ครามพยักหน้าให้ศิลป์ทวีอย่างสุภาพ จากนั้นเมื่อเขาหันไปเผชิญหน้ากับโศภิตา มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย “ผมได้ยินมาจากคุณฌานว่าคุณเคยเรียนเต้นมาก่อน คุณสอนผมหน่อยได้ไหม” โศภิตาอารมณ์ดีอย่างคาดไม่ถึง “ได้สิ ไม่มีปัญหา” ดังนั้นคนทั้งคู่จึงเดินไปที่ฟลอร์เต้นรำพร้อมด้วยมือที่จับกันอยู่ เมื่อศิลป์ทวีได้สติ เขาส่ายหัวอีกครั้งและถอนหายใจ “นายแบบคนนี้ไม่ธรรมดาเลย” ยังไงซะครามก็เป็นนายแบบ ดังนั้นเขาจึงสามารถเรียนรู้การเต้นได้อย่างง่ายดาย เขาได้ขอให้ดีเจเปลี่ยนสีของแสงไฟตั้งนานแล้ว คนทั้งคู่เต้นรำอย่างเข้ากันได้ดีบนเวทีที่ส่องแสงระยิบระยับ ในขณะเดียวกัน ฌานกำลังผิวปากขณะดื่มไปด้วย ผ่านมาหลายปีแล้วตั้งแต่การเต้นรำครั้งสุดท้ายของโศภิตา รองเท้าส้นสูงของเธอเสียหลักในการเคลื่อนไหวครั้งสุดท้าย และเธอก็ล้มลงทันที ครามรีบประกบมือใหญ่ของเขาลงบนหลังเธอเพื่อพยุงเธอไว้ ด้วยเหตุนี้เขาจึงรวบทั้งตัวของเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา โศภิตาถูกรวบเข้าไปใกล้เขา ในตอนนี้เธอได้ยินอย่างชัดเจนถึงหัวใจที่เต้นเร็วของเขา และนี่คือสิ่งที่แทนไทยเห็นตอนที่เขามาถึง หญิงสาวที่โดยปกติแล้วอ่อนโยนและสง่างาม ตอนนี้กำลังจมอยู่ในอ้อมแขนของชายอื่น ราวกับสาวจัดจ้านที่ทรงเสน่ห์และเซ็กซี่ ใบหน้าของแทนไทยนิ่งค้างในทันที สีหน้าของเขาดูอึมครึมและน่ากลัว ครามกระซิบข้างหูของโศภิตา “เขามาแล้ว” โศภิตาเห็นแทนไทยในกระจกบานใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าเธอตั้งนานแล้ว แต่เธอกลับยิ้มราวกับว่าเธอไม่เห็นเขาและทัดผมยุ่ง ๆ ไว้ที่หลังหู “อืม ฉันหิวนิดหน่อย ไปหาอะไรกินกันก่อนเถอะ” เมื่อได้ยินแบบนั้น ครามจึงปล่อยเธอและทั้งคู่ก็ออกจากฟลอร์เต้นรำไปด้วยกัน ตอนที่เดินผ่านแทนไทย ครามหยุดเดินสักครู่และเลิกเปลือกตาขึ้น จากมุมมองของแทนไทย เห็นได้ชัดว่านี่เป็นการยั่วยุ “โศภิตา รัตนธร หยุดอยู่ตรงนั้นนะ!” โศภิตาหยุดโดยหันหลังให้เขา เธอหมุนไปรอบ ๆ และมุมปากของเธอยกขึ้นเป็นทรงโค้ง “ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะคะ ถ้าฉันจำไม่ผิด คุณไม่ได้อยู่ในรายชื่อแขกใช่ไหม” แทนไทยเหลือบมองไปที่ครามก่อน ชายหนุ่มกำลังมองมาที่เขาอย่างไม่เป็นมิตร จากนั้นเขาจึงพูดกับโศภิตาว่า “ฉันคิดว่าเธอควรระวังให้มากกว่านี้หน่อย เธอมีเรื่องอื้อฉาวมากมายหลังจากที่เราสองคนหย่ากัน ถึงแม้ว่ามันอาจจะไม่ใช่เรื่องสำคัญสำหรับเธอ แต่ครอบครัวฟากฟ้ายังคงต้องรักษาชื่อเสียงไว้อยู่” โศภิตารู้สึกตลกกับสิ่งที่เขาพูด “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ นี่ไม่ใช่ที่ ๆ คุณจะมาสอนฉัน อีกอย่าง ฉันจะอยู่กับใครก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลย” “ผิดแล้ว ฉันไม่ใช่คนที่อยากจะรู้เรื่องของเธอหรอกนะ แต่เรื่องซุบซิบอันลือลั่นของเธอดันไปเข้าหูคุณย่าของฉันน่ะสิ” แทนไทยยืนอยู่ที่นั่นด้วยใบหน้าสงบในขณะที่สายตาของเขาถูกหลอมรวมไปกับยามค่ำคืน รอยยิ้มของโศภิตานิ่งค้าง “คุณนายฟากฟ้ากลับมาแล้วเหรอ” “และไม่ใช่แค่นั้นนะ คุณย่าต้องการเจอเธอด้วย” แทนไทยกระตุกริมฝีปากอย่างเย็นชาและเหลือบมองครามที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอ เขาพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันว่า “แต่ถ้าเธอกำลังยุ่งอยู่กับการออกเดท เธอก็ไม่จำเป็นต้องไป” พูดจบเขาก็เดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองอีก สีหน้าของโศภิตาดูซับซ้อน หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เธอจึงตัดสินใจเดินตามแทนไทยไป “คุณโศภิตา” เมื่อเห็นว่าครามต้องการจะตามไปด้วย เธอจึงหันกลับมาเพื่อให้ความมั่นใจแก่เขา “ไม่ต้องห่วง ฉันไม่เป็นไรหรอก” แสงสว่างในดวงตาของครามริบหรี่ลง ขณะที่เขาเฝ้ามองดูโศภิตาเดินจากไปจากที่ไกล ๆ ในตอนนี้เองที่เขาสังเกตเห็นร่าง ๆ หนึ่งยืนอยู่ตรงมุม ศิลป์ทวีเดินมาหาเขาด้วยท่าทางเคอะเขินพร้อมกระแอมไอเล็กน้อย “อืม… ฉันได้ยินที่พวกเขาคุยกันตอนที่ฉันกำลังสูบบุหรี่อยู่ข้างนอก” ครามแสดงสีหน้าเฉยเมยและไม่สนใจเขา ศิลป์ทวีแตะจมูกตัวเอง เขารู้สึกขบขันกับความเกลียดชังที่ครามมีต่อเขา “นายหลงรักโศภิตาใช่ไหม แต่ไม่ต้องกังวลหรอกนะ ฉันไม่ได้วางแผนที่จะแย่งเธอจากนายหรอก” ครามเพียงเหลือบมองเขาอย่างเย็นชา “ข้างนอกลมแรงนะคุณศิลป์ทวี ผมคิดว่าคุณควรรีบกลับ” พูดจบเขาก็เดินจากไป ศิลป์ทวีตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นเขาจึงส่ายหัวและหัวเราะ