อ่านสรุป บทที่80 พันล้านมันน้อยเกินไป จาก คุณพ่อสายเปย์ โดย ลู่ลู่
บทที่ บทที่80 พันล้านมันน้อยเกินไป คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายใช้ชีวิต คุณพ่อสายเปย์ ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย ลู่ลู่ อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
บทที่80 พันล้านมันน้อยเกินไป
พอทุกคนเห็นว่าเป็นลู่เฉิน ล้วนรู้สึกตกใจ แม้ว่าก่อนหน้านี้เขาโชคดีได้พบภาพ(พูดถึงภาพโบราณเจียงถิง)ที่มีชั้นประกบ แต่นี่มันเป็นตั้งหินหยาบนะ เขาเป็นหรือเปล่า?
จั่วชิงเฉิงก็ตกใจเช่นกัน คาดไม่ถึงว่าลู่เฉินจะปรากฏตัวออกมา
"ฝั่งตรงข้ามเป็นเจิ้งซีเหอที่ติดลำดับสามของประเทศ ไอ้นี่ยังกล้าขึ้นไปอีกเหรอ รนหาที่ตายจริงๆ"จ่าวเทียนหยู่พูดเยาะเย้ยออกมา
"คงเป็นเพราะก่อนหน้านี้มันโชคดีไปหน่อย มันเลยนึกว่ามันเก่งสุดแล้ว"หลี่เหวินกวงพูดล้อเล่นเขา
ลู่เฉินขึ้นไปเสียหน้าบนเวที เป็นสิ่งที่เขายินดีที่จะเห็น
พอถึงเวลานั้นลู่เฉินเสียหน้าแล้ว ก็ต้องถูกทุกคนดูถูกเสียดสีอีกแน่นอน
"ลู่เฉิน อย่าขึ้นไปสร้างความวุ่นวาย"หวงยาวจุนขมวดคิ้ว แม้ว่าเขาไม่ค่อยชอบลู่เฉิน แต่ลู่เฉินเป็นลูกเขยของหลินดาไห่ เขาค่อนข้างจะเป็นมิตรกับหลินดาไห่ เลยไม่อยากให้เขาขึ้นไปเสียหน้าเสียชื่อเสียง"
"ปรมาจารย์หวงครับ ไม่เป็นไรครับ ผมแยกแยะได้ครับ"ลู่เฉินหันไปยิ้มให้หวงยาวจุน
เหตุที่เขาจะขึ้นมา ก็เนื่องจากพวกเจิ้งซีเหอ โจวซุนเฟยนั้นช่างดูหยิ่งหรือเกิน
แม้ว่าเขาไม่ใช่คนหยูโจวแท้ๆร้อยเปอร์เซ็น แต่ทะเบียนบ้านของเขาได้ย้ายมาที่หยูโจวตั้งนานแล้ว แถมครอบครัวของเขาก็อยู่ที่หยูโจวด้วย ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถปล่อนให้พวกโจวซุนเฟยมาเสียดสีดูถูกคนหยูโจว
"จั่วชิงเฉิง แกให้คนโง่นี้ออกมาเพื่อดูถูกปรมาจารย์เจิ้งใช่ไหม?แกไม่กลัวว่าร้านทองของบ้านแดจะถูกสมาคมหินหยาบปราบปรามหรือ?"โจวซุนเฟยมองไปที่จั่วชิงเฉิงอย่างหยอกเย้า
สีหน้าของจั่วชิงเฉิงเปลี่ยนไปทันที สมาคมหินหยาบมีกฎเฉพาะตัวอยู่แล้ว ส่วนปรมาจารย์ที่ติดลำดับต้นๆของสมาคมหินหยาบยิ่งเป็นคนที่มีอำนาจมโหฬาร ถ้าหากว่าพวกเรากล้าไปขัดใจเจิ้งซีเหอ นั้นก็จะถูกปราบปรามโดยสมาคมหินหยาบในทั่วประเทศอย่างแน่นอน แม้ว่าตระกูลจั่วของเขานั้นเข้มแข็งมากพอ แต่ก็ไม่กล้าเป็นศัตรูกับสมาคมหินหยาบเช่นกัน
