เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1127

บทที่ 1126ไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น

พูดถึงขนาดนี้แล้ว ลุงหนานจึงรู้สึกว่าตัวเองไม่จำเป็นพูดเยอะอีกแล้ว ยังไงเรื่องของผู้หญิงกับผู้ชายก็มีแต่เรื่องแบบนั้น เขาเองก็แก่แล้วพูดอะไรไม่ได้ ท่านประธานคงจัดการตัวเองได้

หลังจากเห็นเสี่ยวเหยียนเดินขึ้นไปแล้ว หานชิงจึงบอกให้ลุงหนานขับรถออกไป

เสี่ยวเหยียนกลับถึงห้องอย่างไร้เรี่ยวแรง

ตอนที่อยู่บนรถ หล่อนถอดรองเท้าออก ตอนลงจากรถจึงไม่ได้หยิบรองเท้าลงมาด้วย จึงต้องเดินเท้าเปล่าไปถึงหน้าประตู จากนั้นก็สแกนนิ้วเข้าห้องไป

หล่อนเพิ่งเข้าไปในห้อง ตอนปิดประตูก็หันไปเห็นหลัวหุ้ยเหม่ยที่นั่งอยู่ห่างออกไปไม่ไกล

หล่อนยืนสองมือกอดอกอยู่ตรงหน้า มองหล่อนด้วยความสงสัย

“ในที่สุดก็ยอมกลับมาแล้วเหรอ? ยังใส่ชุดกระโปรงสวยขนาดนี้ด้วย? หรือว่าคนที่มาส่งลูกก็คือ...”

“ไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น ไม่ต้องพูดอะไร! ไม่มีอะไรทั้งนั้น!”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เสี่ยวเหยียนก็อารมณ์เสียจนพูดขัดหลัวหุ้ยเหม่ย

หลัวหุ้ยเหม่ยเพิ่งสังเกตเห็นว่าสีหน้าของลูกสาวซีดเซียวมาก อีกอย่างตอนที่กำลังพูด ตาของหล่อนยังแดงอีกด้วย

หล่อนตกใจตะลึง รีบเดินเข้าไปดู

“นี่ลูกเป็นอะไรไป?”

ตอนบ่ายเห็นหล่อนออกไปด้วยท่าทางดีใจมีความสุข ทำไมกลับมาแล้วเปลี่ยนไปขนาดนี้ล่ะ?

หลัวหุ้ยเหม่ยไม่แน่ใจว่าหล่อนเป็นอะไรไป เพียงแค่เห็นว่าตาของลูกสาวนั้นแดงมาก คนเป็นแม่จึงรู้สึกร้อนใจมาก ได้แต่คอยถามหล่อนตลอด: “เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่า? ลูกออกไปกับใคร? คนที่มาส่งลูกเมื่อกี๊รังแกลูก?”

หลัวหุ้ยเหม่ยไม่ถามอะไรยังดีกว่า เสี่ยวเหยียนสามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ กระทั่งกลับเข้าห้องไปด้วยสีหน้านิ่งเรียบ และอาบน้ำพร้อมล้มตัวลงนอนได้เหมือนหุ่นยนต์

แต่ใครจะไปคาดคิด เมื่อได้รับความห่วงใยจากคนในครอบครัว ใจของหล่อนก็แตกสลายไปทันที

หล่อนเผยอปากขึ้นเล็กน้อย อยากพูดบางอย่างกับหลัวหุ้ยเหม่ย แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร น้ำตาก็ไหลรินออกมา จากนั้นก็สะอึกสะอื้นไม่หยุด

หลัวหุ้ยเหม่ยรีบเช็ดน้ำตาให้หล่อน

“ลูกอย่าร้องไห้สิ บอกแม่มาซิว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

“หื่อ...” เสี่ยวเหยียนอยากพูด แต่กลับพูดอะไรไม่ออกเลย

ทำได้เพียงขยับตัวเข้าไปซุกในอ้อมอกของหลัวหุ้ยเหม่ย หลัวหุ้ยเหม่ยอ้าแขนสองข้างรับหล่อน ไหล่ของหล่อนเปียกอย่างรวดเร็ว หล่อนอยากถาม แต่เมื่อเห็นสภาพของลูกในตอนนี้ กลัวว่าหล่อนจะพูดอะไรออกมาไม่ชัดเจน จึงหยุดความคิดนั้นไป ค่อยๆลูบไหล่ของเสี่ยวเหยียน

“เหยียนเหยียน พวกเราไม่พูดแล้วนะ ไม่ต้องร้องไห้แล้ว เด็กดี~”

พ่อจางที่อยู่ในห้องกำลังเตรียมจะนอน เมื่อได้ยินเสียงบางอย่างด้านนอกจึงเปิดประตูออกไปดู เขาเห็นลูกสาวของตัวเองร้องไห้หนักมาก อยากจะเดินเข้าไป

สุดท้ายถูกหลัวหุ้ยเหม่ยปัดมือบอกให้เขาหยุดอยู่ที่เดิม และบอกเป็นนัยว่าให้เขากลับไปที่ห้อง อย่าออกมาเดินเพ่นพ่าน พ่อจางจนปัญญา แต่ก็ยังยอมกลับไปที่ห้อง

เสี่ยวเหยียนไม่รู้ว่าตัวเองร้องไห้อยู่นานเท่าไหร่ สุดท้ายหล่อนก็ถูกหลัวหุ้ยเหม่ยพากลับไปที่ห้อง และหล่อนก็ไม่มีแรงอาบน้ำ สวมชุดราตรีสีขาวล้มนอนลงไปบนเตียง

“เหนื่อยใช่ไหม? นอนก่อนไหม ตื่นแล้วค่อยอาบน้ำ?”

เสี่ยวเหยียนพยักหน้าตาม ร้องไห้จนตาบวมเป่ง นอนอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทีน่าสงสาร

หลัวหุ้ยเหม่ยรู้สึกสงสารลูกจับใจ หล่อนหยิบผ้าเช็ดหน้าที่เปียกชื้นขึ้นมาเช็ดน้ำตาแทนหล่อน ลูบหน้าผากของหล่อน และพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน: “นอนหลับพักผ่อนดีๆนะ แม่จะคอยเฝ้าอยู่ตรงนี้”

เสี่ยวเหยียนหลับตาลง แต่มือยังคงจับหลัวหุ้ยเหม่ยไว้ คงเป็นเพราะร้องไห้จนเหนื่อย ไม่นานนักหล่อนก็หลับไปอย่างรวดเร็ว