คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 516

บทที่ 516 ดาวอันเกรี้ยวกราด

ไม่รู้ทำไม ทั้งๆที่เห็นรูปเศษดาวนิวตรอนในจอ ในใจยิ่งรู้สึกอันตรายถึงที่สุด

แต่ก็อยากรู้อยู่ดี เขาเลยคิดจะเข้าไปดูใกล้อีกนิด

หลันหลิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และถาม “ฉีฉี พวกเราสามารถให้ยานสำรวจเข้าใกล้กว่านี้หน่อยไหม? อย่างเช่น ซักหนึ่งหมื่นกิโลเมตร ขอแค่ไม่เข้าใกล้ในระยะห้าพันกิโล น่าจะปลอดภัยใช่ไหม?”

“ใช่ ถ้ามันไม่ได้เป็นสิ่งประดิษฐ์ของอารยธรรมระดับสูงจริงๆ แต่เป็นดาวเคราะห์ประเภทเศษดาวนิวตรอน ขอแค่พวกเราไม่เข้าใกล้ในระยะห้าพันกิโลเมตร ถือว่าปลอดภัย

แน่นอน ถ้ามันเป็นสิ่งประดิษฐ์ของต่างดาวจริง งั้นพวกเราอยากหนีก็หนีไม่รอดหรอก” ฉีฉีพยักหน้าบอก

“งั้นก็เข้าใกล้อีกหน่อยละกัน ฉันรู้ว่าสำหรับนักวิทยาศาสตร์อย่างพวกคุณ ต้องอยากเข้าใกล้มากที่สุดอยู่แล้ว ข้อมูลที่สำรวจมาได้จะได้มีความใกล้เคียงความจริงมากขึ้น” หลันหลิงพยักหน้า ก่อนจะสั่งการให้บังคับยานเข้าใกล้เศษดาวนิวตรอนมากขึ้น

เพราะมีการหักเหของแสงเป็นเป้าหมาย ดังนั้นคนบนยานเลยเห็นตำแหน่งของเศษดาวนิวตรอนได้อย่างชัดเจน จากนั้นก็เข้าใกล้มันอย่างระมัดระวัง เอาให้แน่ใจว่าไม่เข้าไปในระยะเส้นตายห้าพันกิโลเมตรนั่น

และเมื่อยานสำรวจเข้าใกล้เศษดาวนิวตรอนในระยะหนึ่งหมื่นกิโลเมตร แว่นตาดำพิเศษที่ทุกคนใส่ก็จับพิกัดไปที่เศษดาวนิวตรอน

พวกเขาแน่ใจด้วยการมองด้วยตาแล้วว่า นั่นเป็นสสารทรงรีที่หมุนรอบตัวเองด้วยความเร็วสูง

ทั้งสองด้านของมันส่องแสงกระจ่าง มันเป็นแสงที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

แต่แสงไม่ได้จ้ามาก ดังนั้นไม่แปลกที่จะมองไม่เห็นมันจากที่ห่างไกล

แถมมันยังเล็กขนาดนี้ ครึ่งหนึ่งของทั้งเศษยังไม่ถึงหนึ่งร้อยเมตรเลย เล็กมากๆ แม้แต่ยานสำรวจยังใหญ่กว่ามันมาก

“นี่เป็นเศษดาวนิวตรอนจริงหรอ?” ซูจิงพูดอย่างตกใจระหว่างที่มอง

จากนั้นเขาสำรวจหน้าตาและรอบด้านเศษดาวนิวตรอนอย่างละเอียด ไม่เห็นอาวุธอะไรอื่น ทั่วทั้งพื้นที่ว่างเปล่ามีแต่เศษดาวนิวตรอนเท่านั้นที่ขยับไปข้างหน้า นอกจากนั้นไม่มีอะไรอย่างอื่นเลย

หลังจากขับยานสำรวจไปหลายชม. จวบจนซูจิงรู้สึกเหนื่อยมาก ยานสำรวจยังคงหยุดอยู่ในตำแหน่งห่างจากเศษดาวนิวตรอนระยะหนึ่งหมื่นกิโลเมตร

นักวิทยาศาสตร์ทุกคนต่างกำลังเก็บข้อมูลและวิจัยอย่างเอาเป็นเอาตาย พวกเขากำลังพยายามอธิบายทุกอย่างตรงหน้าด้วยความรู้ทุกอย่างของตัวเอง

เป็นอย่างนี้ติดกันห้าวัน จนหลังวันที่ห้า

เศษดาวนิวตรอนเข้าสู่ซากดาวตรงหน้า คาดว่าน่าจะมีดาวน้อยขนาดไม่ซ้ำกันกว่าพันดวงเข้าไปในเศษดาวนิวตรอน!