"คุณชายจั่ว พวกเรายอมแพ้เองยังดีกว่าให้ไอ้โง่คนนี้ไปขัดใจปรมาจารย์เจิ้งเลย"
"ใช่ไง ปรมาจารย์เจิ้งมีฐานะอันสูงศักดิ์ ถ้าให้คนที่ไม่มีชื่อไม่มีเสียงอย่างเขาขึ้นไปก็หมายความว่าเป็นการไม่ให้เกียรติปรมาจารย์เจิ้ง"พอพวกคนค้าเครื่องประดับของหยูโจวได้ยินคำพูดของโจวซุนเฟย ล้วนรู้สึกหวาดกลัว
ถ้าเสียแค่ช่องทางนำเข้าไป นั้นผู้ที่ขาดทุนมากที่สุดก็คือตระกูลจั่ว ตามจริงแล้ว ไม่ว่าพวกเราจะนำเข้าจากแหล่งไหนก็ล้วนได้หมดแหละ เพียงแต่ว่าค่อนข้างแพงหน่อยแค่นั้นเอง
แต่ถ้าโดนปราบปรามโดยสมาคมหินหยาบแห่งชาติ นั้นพวกเขาก็จะขาดทุนเยอะมากทีเดียว
"แกไม่ลองแลดูตนเองก่อนหรือ คนโง่อย่างแกมีสิทธิ์มาเดิมพันบนหินกับฉันด้วยหรือ?"เจิ้งซีเหอมองไปที่ลู่เฉินอย่างดูถูก ท่าทีของพวกพ่อค้าในยูโจวทำให้เขาพอใจมาก
"ลงมาเดี๋ยวนี้ อย่าไปขายหน้าบนนั้น"
"ใช่ไง แกนั้นเป็นใครล่ะ กล้ามาแข่งกับปรมาจารย์เจิ้งด้วยหรือ?"
"รนหาที่ตายเองจริงๆ นึกว่าตนเองนั้นโชคดีไปครั้งหนึ่งก็ไม่มีใครจะสู้ได้แล้วหรือ?"
"ลงมาเลย ลงมาเดี๋ยวนี้ อย่าเสียหน้าของคนหยูโจว"
เมื่อทุกคนเห็นว่าลู่เฉินยืนอยู่กับที่ไม่ขยับ ก็ล้วนตะโกนขึ้นมา ล้วนอยากจะไล่ลู่เฉินลงมาจากเวทีโดยตรง
เมื่อเห็นว่าทุกคนล้วนตะโกนใส่ลู่เฉิน หลี่เหวินกวงและจ่าวเทียนหยู่ล้วนยิ้มอย่างสะใจมาก พวกเขารอเวลานี้มานานแล้ว
"หนุ่มปัจจุบันนี้ยิ่งโง่เขลากว่าเดิมจริงๆ"ยูเจิ้งเทาส่ายหน้าและพูดอย่างเยาะเย้ย
"น่าจะเป็นเพราะรูปภาพก่อนหน้านี้ทำให้เขามีความภูมิใจในตัวมาก"เล่ยหมิงเฉาก็ส่ายหน้าเยาะเย้ยออกมาเช่นกัน
เดิมทีพวกเขาสองคนก็ไม่พอใจลู่เฉินอยู่แล้ว เพราะรู้สึกว่าลู่เฉินนั้นไม่มีมารยาทหรือเกิน แม้กระทั่งผู้อาวุโสกว่ายังไม่เคารพเลย ดังนั้นเมื่อเห็นว่าลู่เฉินถูกเยาะเย้ย พวกเขาจึงรู้สึกยินดีปรีดาในความโชคร้ายของเขา
หวงยาวจุนถอนหายใจออกมา แล้วก็ไม่ไปอะไรอีกแล้ว
ลู่เฉินหันไปมองทุกคนที่กำลังเยาะเย้ยเขาอยู่ ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อยและปรากฏความโกรธออกมา
