เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1140

บทที่1139 นิ่งอยู่ได้หรือเปล่า

เพิ่งจะเก็บโทรศัพท์กลับไป เสี่ยวหมี่โต้วก็เห็นคู่นัดบอดของน้าเสี่ยวเหยียนเดินเข้ามา เสี่ยวหมี่โต้วทำตัวให้กะปรี้กะเปร่าขึ้นมาทันที แล้วยังหาที่นั่งให้กับตัวเอง

“เฮ้ เด็กน้อย” หลี่ซือห้านนั่งลงตรงหน้าเสี่ยวหมี่โต้ว ทักทายเขาไปด้วยความกระอักกระอ่วนใจเล็กน้อย “สำหรับเรื่องเมื่อกี้นี้ ลุงต้องขอโทษด้วยนะ”

ได้ยินอย่างนั้นแล้ว ดวงตาของเสี่ยวหมี่โต้วกลอกไปมา “เป็นเพราะคุณลุงไม่ได้เลี้ยงข้าวผมก็เลยขอโทษ หรือว่าเป็นเพราะพูดผิดก็เลยขอโทษกันฮะ?”

คำพูดย้อนถามนี้เองหลี่ซือห้านจึงรู้สึกอับอายอย่างมาก เดิมทีคิดว่าเด็กคนเดียวจะจัดการได้ง่ายๆเสียอีก นึกไม่ถึงว่าเด็กคนตรงหน้าจะฉลาดซุกซนคนนึงเลย

แต่เด็กยังไงก็เด็ก เพียงแค่หลอกสักนิด กล่อมสักหน่อย ก็ได้แล้ว

คิดถึงตรงนี้แล้ว หลี่ซือห้านก็เอ่ยออกมา “ความจริงแล้วคำพูดของคุณลุงก็ไม่ได้พูดผิดเลย เพียงแต่มันอยู่ที่ว่าจะช้าหรือเร็วเท่านั้น อีกอย่างลุงก็บอกแล้วว่าจะเลี้ยงหนู นั่นก็คือจะต้องเลี้ยงอยู่แล้ว

“แต่ผมไม่อยากกินราเม็ง~” เสี่ยวหมี่โต้วกะพริบตาปริบ ใบหน้าดูน่าสงสารออกมา

“แล้วหนูอยากกินอะไร?”

เขามองออกว่าความสัมพันธ์ของคู่เดทของเขากับเด็กคนนี้สนิทสนมกันมาก เด็กน้อยพูดซี้ซั้วต่อหน้าเธอ เขาคงต้องคิดหาวิธีปิดปากเขาเอาไว้ดีกว่า

“ผมอยากกินอะไร คุณลุงเลี้ยงผมได้ทุกอย่างเลยหรอฮะ?” ในดวงตาของเสี่ยวหมี่โต้วมีประกายของความเจ้าเล่ห์ออกมา

“แน่นอนอยู่แล้ว”

หลี่ซือห้านไม่ได้คิดไกลขนาดนี้ เขาคิดว่าเด็กน้อยคนนึงอยากกินอะไร เขาก็เลี้ยงไหว อย่างมากก็คงจ่ายไม่กี่ร้อยหยวน

“คุณลุงพูดเองนะ คุณลุงมีรถมั้ยฮะ?”

“มีสิ”

“ขอบคุณฮะคุณลุง งั้นผมไปบอกน้าเสี่ยวเหยียนหน่อยแล้วกันว่าจะเลี้ยงผมออกไปกินข้าว พวกเราก็ออกเดินทางกันเลยใช่มั้ย?”

“ได้เลย” หลี่ซือห้านยิ้มออกมาด้วยใบหน้าไร้ความอันตราย ไม่รู้ว่าตัวเองต้องเผชิญหน้ากับอะไร

ในตอนที่เสี่ยวหมี่โต้ววิ่งไปบอกเรื่องนี้กับเสี่ยวเหยียน เสี่ยวเหยียนขมวดคิ้วออกมาเล็กน้อย “เขาอยากชวนหนูออกไปกิน? นี่มันไม่ค่อยดีหรอกมั้ง? น้ากับเขาก็ไม่ได้สนิทกัน จะให้คนอื่นเขามาเปลืองเงินได้ยังไงกัน?”

“แต่คุณลุงเขาคิดจะใช้ประโยชน์จากผมเพื่อเอาใจน้านะฮะน้าเสี่ยวเหยียน น้าก็ให้เขาเลี้ยงผมไปเถอะนะ” เสี่ยวหมี่โต้วกะพริบตาปริบๆต่อหน้าเสี่ยวเหยียน มองดูแล้วดูมีจิตใจดีไร้รังสีของความอันตราย

แต่ยิ่งเขาเป็นแบบนี้ เสี่ยวเหยียนก็ยิ่งรู้สึกว่าอันตราย ถึงยังไงเสี่ยวหมี่โต้วก็ไม่เหมือนกับเด็กธรรมดาๆ ถ้าเกิดเขาพาออกไป ไม่อยู่ในขอบเขตของการควบคุมของเธอแล้วไปหลอกคนอื่นเข้าจะทำยังไง?

คิดถึงตรงนี้แล้ว เสี่ยวเหยียนก็ย่อตัวนั่งลงหยิกแก้มเสี่ยวหมี่โต้วเบาๆ

“อยากไปก็ได้ ของที่หนูอยากกินก็ต้องจ่ายเอง หรือไม่ก็กลับมาแล้วน้าเสี่ยวเหยียนจะไปหาลุงคนนั้นแล้วช่วยหนูจ่ายไปก่อนเอง”

เสี่ยวหมี่โต้วพอได้ยินอย่างนั้นก็แล้วรู้สึกไม่สบอารมณ์ขึ้นมา ลุงคนนั้นแสร้งทำเป็นใจกว้าง ก็ให้เขาแสดงไปสิ ทำไมต้องช่วยเขาออกไปก่อน และอีกอย่างก็อย่ามาโทษที่เสี่ยวหมี่โต้วที่ไม่ชอบเขา แท้จริงแล้วในตอนที่ผู้ชายคนนั้นยอมรับออกมาว่าเป็นร้านของเขาเองมันน่าเกลียดจริงๆ!

“รู้แล้วน่าน้าเสี่ยวเหยียน ไม่ใช่เรื่องใหญ่เลยเสี่ยวหมี่โต้วออกเงินเองก็ได้แล้วใช่มั้ยฮะ”

เฮอะ! เขาไม่มีทางทำอย่างนั้นอยู่แล้ว

“งั้นก็ดี ไปเถอะ”

“ขอบคุณฮะน้าเสี่ยวเหยียน ผมจะถือโอกาสนี้ช่วยน้าดูด้วยว่าอีกฝ่ายเป็นยังไง”

“...”

เจ้าเด็กเวรนี่...

หลี่ซือห้านพาเสี่ยวหมี่โต้วออกไป

หลัวหุ้ยเหม่ยกังวลขึ้นมา

“ถึงยังไงก็เพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่นาน ก็ให้เขาพาเด็กออกไปอย่างนี้ จะดีจริงๆหรอ?”

เสี่ยวเหยียนได้ยินอย่างนั้นแล้ว ก็ขมวดคิ้วออกมา “พอแม่พูดอย่างนี้แล้ว หนูก็คิดขึ้นมาได้เลยว่าเหมือนกับว่ามันไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก หรือว่าหนูไปด้วยดีกว่า”