คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 93

บทที่ 93 วังเสวี่ยแพ้จนตาแดงก่ำ

วังเสวี่ยหน้าซีดขาว เธออยากพูดออกไปมากว่าอีกฝ่ายโกง แต่เธอรู้ตัวว่าอยู่ที่นี่เธอไม่มีสิทธิ์ ทั้งร่างรู้สึกเหมือนจะพังทลาย

หลินดาไห่และหลินอี้เจียเองก็ดูหมดเรี่ยวแรงเช่นกัน ขณะเดียวกันแววตาที่มองวังเสวี่ยก็ไม่พอใจ ไม่พอใจสุดๆ

ที่แท้เป็นเพราะก่อนหน้านี้วังเสวี่ยชนะแล้วสองรอบ ก็เริ่มรู้สึกลอยลมแล้ว ยิ่งอยู่ก็ยิ่งลงเดิมพันมาก หลินดาไห่บอกให้เธอยั้งมือเธอก็ล้วนไม่ฟัง คิดว่าวันนี้ตนเองโชคดีมาก อยากจะรวยข้ามคืน

ใครจะรู้กันว่าตอนแรกก็แพ้ติดกันไม่กี่ตา แต่ตอนนี้คือแพ้หมดเกลี้ยงหน้าตักแล้ว

บ้านสกุลเฉินมองใบหน้าของลู่เฉิน เชิญทั้งครอบครัวของหลินดาไห่ก็แล้ว หลินดาไห่เอาชาหวงซานเหมาเฟิงที่เจิ้งเฉียสซานให้เขามามอบให้แก่พวกเขา เดิมทีพวกเขาสามารถอยู่ห้องรับแขกอีกห้องได้

แต่ในห้องนั้นล้วนแล้วมีแต่เถ้าแก่ที่มีหน้ามีตา ไปอยู่ในนั้นก็ไม่รู้จักสักคน แล้วหัวข้อที่พวกเขาสนทนากันพวกเขาก็ไม่สามารถแทรกเข้าไปเข้าร่วมได้ เหมือนไร้ตัวตน จึงได้มาอยู่ในนี้

คิดไม่ถึงว่าวังเสวี่ยจะติดพนัน แค่แป๊บเดียวจากเศรษฐีเงินสิบล้านกลายเป็นฝากเงินไม่ถึงล้านแล้ว

มองชายมีอายุที่หมดอาลัยตายอยากดั่งตกจากสวรรค์ล่วงลงสู่นรก ลู่เฉินก็ถอนหายใจ เตรียมช่วยพวกเขาเล่นชนะเอาเงินกลับมา

"แม่ แม่ลุกเถอะ ให้ผมนั่งเอง" ลู่เฉินพูดขึ้น

"นั่งอะไรน่ะ นี่มันคือกับดักชัดๆ" หัวหน้าครอบครัวสกุลหลินมองเห็นลู่เฉิน รีบพูดห้ามทันที

"พี่เขย พี่เล่นพนันเก่งมั้ย?" หลินอี้เจียมองเห็นลู่เฉิน จู่ๆประกายตาพลันแวววับ มีความหวังเล็กๆ

ครั้งก่อนลู่เฉินก็ช่วยพ่อเธอทำเงินสี่สิบล้านแล้ว มาครั้งนี้ ไม่รู้ทำไมในใจเธอถึงเกิดความคาดหวังกับลู่เฉินขึ้นมา

มองเห็นลู่เฉิน วังเสวี่ยประกายตาแวววาว มีความคิดขึ้นมาทันใด เธอรู้ว่าลู่เฉินถูกล็อตเตอรี่ร้อยล้านนี่นา

"ลู่เฉิน เอาเงินให้ฉันเร็ว ให้ฉันเล่นเอง" วังเสวี่ยมองลู่เฉินอย่างรอคอย วันนี้เธอจะต้องเอาทุนกลับมาให้ได้ ไม่งั้นยังไงเธอก็ไม่ยอม