เดิมทีเขาแค่อยากจะช่วยระบายความโกรธให้คนหยูโจว แต่คาดไม่ถึงว่าพวกพ่อค้าเครื่องประดับกลับมาดูถูกเสียดสีเขา ไม่เห็นถึงน้ำใจของเขาซะนิดเลย จะให้เขาไม่โกรธได้ยังไงล่ะ
"พี่ลู่ ต้องขอโทษด้วยนะ"จั่วชิงเฉิงมองไปที่ลู่เฉินด้วยความขอโทษ จากนั้นก็หันไปพูดกับโจวซุนเฟย
"ปรมาจารย์เจิ้น เขาไม่ใช่คนหยูโจวจริงๆ ถ้าคุณมีข้อตกลงอะไร ตระกูลจั่วจะพยายามทำให้ได้"จั่วชิงเฉิงก็รีบตัดความสัมพันธ์กับลู่เฉิน และเพื่อที่จะได้รับความประทับใจที่ดีจากเจิ้งซีเหอ เขายังยอมช่วยเจิ้งซีเหอมาต่อต้านกับลู่เฉินอีก
"ดีมาก แกดีมากจริงๆ แกเป็นชายหนุ่มที่หยิ่งที่สุดที่ฉันเจอในหลายสิบปี ในเมื่อที่แกอยากจะตายอย่างเร็ว นั้นฉันก็ตามใจแก ค่าเดิมพันหนึ่งพันลบ ถ้าแกสามารถเอาเงินออกมาได้ ฉันก็จะเดิมพันกับแก แต่ถ้าไม่มีเงิน แกก็จะต้องคุกเข่าลงมาขอโทษฉันทันที ไม่นั้นแกก็อยากฝันว่าจะได้ออกจากที่นี่ได้ในวันนี้!"เจิ้งซีเหอโกรธจนกระทั่งยิ้มออกมา
"หนึ่งพันล้านมันน้อยเกินไป ยังไม่พอเอามายัดฟันเลย"ลู่เฉินยิ้มออกมาอย่างเยาะเย้ย
อะไรนะเนี่ย?
ค่าเดิมพันหนึ่งพันล้านเขายังว่าน้อยไป?
แม่ง เขานึกว่าเขาเป็นใคร รัชทายาทของสี่ตระกูลใหญ่หรือ?
เมื่อทุกคนได้ยินคำพูดของลู่เฉิน ล้วนปรากฏความเยาะเย้าดูถูกขึ้นมาบนใบหน้า
วันนี้พวกเราก็ได้พบกับสิ่งแปลกประหลาด เคยเห็นคนที่หยิ่ง แกยังไม่เคยเห็นคนที่หยิ่งขนาดนี้
ไม่ นี่ถือว่าเป็นคนไม่รู้เรื่องเลย
กลุ่มคนพวกหลี่เหวินกวง จ่าวเทียนหยู่และวังซิงล้วนหัวเราะออกมาอย่างสุดๆ เพราะพวกเขาทนไม่ไหวแล้ว
"โอเค ดีมาก นั้นแกมาตั้งค่าเดิมพัน!"เจิ้งซีเหอเกือบจะโกรธจนเป็นลม เขาจะลองดูว่าลู่เฉินสามารถออกค่าเดิมพันได้เท่าไหร่
"ฉันออกหกพันล้าน ส่วนพวกคุณออกห้าพันล้าน กับช่องทางนำเข้าหินหยาบของหยูโจวที่เพิ่งชนะไปเมื่อกี้นี้"ลู่เฉินพูดอย่างราบเรียบ
หกพันล้านหรือ?
ทุกคนล้วนเบิกตากว้างกัน แม้กระทั่งร่างกายของจั่วชิงเฉิงก็เริ่มสั่นเล็กน้อย
คำโกหกที่ใหญ่เช่นนี้เขายังสามารถพูดออกมาได้เลย เขานี่กลัวว่าตนเองยังไม่น่าสังเวชพอหรือไง?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณพ่อสายเปย์