คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ นิยาย บท 11

ปลายสายได้ยินเสียงน้ำไหลราง ๆ

เสิ่นชิงซูลมหายใจสะดุด กลั้นอารมณ์พูด “ซืออวี่ไข้สูงไม่ลด ตรวจแล้วเป็นโรคหลอดลมอักเสบเฉียบพลัน ต้องนอนโรงพยาบาลให้น้ำเกลือ”

โจวอวี๋ชูได้ยินเสียงก็ร้อนรน “ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้? ตอนกลางวันซือเหยียนส่งเขาไปยังดี ๆ อยู่เลยไม่ใช่เหรอ?”

น้ำเสียงไต่ถามนี้ทำให้เสิ่นชิงซูอดขมวดคิ้วไม่ได้ “คุณโจว ฉันจำเป็นต้องบอกคุณว่าร่างกายซืออวี่อ่อนแอมาก เขามีของหลาย ๆ อย่างที่ห้ามกิน

พอพูดจบแล้วเสิ่นชิงซูก็วางสายเลย

เขาบีบโทรศัพท์มือถือ มองฟู่ซืออวี่ที่ขมวดคิ้วด้วยความทรมานนอนหมดสติอยู่บนเตียงผู้ป่วย รู้สึกไฟในอกกำลังแผดเผาอวัยวะเธอให้ทรมาน

พยาบาลเข้ามาใส่เข็มให้ฟู่ซืออวี่

หลังจากเติมน้ำเกลือไปสิบกว่านาที ฟู่ซืออวี่เหงื่อออกประมาณหนึ่งแล้วไข้จึงลด

ทันใดนั้นประตูห้องพักผู้ป่วยก็ถูกผลักออก

ฟู่ซือเหยียนเดินเข้ามากับโจวอวี๋ชู

“ซืออวี่!”

โจวอวี๋ชูรีบร้อนไปที่ข้างเตียง เห็นท่าทางเติมน้ำเกลือหลับลึกของฟู่ซืออวี่แล้วก็น้ำตาไหล

เธอลูบใบหน้าของฟู่ซืออวี่แล้วเรียกเบา ๆ “ซืออวี่?”

ฟู่ซืออวี่งัวเงียลืมตาขึ้นมา พอเห็นโจวอวี๋ชูก็เรียกเบา ๆ “แม่”

“แม่อยู่นี่!” โจวอวี๋ชูลูบใบหน้าของฟู่ซืออวี่ พูดเสียงสะอื้น “ลูกรักไม่ต้องกลัวนะ แม่จะอยู่เป็นเพื่อนลูก!”

“แม่ แม่อย่าไป...”

“แม่ไม่ไป” โจวอวี๋ชูร้องไห้ ท่าทางสงสารลูกทำให้คนเห็นแล้วพลอยสะเทือนใจ

ฟู่ซืออวี่หลับตาลงผล็อยเข้าสู่นิทราอีกครั้ง

โจวอวี๋ชูร้องไห้ไม่เป็นเสียง อย่างกับฟู่ซืออวี่ป่วยหนักอะไรอย่างนั้น

ฟู่ซือเหยียนเดินเข้ามา ล้วงผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋า ก่อนจะยื่นให้โจวอวี๋ชู “ซืออวี่แค่หลับไปเฉย ๆ คุณไม่ต้องห่วงหรอก”

โจวอวี๋ชูรับผ้าเช็ดหน้ามา ตามด้วยหมุนตัวโถมเข้าอ้อมอกฟู่ซือเหยียน “เป็นความผิดของฉันเอง ถ้าตอนนั้นฉันไม่ได้คลอดยาก ร่างกายซืออวี่ก็จะไม่แย่ขนาดนี้ ฉันทำร้ายซืออวี่เอง...”