"แม่เล่นอีก? แม่ได้เหรอ?" ลู่เฉินหมดคำจะพูด แพ้จนหมดตัวแล้วยังเล่นต่อ ถ้าไม่เห็นท่าทางหมดอาลัยตายอยากของหลินดาไห่ เขาไม่มีทางเล่นพนันพวกนี้แน่นอน

"ฉันไม่ได้ แกจะได้เหรอ? อย่าพูดมาก รีบเอาเงินออกมา ไม่งั้นฉันจะบังคับให้อี้จุนหย่ากับแก" วังเสวี่ยพูดข่มขู่

ลู่เฉินสีหน้าเปลี่ยนทันใด ในใจรู้สึกโมโห

คนอื่นๆมองเห็นครอบครัวนี้ทะเลาะกันขึ้นมาแล้วก็ไม่เล่นแล้ว ต่างก็ค่อยๆหยุดมองดูเรื่องสนุก

"แกจะให้หรือไม่ให้เงินฉัน? ถ้าไม่ให้ฉันจะโทรหาอี้จุนตอนนี้ให้หย่ากับแก!" มองเห็นลู่เฉินไม่พูดอะไร วังเสวี่ยก็กระชากเสียงพูด

"แม่มีความสุขก็ทำไป" ลู่เฉินโกรธแต่พูดหน้ายิ้ม เดินไปนั่งลงอีกด้าน ความหมายนั่นคือแม่อยากโทรก็โทร ผมจะไม่ห้ามแม่

"คุณนี่มันผู้หญิงโลภมาก ยังอายไม่พออีกเหรอ?" หลินดาไห่เองก็โกรธแล้ว เมื่อกี้แพ้จนหมดบ้านเขาไม่พูดอะไร ตอนนี้ยังยกเรื่องลูกสาวมาหย่าข่มขู่ลูกเขยเพื่อเอาเงินมาเล่นพนัน เขาทนไม่ไหวแล้ว

"หลินดาไห่ หุบปากเดี๋ยวนี้!" วังเสวี่ยแผดเสียงพูด

"ได้ ผมหุบปาก งั้นคุณก็เอาสี่สิบล้านของผมคืนผมมา?" หลินดาไห่พูดอย่างโกรธจัด

"แม่ แม่พูดให้น้อยลงไม่ได้เหรอ? แม่แพ้เยอะขนาดนี้แล้วยังเล่นอีก? แม่จะให้หนูแพ้ออกไปด้วยใช่มั้ย?" หลินอี้เจียเองก็พูดอย่างโมโห

ผู้ชมที่ฟังอยู่ค่อยๆมองหลินอี้เจียที่สวยจนทำให้คนใจเต้น สายตาล้วนมีความคาดหวัง

ถ้าชนะสาวสวยคนนี้ได้ งั้นวันนี้ก็คุ้มแล้วล่ะ

ในที่สุดวังเสวี่ยก็ไม่พูดอะไรอีก

ในตอนนี้ลู่เฉินมองไปยังเจ้ามือ ถามว่า "เล่นยังไง?"

เจ้ามือตาเป็นประกาย พูดว่า "เดาสูงต่ำหรือไม่ก็แต้ม สูงต่ำได้หนึ่งต่อสอง แต้มได้หนึ่งต่อเจ็ด หนึ่งล้านขึ้น"

"สูงสุดเท่าไร?" ลู่เฉินถามอีกครั้ง

"ไม่จำกัด" เจ้ามือกล่าว

"ได้ งั้นผมลองเล่นกับคุณสักรอบ" ลู่เฉินพยักหน้า

"OK ไปแลกชิปเถอะ" เจ้ามือทำมือเป็นสัญลักษณ์ OK

ลู่เฉินเรียกพนักงานครอบครัวสกุลเฉินมา เอาบัตรธนาคารใบหนึ่งส่งให้เขา "รหัสเลขเจ็ดหกตัว แลกมาเก้าสิบล้าน"