คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 525

บทที่ 525 ไข่กระทบหิน

“น่าลองดูนะ!” ลู่เฉินสรุปผล

เขาออกคำสั่งทันที ระเบิดปืนกลความเร็วสูงทั้งหมดถูกจุดพร้อมกัน ระเบิดเป็นพันๆหมื่นๆลูกพุ่งไปหาหยดน้ำทั้งหมด

ตรงกลางยังมีคั่นด้วยขีปนาวุธบางส่วน เพิ่มแรงปะทะใส่มัน

แต่ว่าผลลัพธ์ที่ออกมาทำให้พวกลู่เฉินผิดหวัง

นอกจากระเบิดในตอนแรกที่ระดมใส่เข้าไปทำให้ร่างมันโอนเอนเล็กหน่อยแล้ว ระเบิดอื่นไม่ได้ผลเลย

ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปราย หยดน้ำที่สวยงามเหมือนงานฝีมือชิ้นหนึ่งนี้ ยังคงรักษาระดับความเร็วและการขับเคลื่อนของตัวเองอย่างสง่างามและสูงส่ง ค่อยๆเข้าใกล้ชั้นบรรยากาศมาเรื่อยๆ

เมื่อมันเริ่มเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ ขีปนาวุธทุกชนิดก็หมดประโยชน์

“โจมตีมันด้วยอาวุธทั้งหมดเลย!”

ลู่เฉินของขึ้น สั่งการลงไปทันที!

หลายปีมานี้ไม่ว่าจะตอนอยู่บนพร็อกซิมาคนครึ่งม้าb หรือที่นี่ มนุษย์เก็บวัตถุดิบมาได้มากเกินไป ลู่เฉินถึงไม่กลัวว่าจะไม่มีทรัพยากรให้ใช้อีก

ทั่วทั้งเอปไซลอนเอริดานี แอโดนปรับเปลี่ยนเป็นป้อมปราการสงคราม ยัดขีปนาวุธใส่ไม่หยุด

ระเบิดพลังงานที่เตรียมไว้ พลังทำลายล้างของมัน คงได้แต่ใช้คำว่าน่าสยดสยองมาอธิบาย

ลู่เฉินต้องการยิงระเบิดทั้งหมดออกมา พลังทำลายล้างเรียกได้ว่าเพียงพอที่จะทำลายดวงดาวที่มีขนาดเท่าโลกแล้ว

พอคำสั่งลงมา ทันใดนั้นแสงระเบิดสว่างวาบในพริบตา ความเร็วของระเบิดจำนวนมากในระดับที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า พุ่งไปที่หยดน้ำนั้น

หลังจาก 0.06วินาทีผ่านไป ทั้งสองฝ่ายปะทะกัน!

แสงและความร้อนไร้ขีดจำกัดแผ่ซ่านออกมา เหมือนกับจะปรากฏดวงเคราะห์อีกดวงขึ้นมาที่นั่น

แสงกลุ่มนี้อย่างน้อยส่องประกายสว่างไปเป็นอาณาเขตหลายแสนกิโลเมตรเลยทีเดียว

พอแสงเริ่มจางไป ลู่เฉินพบว่า ตัวเองมองไม่เห็นร่องรอยของหยดน้ำหยดนี้ไปแล้ว

“หรือว่า...จะโดนระเบิดละลายไปแล้ว?” ตู้เฟยพูดอย่างไม่อยากเชื่อสายตา

แต่วินาทีต่อมา การคาดเดาของตู้เฟยโดนหักล้างอย่างไม่ไว้หน้าเลย

หยดน้ำหยดนี้ปรากฏอีกด้านหนึ่ง ด้วยความเร็วที่เร็วกว่าเดิมพุ่งเข้ามา

มันยังคงสว่างไสวเหมือนเดิม ไม่มีฝุ่นเกาะเลยแม้แต่น้อย ไม่มีร่องรอยอะไรเลย

พลังทำลายล้างที่ระเบิดส่งออกมาเพียงพอจะทำลายโลกทั้งใบ

นอกจากจะทำมันกระเด็นไปจากที่เดิมประมาณหลายพันกิโลเมตรแล้ว ไม่มีผลอย่างอื่นกับมันเลย

วินาทีนี้ พวกลู่เฉินเริ่มหมดหวังแล้ว

หลังจากความเร็วของหยดน้ำเพิ่มไปเป็นสองพันกิโลเมตรต่อวินาทีแล้ว แทบจะพุ่งไปที่ตำแหน่งยานรบที่อยู่รอบนอกขั้นบรรยากาศในพริบตา

จากนั้นก็มุดเข้าไปทางหัวเครื่องบินรบอวกาศลำหนึ่งทะลุออกทางปลายเครื่องบิน

ภายในเวลาไม่ถึง0.01วินาที หยดน้ำหยดนี้ได้ทะลุผ่านเครื่องบินรบอวกาศลำหนึ่ง และทำให้ระบบปฏิกิริยานิวเคลียร์ฟิวชั่นของมันไปเลย

วินาทีนั้น เครื่องบินรบอวกาศเหมือนเป็นกุ้งตัวใหญ่ที่ต้มสุกแล้ว ทั่วทั้งลำกลายเป็นสีแดง จากนั้นก็ระเบิดบึ้ม

ต่อมา ก็เป็นเครื่องบินรบอวกาศอีกลำหนึ่ง...

วินาทีเดียวทำลายเครื่องบินรบอวกาศไปห้าลำ!

มันทำให้ทุกคนตกอยู่อาการตะลึง

พริบตานั้นต่อให้เป็นลู่เฉิน ก็อึ้งไปสองวินาทีกว่าจะได้สติกลับมา

และหลังจากสองวินาทีนั้น หยดน้ำเข้าไปในชั้นบรรยากาศได้สำเร็จ

ใกล้จะมาถึงหน้ายานอวกาศซี-หวั้งอยู่แล้ว!

วินาทีนี้ในใจทุกคนมีแต่ความหมดหวัง

มนุษย์จะไม่มีทางรอดแล้วจริงหรอ?

ตอนนี้ลู่เฉินเสียใจถึงขีดสุด

เขารู้สึกว่าถ้าไม่ใช่เพราะเขาดื้อรั้น มนุษย์คงไม่โดนทำลาย

ถ้าตอนแรกเขาเลือกยอม ถึงมนุษย์จะโดนกักบริเวณ แต่การยังมีชีวิตอยู่ก็เหนือกว่าอะไรทั้งหมดนะ

แต่ มนุษย์ที่เป็นแบบนั้น มีชีวิตอยู่ต่อไปจะมีความหมายอะไรล่ะ?

หลังจากโดนอารยธรรมระดับสูงพวกนั้นเอาสิทธิ์ทุกอย่างไปหมดแล้ว ยังจะมีโอกาสรอดอีกหรอ?