คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ นิยาย บท 123

เมืองซิง สนามบินนานาชาติ

เครื่องบินลงจอด เมื่อเสิ่นชิงซูและเวินจิ่งซีออกมาจากสนามบินก็เห็นเจี่ยงเหวินจิ่นและไป๋เจี้ยนเหวิน

“อาจารย์ อาจารย์แม่” เสิ่นชิงซูทักทายพร้อมฉีกยิ้มเล็กน้อย

ไป๋เจี้ยนเหวินแทบอยากจะรุดหน้าไปอ้าแขนกอดเสิ่นชิงซู

“ขอฉันดูหน่อย สีหน้าดีขึ้นไม่น้อยเลย แต่ผอมเกินไป” ไป๋เจี้ยนเหวินปล่อยเธอ ก่อนจะมองประเมินอย่างละเอียด สุดท้ายสายตาตกไปอยู่บนท้องที่ยังออกไม่ชัดของเธอ

“เป็นแฝดจริง ๆ เหรอ?”

เสิ่นชิงซูฉีกยิ้มพร้อมพยักหน้า

“นี่ ฉันชอบมาก!” ไป๋เจี้ยนเหวินกุมมือของเสิ่นชิงซู แล้วตบหลังมือเธอเบา ๆ “กลับบ้าน อาจารย์แม่สั่งให้ป้าจางตุ๋นซุปไก่ไว้แล้ว บำรุงให้พวกเธอสามแม่ลูกดี ๆ”

“ขอบคุณค่ะอาจารย์แม่”

“โธ่ คนกันเองพูดเหมือนเป็นคนอื่นทำไม!”

“นั่นน่ะสิ!” เวินจิ่งซีรีบฟ้อง “เธอขอบคุณผมทุกวัน เมื่อคืนผมเพิ่งบอกเธอไป ตอนนี้เธอก็เอาอีกแล้ว! อาจารย์แม่ อาจารย์ต้องจัดการเธอนะ!”

เสิ่นชิงซูมองเขาทีหนึ่ง

เวินจิ่งซีเลิกคิ้ว “ผมพูดเรื่องจริงนี่!”

“อาซู อาจารย์แม่ของเธอกับเสี่ยวเวินพูดถูก เป็นอาจารย์เพียงหนึ่งวันแต่เป็นพ่อไปตลอดชีวิต ในเมื่อเธอยังยอมรับอาจารย์อย่างฉัน งั้นเราก็เป็นครอบครัวเดียวกัน เธอก็ทำตัวตามสบายหน่อย เอาแต่เกรงใจแบบนี้ กลับกันจะเห็นได้ชัดว่าไม่สนิทสนมกันแล้ว” เจี่ยงเหวินจิ่นมองเสิ่นชิงซูพลางเอ่ย

“ค่ะ” เสิ่นชิงซูตอบรับ ในใจผุดความอบอุ่นขึ้นมา

…

หลังกินข้าวเที่ยงที่บ้านเจี่ยงเหวินจิ่นเสร็จ เจี่ยงเหวินจิ่นก็พาเสิ่นชิงซูและเวินจิ่งซีออกจากบ้าน

เมื่อมาถึงสถานที่ ถึงรู้ว่าที่แท้คนใหญ่คนโตที่เจี่ยงเหวินจิ่นพูดถึง ก็คือ ‘คุณเฟิง’ คนนั้นนี่เอง

เจี่ยงเหวินจิ่นพูดแนะนำ “ท่านนี้คือคุณเฟิงอวิ๋นเฉียน ผู้ก่อตั้ง ‘จื้อเซิ่งไฟแนนซ์เชียลกรุ๊ป’ ของประเทศเค ครั้งนี้เขาเป็นคนออกเงินทุนเอาเครื่องลายครามวัตถุโบราณที่ถูกปล้นไปในปีนั้นกลับมา คุณเฟิง สองคนนี้คือนักศึกษาของผม เสิ่นชิงซูกับเวินจิ่งซีครับ”

เฟิงอวิ๋นเฉียนเป็นคนเชื้อสายจีน ผิวสีน้ำผึ้ง คิ้วกระบี่ดวงตาดารา เป็นใบหน้าแบบตะวันออกตามแบบฉบับ มีความรู้สึกหล่อเหลาของดาราเมืองก่างยุคต้นปี 90 อย่างมาก

เขายื่นมือออกไปตรงหน้าเวินจิ่งซีก่อน แล้วเอ่ยทักทายด้วยความสุภาพ “สวัสดีครับคุณเวิน ได้รู้จักคนมีความสามารถที่เกิดขึ้นมาใหม่จากมาตุภูมิ ผมรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งครับ”

เวินจิ่งซีจับมือกับเขา คนวัยหนุ่มสาวไม่มีความตื่นกลัวเลยแม้แต่น้อย ฉีกยิ้มอย่างใจเย็น “คุณเฟิงพูดเกินไปแล้ว ยังต้องขอบคุณที่คุณูปการอันใหญ่หลวงที่คุณทำเพื่อปกป้องโบราณวัตถุ”