บทที่ 1125 ทำไมเธอถึงโง่ได้ขนาดนี้
ยังพูดไม่ทันจบ มือของหล่อนก็ถูกหานชิงจับไว้แน่น จากนั้นใช้แรงบีบ เสี่ยวเหยียนจึงล้มลงไปในอ้อมอกของเขาอย่างตั้งตัวไม่ได้ทันที
เดิมทีที่ไม่ได้อยู่ห่างกันมาก กลับถูกดึงให้ใกล้กันมากกว่าเดิมในชั่วพริบตาเดียว
ทั้งสองแทบจะหายใจรดกัน จนได้กลิ่นลมหายใจของกันและกัน
เสี่ยวเหยียนเหม่อมองหานชิงที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม
หน้าตาของเขาดูดีดั่งเทพบุตร แต่ก็ไม่ได้สะดุดตาขนาดนั้น เรียกได้ว่าเป็นหน้าตาที่ดูดีแบบสุขุมนุ่มลึก แม้ว่าลมหายใจในตอนนี้ของเขาจะแรงกว่าปกติ แต่ก็ยังถูกเขายับยั้งไว้ได้
ถ้าไม่ได้เป็นเพราะมีกลิ่นเหล้าที่คละคลุ้งบนตัวของเขา และการชนอย่างเต็มแรงเมื่อครู่ เสี่ยวเหยียนไม่มีทางกล้ามั่นใจว่าเขาดื่มไปเยอะแน่นอน
เพราะแววตาของเขาช่างน่าสะพรึงกลัวจริงๆ
“ทำอะไร...” เสี่ยวเหยียนถามอย่างกล้าๆกลัวๆ และก็หยุดพูดไปทันที
เพราะจู่ๆหานชิงก็เข้ามาใกล้มากขึ้น ลมหายใจอันเร่าร้อนรดลงบนใบหน้าของหล่อน ทั้งสองเผชิญหน้ากัน สบสายตากัน แลกลมหายใจซึ่งกันและกัน
กลิ่นเฉพาะของผู้ชายอบอวลรายล้อมไปทั่วทั้งตัวของหล่อน เสี่ยวเหยียนตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม แววตาของหล่อนตื่นกลัวจนเบิกกว้างขึ้น แม้แต่กระพริบยังไม่กล้ากระพริบ ลมหายใจก็ค่อยๆหยุดลงเช่นกัน
เพราะตอนนี้หานชิงเข้าใกล้หล่อนมากขึ้น ใกล้จน ถ้าหล่อนขยับไปข้างหน้าเพียงนิดเดียว ก็จะจูบกับเขาทันที
แต่หานชิงยังคงขยับตัวขึ้นมาด้านหน้า ลมหายใจค่อยๆเข้าใกล้ขึ้นมามากขึ้น เสี่ยวเหยียนกลัวจนไม่กล้าขยับตัวไปไหน ขนตาสั่นเล็กน้อย มือจิกเข้าไปในฝ่ามืออย่างไม่รู้ตัว
นี่ถือเป็นครั้งแรก...
เป็นครั้งแรกที่หานชิงเป็นฝ่ายเข้าใกล้หล่อนเอง ใบหน้าเทพบุตรของเขาที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าใหญ่มากขึ้นเรื่อยๆ ใกล้จนตาแทบจะมองไม่ชัด
ตอนที่อยู่ในงานเลี้ยง เขาดื่มแทนหล่อนด้วยแก้วใบนั้น
ตอนนั้นหล่อนอยากพูดเตือนเขาว่าคุณรู้บ้างรึเปล่าว่าการทำแบบนี้ถือเป็นการจูบทางอ้อม?
แต่เมื่อครุ่นคิดไปมา หานชิงจะไม่เข้าใจได้อย่างไร? เพราะแก้วนั้นเป็นแก้วที่หล่อนเคยดื่มมาก่อน ถ้าเขารังเกียจหล่อน คงไม่มีทางดื่มต่อ และสามารถขอแก้วใหม่ได้
เมื่อเห็นว่าริมฝีปากของเขากำลังจะชนกับปากของหล่อน
เสี่ยวเหยียนค่อยๆหลับตาลง มือจับคอเสื้อของเขาไว้แน่นอย่างควบคุมไม่ได้
หรือว่า...เขาก็หวั่นไหวกับตัวเองแล้ว
เพียงแต่เมื่อก่อนเขายับยั้งใจตัวเองไว้ได้ดี จึงไม่ไม่มีใครรู้
ตอนนี้...ถูกหล่อนจับได้แล้ว
เสี่ยวเหยียนรู้สึกถึงความหวานภายในใจ ใจของหล่อนสั่นแรงมาก
แต่รอจนผ่านไปนานสักพัก จูบที่วาดฝันไว้กลับไม่ปรากฏเป็นจริง ขนตาของเสี่ยวเหยียนสั่นเล็กน้อย ไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองควรจะลืมตาขึ้นมาหรือไม่
หรือว่า เขากำลังเคลิ้ม? หรือว่า เขายังไม่พร้อม?
งั้นรออีกสักพักดีกว่า
เสี่ยวเหยียนรอต่ออีกสักครู่หนึ่ง แต่ก็ยังไม่ได้สัมผัสกับรอยจูบที่วาดฝันไว้
หล่อนคิดสงสัยภายในใจ จึงค่อยๆลืมตาขึ้นมา
ใครจะไปคาดคิด เมื่อลืมตาขึ้นมาก็สบตากับสายตาที่เย็นชาราวกับน้ำแข็ง จากนั้น เสี่ยวเหยียนยังไม่ทันตั้งสติก็ถูกผลักออกมาเสียก่อน!
ตอนแรกหล่อนไม่ทันระวังตกลงไปในอ้อมอกของหานชิง แต่หลังจากที่ถูกผลักออกมา หลังของหล่อนก็พิงกับพนักที่นั่งอีกครั้ง หล่อนตกตะลึงจนตั้งสติไม่ได้
หล่อนนั่งเหม่ออยู่นานสักพัก จากนั้นจึงนึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อสักครู่เกิดอะไรขึ้นบ้าง
ตอนที่หานชิงผลักหล่อนออกมา ใบหน้ายังแฝงไปด้วยความรำคาญ ราวกับรู้สึกโมโหมาก ท่าทางเหมือนทนไม่ไหว ถือเป็นครั้งแรกที่เสี่ยวเหยียนเห็นท่าทางเช่นนี้ของเขา
แล้วทำไมเขาถึงแสดงอารมณ์เช่นนี้?
เป็นเพราะจู่ๆเขาก็ดึงหล่อนเข้าไปในอ้อมอกเองใช่ไหม?
เป็นเพราะเขาเข้ามาใกล้หล่อนเองใช่ไหม?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่