เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1125

บทที่ 1124 ดื่มมากไปแล้ว

หล่อนไม่ค่อยเข้าใจธรรมเนียมการเข้าสังคมของพวกคนชั้นสูง

เพียงแค่เห็นเขาดื่มสามแก้ว ถ้าหล่อนไม่ให้หน้าเขาเลย คงจะสร้างความลำบากให้หานชิง จึงดื่มตามเขาไปหนึ่งแก้ว

“เปล่า คุณทำได้ดีมาก” หานชิงเหลือบมองหล่อนเล็กน้อย “แต่ อย่าดื่มเยอะไปล่ะ”

เสี่ยวเหยียน: “…”

“เอ๊ะ นี่ประธานหานเป็นห่วงคุณจางวงั้นเหรอ?”

“หาโอกาสแบบนี้ยากเหลือเกิน ประธานหานของพวกเราเมื่อก่อนไม่เคยพาผู้หญิงมาออกงานเลย วันนี้กลับมาเป็นห่วงเป็นใยสาวน้อย แม้แต่ดื่มสักนิดก็ยังทำไม่ได้เลย”

ทุกคนต่างพากันพูดเย้าแหย่หานชิง พวกเขารู้ดีอยู่แก่ใจ ทำไมจะดูไม่ออกว่าหานชิงในคืนนี้แตกต่างกับเมื่อก่อน ถ้าเป็นเมื่อก่อน พวกเขากล้าหยอกล้อหานชิงแบบนี้ที่ไหนกัน เพียงแค่กลัวจะพูดไม่จบเท่านั้น แววตาของเขาเยือกเย็นราวกับธนูที่สามารถยิงให้คุณติดอยู่กับที่ ไม่ให้คุณแม้แต่ขยับได้

แต่ค่ำคืนนี้ อาจจะเป็นเพราะมีผู้หญิงอยู่ด้วย ทุกคนจึงกล้าพูดล้อเล่น และหานชิงก็ไม่โกรธด้วย แววตาอันดำเข้มเสมือนมีรอยยิ้มซ่อนอยู่ในนั้น

“ประธานหานไม่อยากให้คุณจางวดื่ม ไม่อย่างนั้น...ประธานหานดื่มแทนหล่อนสิ?”

ว่าไงนะ? ให้หานชิงดื่มแทนหล่อน? จะเป็นไปได้ยังไง?

เสี่ยวเหยียนกำลังครุ่นคิดอยู่ แต่ใครบางคนกลับหัวเราะขึ้น จากนั้นยังยกแก้วเหล้าที่เสี่ยวเหยียนจิบแล้วขึ้นมาดื่มต่อหน้าทุกคน ตอนแรกเสี่ยวเหยียนยังอยากจะพูดบางอย่าง แต่เมื่อเห็นภาพตรงหน้า หล่อนก็พูดอะไรไม่ออกทันที

หล่อนยืนเหม่ออยู่ที่เดิม มองใบหน้าอันหล่อเท่ห์ของหานชิงทางด้านข้าง ไม่พูดอะไรออกมา

ภายในใจ เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

เห็นได้ชัดว่าทุกคนตั้งใจยุให้เขาดื่มเหล้าแก้วนี้ คนระดับเขา หากจะปฏิเสธก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ อีกอย่างแค่เขาสบตามอง ทุกคนก็สามารถหยุดทุกการกระทำได้ทันที

แต่เขากลับ...

ใจสั่น แววตาของเสี่ยวเหยียนก็ขยับสั่นตามไปด้วย

ถึงแม้ว่าหล่อนไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมจู่ๆหานชิงจึงทำเช่นนี้ แต่...หล่อนไม่อยากเซ้าซี้ถามหาเหตุผล ขอเพียงแค่เขายอมรับตัวเองก็พอ

ต่อมา เมื่อผองเพื่อนมั่นใจแล้วว่าหานชิงจะห้ามไม่ให้เสี่ยวเหยียนดื่มและดื่มแทนให้ ก็เริ่มชนแก้วกับหานชิงอย่างบ้าคลั่ง และหานชิงเองก็ไม่มีท่าทีปฏิเสธ ดื่มไปเยอะพอสมควร

จนกระทั่งสุดท้าย เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าหานชิงดื่มเยอะไปแล้ว จะเข้าไปห้ามเขา แต่กลับกลัวขึ้นมา

แต่เมื่อดูแววตาของหานชิงดูเหมือนว่าจะเยิ้มด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ขึ้นมาบ้างแล้ว สุดท้ายเสี่ยวเหยียนจึงยอมสู้หน้าเดินเข้าไป

“หยุดดื่มได้แล้ว ดื่มเยอะเดี๋ยวปวดท้องนะคะ”

“ปัดโธ่....”

เมื่อผู้คนที่ยืนรายล้อมอยู่ได้ยินเช่นนั้น ต่างพากันโห่ขึ้นมา

“เป็นห่วงล่ะสิ~”

“งั้นพวกเราก็หยุดชนกับประธานหานได้แล้ว”

“ได้ยังไงกัน? โอกาสแบบวันนี้หายาก เมื่อก่อนพวกนายมีโอกาสแบบนี้ด้วยเหรอ?”

เสี่ยวเหยียน: “...หยุดดื่มได้แล้ว!” น้ำเสียงของหล่อนดุดันมากขึ้น มองไปที่หานชิงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความห่วงกังวล หานชิงหันมาเหลือบมองหล่อน ครุ่นคิดสักพัก จากนั้นจึงพยักหน้าลง

“โอเค”

“ไม่ดื่ม”

เมื่อได้ยินประโยคสุดท้าย เสี่ยวเหยียนจึงถอนหายใจโล่งอก สบายใจได้สักที

แต่สีหน้าของคนอื่นกลับดูผิดหวัง ยังมีบางคนคิดจะชนแก้วกับเขาต่ออย่างไม่กลัวตาย ต่อมาก็ถูกหานชิงสะกดด้วยสายตาจนต้องกลับออกไป อันที่จริงงานเลี้ยงเพิ่งจะดำเนินมาได้เพียงแค่ครึ่งหนึ่ง

แต่เป็นเพราะหานชิงดื่มเยอะเกินไป เสี่ยวเหยียนจึงขอให้เขากลับก่อน