คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ นิยาย บท 107

เมื่อเสิ่นชิงซูได้ยินเสียงของฟู่ซืออวี่พลันหยุดเท้า เพิ่งหันมาก็เห็นฟู่ซืออวี่วิ่งมาทางตน!

ยังไม่ทันรอให้เธอตอบสนอง ฟู่ซืออวี่กางแขนกระโจนมาหาเธอแล้ว

ฟู่ซืออวี่วิ่งเร็วมาก เสิ่นชิงซูใช้มือหนึ่งกุมท้อง อีกมือหนึ่งกำลังคิดจะเอื้อมออกไปห้าม แต่เวินจิ่งซีเร็วกว่าเธอก้าวหนึ่ง

เวินจิ่งซีดึงเสิ่นชิงซูไปด้านข้าง แล้วใช้มือใหญ่ยันศีรษะของฟู่ซืออวี่

ฟู่ซืออวี่ถูกทำให้หยุด จึงเงยหน้าจ้องเวินจิ่งซีด้วยความโกรธเกรี้ยว “ปล่อยผมนะ! ผมจะไปหาแม่ผม!”

“ทำไมไปไหนก็เจอเธอนะ!”

เวินจิ่งซีขมวดคิ้วมองฟู่ซืออวี่ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยความรังเกียจ “เด็กอย่างเธอนี่เรียนโชว์เปลี่ยนหน้ากากเสฉวนมาเหรอ? ลืมที่พูดเมื่อวานแล้ว? หรือสมองมีไม่พอ? รีบกลับไปหาแม่เสี่ยวชูของเธอเสริมสักหน่อยเถอะ!”

“คนสารเลว! ผมไม่ได้มาหาอา ปล่อยผม!” ฟู่ซืออวี่ไม่ยอมแพ้ หวดหมัดคิดจะต่อยเวินจิ่งซี แต่จนใจที่เขาตัวเล็กเกินไป มือไม่ถึงเวินจิ่งซี ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะต่อย

เสิ่นชิงซูกวาดตามองโจวอวี๋ชูที่ยืนอยู่ที่ไม่ไกล แล้วมองฟู่ซืออวี่

“ฟู่ซืออวี่ กลับไปหาแม่ของเธอเถอะ”

ฟู่ซืออวี่มองเสิ่นชิงซูด้วยความทึ่ง ใบหน้าเล็ก ๆ ที่เมื่อกี้ยังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเปลี่ยนเป็นน้อยใจทันที “แม่ครับ แม่ยังโกรธผมอยู่เหรอ?”

“เปล่า แต่เธอน่าจะจำคำที่ฉันเคยพูดได้” เสิ่นชิงซูมองฟู่ซืออวี่ น้ำเสียงราบเรียบทั้งจริงจัง “ฉันเคยบอกแล้ว ต่อไปอย่างเรียกฉันว่าแม่อีก”

“แต่...” ฟู่ซืออวี่เบะปาก น้ำตาคลอทันที “แม่ก็คือแม่ของผม! ตั้งแต่ผมเกิดมาแม่ก็เป็นคนดูแลผม แม่เลี้ยงผมจนโต แม่สอนให้ผมพูด สอนให้ผมกินข้าววาดรูป แม่บอกว่าจะรักผมตลอดไป แม่ แม่ก็คือแม่ของผม!”

เสิ่นชิงซูขมวดคิ้ว ได้ยินที่ฟู่ซืออวี่พูดแล้วจะไม่รู้สึกขมขื่นได้อย่างไร?

ที่แท้ฟู่ซืออวี่ก็รู้ทุกอย่าง

เขารู้ว่าเธอเป็นคนเลี้ยงเขาจนโต