คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ นิยาย บท 120

เมื่อเห็นว่าฟู่ซือเหยียนยังอยู่ เธอก็ไม่ได้ประหลาดใจ

เธอเดินออกมา ล็อกประตูสตูดิโอ แล้วหันกลับมากวาดสายตามองฟู่ซือเหยียน

นัยน์ตางดงามคู่นั้นเรียบเฉยไร้ระลอกคลื่น “สองสามวันนี้ฉันต้องไปทำงานต่างเมือง พอกลับมาแล้ว เรานัดเวลากันไปจดทะเบียนหย่าที่สำนักงานเขตเถอะ”

“รีบร้อนจะหย่าขนาดนี้เลยเหรอ?” แววตาของฟู่ซือเหยียนมืดลง “เป็นเพราะเวินจิ่งซีเหรอ?”

สีหน้าของเสิ่นชิงซูเย็นชาลงหลายส่วน

ฟู่ซือเหยียนนอกใจแถมยังจับปลาสองมือในระหว่างที่ยังไม่หย่า คิดว่าใคร ๆ ก็จะเป็นเหมือนเขางั้นเหรอ?

เสิ่นชิงซูไม่อยากอธิบายกับเขา เพียงแค่พูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าคุณไม่ยอมร่วมมือดี ๆ ฉันก็คงต้องฟ้องหย่า”

“ฟ้องหย่า?” ฟู่ซือเหยียนแค่นหัวเราะ มองเธอแล้วเลิกคิ้วเข้ม “คุณคิดว่าทั่วทั้งเมืองเป่ย จะมีใครกล้ารับทำคดีหย่าของผมงั้นเหรอ?”

เสิ่นชิงซูขมวดคิ้ว “ฟู่ซือเหยียน คุณจะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร? ระหว่างเราหนึ่งคือไม่มีความรักต่อกัน สองคือไม่มีลูก เรื่องแบ่งสินสมรสก็ไม่มีปัญหา การหย่ากันด้วยดีมันยากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ไม่มีความรัก?”

ฟู่ซือเหยียนจ้องใบหน้าที่เรียบเฉยของเสิ่นชิงซู แล้วก้าวเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว

เปลือกตาของเสิ่นชิงซูสั่นไหว เผลอถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว

“ห้าปีของการเป็นสามีภรรยา แลกมาด้วยคำว่าไม่มีความรักของคุณเนี่ยนะ?” ฟู่ซือเหยียนใช้มือข้างหนึ่งบีบข้อมือของเธอไว้ ส่วนอีกข้างก็บีบคางของเธอ บังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา

เสิ่นชิงซูขมวดคิ้วจ้องเขาเขม็ง แต่เพราะเป็นห่วงลูกในท้อง เธอจึงไม่กล้าดิ้นรนรุนแรงนัก “ฟู่ซือเหยียน ปล่อยฉันนะ!”

ชายหนุ่มจ้องมองเธอ แววตาฉายแววอำมหิต “ห้าปีของความผูกพันแม่ลูก แลกมาด้วยคำว่าไม่มีลูกของคุณเนี่ยนะ?”

“เสิ่นชิงซู ไม่ว่าระหว่างเราจะเป็นยังไง แต่ซืออวี่เป็นผู้บริสุทธิ์ เขาไม่รู้อะไรเลย เขายึดมั่นมาตลอดว่าคุณคือแม่ของเขา แต่คุณกลับทิ้งเขาก็ทิ้งไปง่าย ๆ ทำไมคุณถึงใจร้ายขนาดนี้?”

“ใจร้าย?” เสิ่นชิงซูหัวเราะเยาะ “ฟู่ซือเหยียน พวกคุณต่างหากที่หลอกให้ฉันมาเป็นแม่ของฟู่ซืออวี่ พวกคุณต่างหากที่ทำให้แม่ของฉันต้องกระโดดแม่น้ำจนหาศพไม่เจอ! สรุปแล้วใครกันแน่ที่ใจร้าย หรือว่าพวกคุณมันใจหมาเลือดเย็น!”

สีหน้าของฟู่ซือเหยียนมืดครึ้ม เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ ข่มความโกรธแล้วอธิบายกับเธออย่างใจเย็น “ผมรู้ว่าเรื่องแม่ของคุณผมก็มีส่วนรับผิดชอบ แต่ทั้งหมดนี้ไม่เกี่ยวกับซืออวี่ เขาเป็นผู้บริสุทธิ์”

“เขาเป็นผู้บริสุทธิ์ แล้วแม่ของฉันล่ะ?” เสิ่นชิงซูจ้องเขาเขม็ง “หรือว่าแม่ของฉันสมควรตายงั้นเหรอ?!”