คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 517

บทที่ 517 ยอมรับชนเผ่าแคระ

ใช่ ต่อให้รู้ว่ามนุษย์ต้องเผชิญหน้าศัตรูที่ร้ายกาจขนาดนี้ เป็นอะไรที่เครียดจัด

แต่มันแล้วยังไงล่ะ?

ต่อให้มีแค่ความหวังเดียว ลู่เฉินก็จะไม่ยอมปล่อยไป!

ข้อมูลทั้งหมดชัดแล้วว่า นั่นเป็นเศษดาวนิวตรอนจริงๆ

แต่ก็เป็นเศษดาวนิวตรอนที่โดนแรงภายนอกกระแทกมาแล้ว

อารยธรรมต่างดาวที่สามารถควบคุมดาวนิวตรอนได้...

ทุกคนรวมถึงลู่เฉินต่างรู้สึกไม่อยากเชื่อ

อารยธรรมต่างดาวที่แข็งแกร่งขนาดนี้ยังกับเทพแหน่ะ

พวกเขาทำเรื่องใหญ่ขนาดนี้ เพื่อขับไล่มนุษย์ออกจากดาวแม่จริงหรือ?

มันทำให้ทั้งไม่เข้าใจและโกรธแค้น

ใช่ ไม่ว่าเศษดาวนิวตรอนจะเป็นเรื่องจริงหรือปลอม จะหลอกก็ช่าง จะทำลายดาวดวงนี้ก็ช่าง

ตอนยานสำรวจแน่ใจแล้วว่าเรื่องทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริง และในเวลาเดียวกันก็ไม่ใช่ข่าวโคมลอย

เป็นการแสดงแล้วว่ามนุษย์ต้องอพยพ

เนื่องจากระดับเทคโนโลยีที่มีต่างจากของอารยธรรมต่างดาวนี้มากเกินไป จนไม่มีช่องทางใดให้คิดหาทางประนีประนอมได้เลย

คุณเคยเห็นคนกับมดคุยกันหรือไง?

เหอะ บางทีคนปัญญาอ่อนอาจจะทำ...

งั้นคุณเคยเห็นคนๆหนึ่งคุยกับแบคทีเรียไหม?

หรือให้หนักขึ้นไปอีก...

คุณเคยเห็นคนๆหนึ่งคุยกับอะตอมบนตัวแบคทีเรียไหม?!

จากไปก็ดี กลับไปสู่จักรวาลอันตรายดำมืดไม่สิ้นสุดนั่นอีกครั้ง...

แต่อย่างน้อย

มนุษย์ยังมีอนาคต!

ยังมีความหวัง!

ลู่เฉินไม่เคยรู้สึกโกรธแบบไฟสุมทรวงเท่าวินาทีนี้มาก่อนเลย

ถ้าจะให้พูดว่าโกรธ เสียใจ ตื่นเต้น

หรือบ้าคลั่ง----

สู้บอกว่ามันเป็นความอดกลั้นอย่างหนึ่งดีกว่า!

เขาจำต้องอดกลั้นเพื่ออนาคตของมนุษย์

อีกอย่าง เมื่ออยู่ต่อหน้าศัตรูที่แข็งแกร่งแบบนี้ เขาทำได้แค่อดกลั้นจริงๆ

แต่เขาเชื่อนะ

อนาคต ไม่ว่าจะอีกพันปี

หมื่นปี

แสนปี

ขอแค่มนุษย์เรายังคงอยู่รอดในกาแล็คซี่

ขอแค่อารยธรรมมนุษย์เราได้สืบทอดต่อไป

ขอแค่พวกเรายังพัฒนาจนแข็งแกร่งมากขึ้น สักวันหนึ่ง...

สักวันหนึ่งพวกเราจะบดขยี้พวกแกเหมือนหนอนเน่าตัวหนึ่ง!

สีหน้าลู่เฉินบิดเบี้ยวเล็กน้อย สองมือกำแน่นจนได้ยินเสียงกร๊อบ!

“ผู้นำของอีกสี่ทวีปมาถึงแล้วค่ะ”

แต่ในตอนนี้เอง เสียงของเฉินจือหรานดังผ่านเครื่องเข้ามา

ลู่เฉินคลายหมัดที่กำออก และได้สติกลับมา

แต่สีหน้าเขายังตึงเครียด

เขาสูดลมหายใจเข้าปอดลึก จากนั้นก็เดินออกจากห้องทำงาน

ครึ่งปีก่อนพวกนักวิทยาศาสตร์แคระของอีกสี่ทวีปก็พบว่าเศษดาวนิวตรอนกำลังจะเข้าทำลายดาวเขาเหมือนกัน

หลังจากพวกเขาวิจัยแล้วไม่ได้ผลอะไร ก็จำต้องขอความช่วยเหลือจากมนุษย์

เพราะพวกเขาค้นพบเรื่องน่าเศร้าเรื่องหนึ่งขึ้น

นั่นก็คือ...