คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 518

บทที่ 518 มนุษย์เราต้องแก้แค้น！

“สวัสดีครับท่านลู่!”

พอเห็นลู่เฉินเข้ามา ผู้นำทั้งสี่คุกเข่าทำความเคารพลู่เฉินพร้อมกัน

พวกเขายอมรับเงื่อนไขทั้งหมด ลู่เฉินเปรียบเสมือนเทพในใจพวกเขา

ก่อนนี้ตอนที่แพ้สงคราม พวกเขายังไม่รู้สึกว่ามนุษย์ร้ายกาจตรงไหน

แต่พอพวกเขาเห็นมนุษย์กว่าแสนคน ในเวลาสั้นๆไม่กี่ปีก็จัดการทวีฟ้าร้องได้ดีเยี่ยมไม่มีหลุด พวกเขาถึงยอมรับความน่ากลัวของมนุษย์จากใจจริง

จากนั้นเลยยิ่งเคารพนบนอบกับผู้นำมนุษย์อย่างลู่เฉินมากขึ้น

การที่ลู่เฉินรับปากจะสร้างยานอวกาศสองลำให้พวกเขา และจะพาชนเผ่าแคระของพวกเขาไปจากพร็อกซิมาคนครึ่งม้าbด้วย เรียกได้ว่าเห็นลู่เฉินเป็นเหมือนเทพของเผ่าแคระไปแล้ว

“ลุกขึ้นเถอะ”

ลู่เฉินโบกมือ จากนั้นเดินไปนั่งที่นั่ง

“ท่านลู่ อัจฉริยะคนแคระของเรามีมากเกินไป ไม่เพียงแค่หนึ่งล้านเท่านั้น พวกเราพาไปเพิ่มอีกห้าแสนเถอะ” ชาร์ล็อตต์มองลู่เฉินอย่างขอร้อง

“ใช่ครับท่านลู่ ท่านดูสิชนเผ่าเรามีจำนวนมากจริงๆ พวกเราจะทิ้งพวกเขาไว้ไม่แยแสไม่ได้นะ พาไปได้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ละกัน” เนเบนชิริพยักเพยิดร่วม

อีกสองคนถึงจะไม่ได้พูดอะไร แต่ก็มองลู่เฉินอย่างวิงวอน

ลู่เฉินมองผู้นำสี่คนของเผ่าแคระที่ตัวเตี้ยกว่าเขามากนักและพูดอย่างหนักแน่นว่า “พาไปมากกว่านี้ไม่ได้ หนึ่งล้านคนเป็นจำนวนมากขั้นสุดของยานอวกาศสองลำแล้ว

และ จำไว้ว่า ที่ผมต้องการคืออัจฉริยะ อัจฉริยะในหมู่คนแคระของพวกคุณ

พวกคุณต้องรู้นะว่า เข้าสู่กาแล็คซี่แล้ว มีแต่พัฒนาเทคโนโลยีไม่หยุดเท่านั้นถึงจะมีโอกาสอยู่รอดต่อไปมากขึ้น

อีกอย่าง เร่งรีบเข้าไป เก็บวัตถุดิบให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่งั้นอีกไม่กี่ข้างหน้าหรือหลายสิบปีนี้ เผ่าแคระของพวกคุณต้องควบคุมจำนวนประชากร”

คำพูดของลู่เฉินไม่ใช่ไม่มีเหตุผล ยานอวกาศระดับหมู่บ้านลำหนึ่งรองรับคนแคระห้าแสนคนถือว่าเต็มกลืนแล้ว ดังนั้นมีแต่ต้องพัฒนาไม่หยุด ถึงจะสามารถรองรับคนแคระได้มากขึ้น

ดังนั้นก่อนการสร้างจะเริ่ม คนแคระต้องควบคุมจำนวนประชากร ไม่งั้นไม่มีทางรองรับได้แน่

ลู่เฉินวางแผนว่า ตอนที่ครั้งหน้าเจอวัตถุที่อัพเกรดดาวเคราะห์ ถึงจะสามารถเพิ่มขนาดยานให้พวกเขาได้

พอได้ยินคำพูดของลู่เฉิน สี่ผู้นำสีหน้าทุกข์ทรมาน แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก

“พวกคุณรู้ไหมว่าจำนวนคนในเผ่ามนุษย์ที่ตอนแรกพวกเราละทิ้งไปมีเท่าไหร่?”

ลู่เฉินเห็นสีหน้าผู้นำทั้งสี่ แค่นเสียงเย็นบอกว่า “ตอนแรกผมละทิ้งไปเกือบเจ็ดพันล้านคน มากกว่าของพวกคุณสองเท่าด้วยซ้ำ ของพวกคุณถือเป็นอะไรล่ะ?”

“ยังมีเวลาอีกห้าเดือน ไปดูและควบคุมคนของพวกคุณซะ รีบไปเก็บรวบรวมวัตถุดิบให้ผมดีกว่า”

“อีกอย่าง ถึงเวลานั้นยานอวกาศทั้งสองลำ ผมจะคัดเลือกหัวหน้ายานยานละหนึ่งคน ฟังคำสั่งจากผม ถึงเวลานั้นจะคัดเลือกสองคนที่เก็บวัตถุดิบได้มากที่สุดจากพวกคุณสี่คน”

สุดท้ายเขาพูดพลางสะบัดมือออกจากห้องไป

ผู้นำทั้งสี่มองตามแผ่นหลังลู่เฉิน ได้แต่ยอมจำทนอย่างปวดใจ และค่อยๆทยอยจากไป

แต่คำพูดสุดท้ายของลู่เฉินที่บอกจะเลือกหัวหน้ายาน ทำให้พวกเขาแต่ละคนมีแผนการผุดขึ้นในใจทั้งนั้น

ต่อมาในหลายเดือนนี้ ทุกคนต่างรู้ดีเรื่องที่เศษดาวนิวตรอนจะเข้าชนดาวนี้

ตอนแรกทุกคนยังรับไม่ได้ แต่สองวันผ่านไปก็ต้องยอมรับความจริงเรื่องนี้

จากนั้นทุกคนต่างรับรู้ได้ถึงความรู้สึกบีบคั้น