“อย่าพูดโง่ ๆ สิ” มือใหญ่ข้างหนึ่งของฟู่ซือเหยียนตบบ่าของโจวอวี๋ชูเบา ๆ “ซืออวี่ได้ยินแล้วจะเสียใจนะ”

โจวอวี๋ชูร้องไห้เสียใจมาก ฟู่ซือเหยียนปลอบใจเสียงนุ่มนวลตลอด

เสิ่นชิงซูยืนอยู่ปลายเตียงมองทุกอย่างเงียบ ๆ

ความเจ็บปวดในหัวใจลามออกไปอย่างมิอาจควบคุม ทว่าบนใบหน้ากลับด้านชา

เธอคิด เธอไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่อีก

เสิ่นชิงซูเดินออกจากห้องพักผู้ป่วยเงียบ ๆ พอหมุนตัวก็เจอกับฉินฟางที่พาสาวใช้คนหนึ่งเดิมมาอย่างรีบร้อน

เธอขมวดคิ้วและหลบเปิดทางให้ตามจิตใต้สำนึก

ไม่คิดว่าฉินฟางมาถึงก็ง้างมือตบเธอ

เสียงตกหน้าดังชัดแจ๋วกึกก้องทางเดินในยามดึก

เสิ่นชิงซูถูกตบหน้าหันไปอีกทางหนึ่ง กลิ่นคาวหวานคละคลุ้งอยู่ในปาก

“ฉันก็ว่าอยู่แล้วไง แม่เลี้ยงไม่สนิทเท่าแม่แท้ ๆ! ถ้าซืออวี่เป็นอะไรไป ฉันไม่จบกับเธอแน่!”

จู่ ๆ ก็โดนตบ เสิ่นชิงซูเอามือกุมใบหน้าขมวดคิ้วจ้องฉินฟางด้วยสีหน้าที่แย่ถึงขีดสุด

เสียงนี้ทำให้ฟู่ซือเหยียนกับโจวอวี๋ชูก็มาด้วย

ฟู่ซือเหยียนขมวดคิ้ว ดวงตาดำขลับมีอารมณ์ยากจะแยกแยะ ในตอนที่เสิ่นชิงซูมองเขา สายตาของเขาก็เบนไปทางเสิ่นชิงซูด้วย

สี่สายตาประสานกัน

เสิ่นชิงซูใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้า กลับยกยิ้มมุมปากที่ถูกฉินฟางตบจนแตกพลางแค่นเสียงหัวเราะ

“ฉันเซ็นข้อตกลงการหย่าแล้ว สองวันนี้คุณก็หาเวลา เราไปเอาใบหย่าที่สำนักงานเขตกัน”

ฟู่ซือเหยียนเลิกคิ้ว ขณะกำลังจะพูด ฉินฟางก็สอดปากเข้ามาอย่างอดรนทนไม่ไหว

“เซ็นแล้วก็ดี! ซือเหยียน แกยังรออะไรอีก! พรุ่งนี้ก็ไปเอาใบหย่าที่สำนักงานเขตเลย!”

โจวอวี๋ชูได้ยินจึงมองไปทางฟู่ซือเหยียน

ฟู่ซือเหยียนขมวดคิ้วแน่น ดวงตาดำมืดมองไปทางโจวอวี๋ชู

สายตานั้นลึกไม่เห็นก้น ชวนให้คนตกใจอย่างไม่มีสาเหตุ

โจวอวี๋ชูลมหายใจชะงัก ใบหน้าซีดเผือดฉับพลัน

วินาทีต่อมา ร่างอรชรอ่อนระทวยล้มพับหลับตาทั้งคู่หมดสติ

“เสี่ยวชู?!” ฉินฟางสะดุ้ง เพิ่งยื่นมือไปจะประคองโจวอวี๋ชู ฟู่ซือเหยียนก็รับตัวโจวอวี๋ชูแล้วอย่างเร็วกว่าเธอก้าวหนึ่ง

ฟู่ซือเหยียนอุ้มโจวอวี๋ชูที่หมดสติวิ่งไปทางห้องฉุกเฉิน

เงาหลังร้อนรนนั้นค่อย ๆ ลับตาคลองจักษุเสิ่นชิงซูไปทีละน้อย

ในคืนฤดูหนาวหิมะโปรยปรายเมื่อห้าปีก่อน ผู้ชายที่เดินมาทางเธอจากแสงย้อนนั้นสุดท้ายก็ยังเดินผ่านเธอไป ตรงไปหาผู้หญิงอีกคนหนึ่ง

ที่แท้เขาก็ไม่เคยเป็นของเธอ

เสิ่นชิงซูถอนสายตากลับ ออกแรงเม้มริมฝีปาก ข่มไอร้อนในดวงตา ก่อนจะหมุนตัวจากไปอย่างไร้ซึ่งความอาลัยอาวรณ์