คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 64

บทที่ 64 คุณเลือกมาได้เลย

ลู่เฉินมองไปที่ชายผู้นั้น เขามีชื่อว่าเกาหู แต่ก่อนนี้นะทางบ้านเขาค่อนข้างดี แต่อู๋เล่ยเป็นศัตรูตัวฉกาจของเขา แบบที่เรียกว่าไม่มีใครยอมใครก็ว่าได้

อู๋เล่ยจ้องมองไปที่เกาหู เนื่องจากเขาโกรธแค้นแบบสุดขีดจึงทำให้หน้าแดงและตัวสั่น

“พวกเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียน ไม่ได้เจอกันก็ตั้งหลายปีแล้ว ทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรกัน？” ลู่เฉินไม่สามารถทนดูได้เขาจึงพูดขึ้น

“เป็นเพื่อนที่ถูกคอกันซะจริงๆนะ รีบร้อนออกตัวแทนขนาดนี้” เกาหูมองไปที่ลู่เฉินแล้วพูดอย่างประชดประชัน

“ผมหมายถึง ถ้าพวกคุณสองคนมีเรื่องโกรธแค้นกันก็ไปจัดการเอาหลังจากนี้ วันนี้เป็นงานเลี้ยงรุ่น ไม่ใช่วันที่ให้พวกคุณมาทะเลาะกัน แน่นอนว่าผมก็เข้าข้างอู๋เล่ย ถ้าคุณไม่พอใจจะหาผมเป็นการส่วนตัวก็ได้” ลู่เฉินตอบอย่างเจ้าเล่ห์ เพราะตัวเขาเองก็ไม่ได้มีความรู้สึกที่ดีต่อเกาหูเท่าไหร่นัก

บรรดาเพื่อนๆต่างพยักหน้า เห็นด้วยกับความคิดของลู่เฉิน

อย่างไรเสียก็เคยเป็นเพื่อนร่วมกันมา ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี วันนี้มีโอกาสมารวมตัวกัน ถึงแม้ในใจลึกๆแล้วจะมารวมตัวเพื่อต้องการโอ้อวดความสำเร็จของตนเอง แต่หากมีเรื่องทะเลาะวิวาทเกิดขึ้นก็คงไม่สนุกแน่

โตๆกันแล้วเรื่องแค่นี้คิดไม่ได้หรือไงนะ？

“ลู่เฉิน นี่แกท้าฉันอยู่เหรอ？ ขอถามหน่อยตอนนี้ทำงานที่ไหน？ตำแหน่งอะไรแล้วล่ะ？” เกาหูใช้สายตามองไปยังลู่เฉินที่แต่งตัวแสนธรรมดาแล้วถามด้วยอารมณ์ไม่พอใจ

“ไม่ได้ท้า ส่วนเรื่องตำแหน่งคงไม่มี แต่ถ้าคุณติดขัดอะไรกับผมแล้วละก็ คุณเลือกมาได้เลย จะแข่งด้านความรู้หรือใช้กำลังหรือทั้งสองอย่างก็ได้ เวลาและสถานที่คุณเป็นคนกำหนดได้เลย” ลู่เฉินขำเบาๆ

คำพูดของเขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย แต่ประโยคนี้ทำให้ฝ่ายตรงข้ามที่ฟังหวาดกลัว

บรรดาเพื่อนๆต่างตกใจแล้วมองลู่เฉิน ไม่รู้ว่าเขาเอาความมั่นใจมาจากไหนในการท้าดวลกับเกาหูในครั้งนี้

สีหน้าของเกาหูเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดเจน นี่หมายความว่าลู่เฉินไม่เห็นเขาในสายตาแม้แต่น้อย

ในขณะที่เกาหูกำลังจะเอ่ยอะไรออกไป จ่าวเทียนหยู่เดินเข้ามาพอดี เขาสังเกตได้ว่าภายในห้องนี้บรรยากาศเปลี่ยนไปจึงเข้าใจถึงอะไรบางอย่าง

“วันนี้เป็นวันที่หัวหน้าหลี่จัดงานเลี้ยงรุ่นขึ้น พวกเราล้วนแต่เป็นเพื่อนที่เคยเรียนร่วมกัน ถ้ามีอะไรโกรธแค้นก็วางลงไว้ก่อน วันนี้ไม่ใช่วันที่จะมาแก้แค้น แต่วันที่พวกเราจะมารวมตัวกันเพื่อหวนรำลึกถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา”จ่าวเทียนหยู่ มองแล้วพูดขึ้น

“ใช่ๆ ไหนๆเรื่องราวก็ผ่านมาหลายปีแล้ว ยังมีเรื่องอะไรที่โกรธแค้นถึงขนาดวางไม่ลงอีกกัน”

“ก็นั่นน่ะสิ ไม่ได้มีใครไปรบราฆ่าฟันครอบครัวใคร หรือไม่ได้ไปแย่งภรรยาใครมา ทำไมต้องโกรธกันถึงขนาดนี้？”

คำพูดของจ่าวเทียนหยู่ มีน้ำหนักเพียงพอ คนส่วนมากจึงได้ออกเสียงเป็นความเห็นเดียวกับเขา

แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกจ่าวเทียนหยู่เป็นทายาทเศรษฐีของแท้ และไม่ใช่ระดับเดียวกับเกาหู ที่เก่งแต่คุยโวโอ้อวด

และทุกคนเข้าใจดีว่าจ่าวเทียนหยู่นั้นเป็นเพื่อนสนิทของหลี่เหวินกวง ในวันนี้หลี่เหวินกวง เป็นตัวเอก ทุกคนจึงเห็นแก่หน้าจ่าวเทียนหยู่

“ฮ่าๆ ไอ้พวกกระจอกทั้งสองคนเราจะได้เห็นดีกัน” เกาหูหัวเราะอย่างเยือกเย็นแล้วใช้สายตาอันอาฆาตแค้นมองมาที่ลู่เฉินกับอู่แล่ย จากนั้นหันหลังเดินไป

เมื่อเกาหูเดินออกไปคนอื่นๆก็เดินจากออกไปด้วยเช่นกัน

ถึงแม้พวกเขาจะเห็นด้วยกับคำพูดของจ่าวเทียนหยู่ แต่ไม่ได้หมายความว่าลึกๆในใจแล้วจะยอมรับลู่เฉินและอู๋เล่ยได้