นี่เป็นแผนการเดินทางของเศษดาวนิวตรอนที่ยานสำรวจวิเคราะห์ออกมาได้

ในตอนที่ด้านหน้ามีซากดาวเล็กดาวน้อยอยู่มากมาย คาดว่าน่าจะเกิดการปะทะกันในอีกหลายชม.ต่อมา

ทุกคนกลั้นหายใจมอง เพราะการปะทะกันครั้งนี้อาจจะทำให้รู้โฉมหน้าที่แท้จริงของเศษดาวนิวตรอน

จะจริงจะเท็จ ปะทะกันก็รู้ผลแล้ว

จากนั้น---

พอดาวน้อยขนาดกว่าหนึ่งร้อยเมตรดวงหนึ่งพุ่งเข้าในขอบเขตห้าพันกิโลเมตรของเศษดาวนิวตรอน วินาทีที่เข้าไป...

มันหายไปแล้ว!

ใช่ ดาวน้อยขนาดหนึ่งร้อยเมตรนั่นหายไป

อย่างนั้นด้วยแว่นขยายพิเศษที่ละเอียดมากยังไม่สามารถจับภาพได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ร้อนละลายไปเองหรอ?

หรือว่าวินาทีที่โดนแรงมหาศาลดูดจนหายเข้าในดาว และกลายเป็นสสารบางๆหรือไง?

หรือว่าอะไรอย่างอื่น?

มันหายไปดื้อๆเลย...

จากนั้นดาวน้อยใหญ่ที่มีขนาดไม่ซ้ำกันกว่าร้อยดวงก็หายเข้าไปขอบเขตห้าพันกิโลเมตรของดาวนิวตรอน

และหายวับไปในพริบตาเหมือนกัน ไม่เหลือร่องรอยอะไรไว้สักนิด หายไปดื้อๆ!

อารยธรรมต่างดาวที่จะทำทั้งหมดนี่ได้ เทคโนโลยีของเศษดาวนิวตรอนนี่เรียกได้ว่าเป็นระดับสูงสุด เหมือนกับจรวดของศตวรรษที่21นั่นแหละ

ต้องใช้เทคโนโลยีของประเทศทั้งประเทศมาทำ ต่อให้เป็นอย่างนั้นแล้วยังไงล่ะ?

ขนาดมนุษย์หรือแม้แต่ทฤษฎีทางวิทยาศาสตร์ยังไม่แน่ชัดเลย และรู้สึกแค่ว่าทั้งหมดนี่มันผิดหลักความรู้ทางวิทยาศาสตร์ของมนุษย์ทั้งหมดไปเลย

ถ้าอารยธรรมต่างดาวนี่แค่ปล่อยข่าวลวงออกมา อยากหลอกให้มนุษย์อพยพไปจากดาวแม่ เพื่อสะดวกให้พวกเขาเข้ายึดครอง แล้วยังไงล่ะ?

จะทำลายแกน่ะ เกี่ยวกับแกตรงไหน?

สมองลู่เฉินผุดคำพูดนี้ขึ้นมา

ในนิยายไซไฟที่เขาเคยอ่านมาทั้งหมดตอนอยู่บนโลก ตอนที่มนุษย์เผชิญหน้าอารยธรรมที่มีเทคโนโลยีเหนือกว่ามารุกราน พูดไว้คำหนึ่งว่า

จะทำลายแก...

มันเกี่ยวกับแกตรงไหน?!

ต่อหน้าพวกเขา มนุษย์ก็เป็นไก่อ่อนดีๆนี่เอง

ไก่อ่อนยิ่งกว่าคนแคระที่อยู่ต่อหน้ามนุษย์ซะอีก

เจอกับผลแบบนี้ มนุษย์จะทำอะไรได้?

หนีตายสิ!

หนีตายไปในจักรวาลต่อ หาโลกใหม่!

พยายามพัฒนาตัวเองต่อไป

จากนั้นถึงจะมีโอกาสแก้แค้น!