คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ นิยาย บท 14

วันที่สิบห้าเดือนสิบสองตามจันทรคติคือว่าที่เจียงเยว่หลานแม่ของเสิ่นชิงซูออกจากเรือนจำ

วันนี้เฉียวซิงเจียเปลี่ยนวันหยุดเพื่อไปรับเจียงเยว่หลานเป็นเพื่อนเสิ่นชิงซู

พยากรณ์อากาศแม่นยำมาก วันนี้เป็นวันที่อากาศแจ่มใสดีเยี่ยมวันหนึ่งจริง ๆ

แสงอาทิตย์ส่องแสงลอดผ่านชั้นเมฆหนา ๆ ในวันฤดูหนาวมายังผืนโลก แสงแดดนั้นฉาบอยู่บนกองหิมะ เป็นสีสันสวยงามระยิบระยับราวกับเพชร

นอกประตูเรือนจำชานเมืองเป่ย เสิ่นชิงซูในชุดเสื้อไหมพรมสีเบจ รูปร่างเพรียวบาง เส้นผมสลวยจรดเอวพลิ้วไหวตามสายลม

“ซิงซิง กี่โมงแล้ว?” เสิ่นชิงซูมองกำแพงสูงเป็นร้อยเมตรตรงหน้า ประสานมือแน่นเผยอารมณ์ตื่นเต้นของเธอ

เฉียวซิงเจียลูบบ่าของเธอ “เพิ่งจะแปดโมงครึ่งเอง เดี๋ยวก็ออกมา เธออย่าเพิ่งใจร้อน”

สิ้นเสียง ประตูเหล็กสูงใหญ่ของเรือนจำก็มีเสียงความเคลื่อนไหวส่งมา

ประตูเล็กตรงมุมเปิดออกแล้ว

แพขนตาเสิ่นชิงซูสั่นและวิ่งไปทันที

“แม่คะ!”

เจียงเยว่หลานเห็นเธอก็อึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้ม “อาซูมาแล้วเหรอ”

“ออกไปก็เป็นคนดีเริ่มต้นชีวิตใหม่ล่ะ” ตำรวจเรือนจำหนุ่มกำชับเล็กน้อยก่อนจะหมุนตัวกลับ

ประตูปิดลงอีกครั้ง

เสิ่นชิงซูคลุมเสื้อขนเป็ดในอกตัวเองบนตัวเจียงเยว่หลาน “แม่คะ หนูมารับแม่กลับบ้านแล้ว”

เจียงเยว่หลานพยักหน้า พอหันไปก็เจอกับเฉียวซิงเจีย เธอมองอยู่นานกว่าจะจำได้ “ซิงซิงเหรอ?”

เฉียวซิงเจียยิ้ม “หนูเองค่ะน้า หนูกับอาซูมารับน้ากลับบ้านค่ะ!”

เจียงเยว่หลานรู้สึกปลาบปลื้มใจมาก ดึงมือของเฉียวซิงเจียแน่น ๆ ไม่ปล่อย “เด็กดี หลายปีนี้ดีที่ได้เธออยู่กับอาซูนะ น้าต้องขอบใจเธอ!”

“น้าเกรงใจไปแล้วค่ะ หนูกับอาซูโตมาด้วยกัน เราเป็นเหมือนพี่น้องแท้ ๆ กัน น้าอย่าคิดมากเลยนะคะ เรากลับบ้านกันก่อนเถอะ อาซูซื้อคอนโดใหม่ตกแต่งได้สวยละอบอุ่นมากเลย น้าเห็นแล้วต้องชอบแน่ ๆ!”

“จ้ะ กลับบ้านก่อน” เจียงเยว่หลานกุมมือเสิ่นชิงซูข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งกุมมือเฉียวซิงเจีย ยิ้มจนตีนกาเป็นร่องลึกเล็กน้อย “เรากลับบ้าน”

……

ดอลฟินวิลล์

เมื่อลิฟต์ถึงชั้นบนสุด ประตูทั้งสองบานก็เปิดออก

ทั้งสามออกมาจากลิฟต์ เฉียวซิงเจียเข้าห้องไปจุดเตาไฟก่อน จากนั้นก็วางเตาไฟไว้ตรงกลางของประตู “น้าคะ! ข้ามเตาไฟไปความซวยสลาย ต่อแต่นี้ราบรื่นมีความสุขค่ะ!”

เจียงเยว่หลานดวงตาร้อนผ่าว เธอยิ้มพลางพยักหน้า จากนั้นก็ก้าวเท้าข้ามเตาไฟไป

เสิ่นชิงซูมองแม่ข้ามเตาไฟเข้าบ้านใหม่ที่เธอตั้งใจตกแต่ง ทันใดนั้นก็รู้สึกแสบจมูกขึ้นมาอย่างหนัก น้ำตาหลั่งริน

เธอรีบหันตัวไปปาดน้ำตา

ห้าปีแล้ว ในที่สุดเธอก็รับแม่กลับจากเรือนจำเย็นเฉียบนั่นกลับบ้านของพวกเธอ

บ้านที่ไม่มีคนตระกูลเสิ่นและคนตระกูลเจียง บ้านที่เป็นของพวกเธอแม่ลูกโดยสมบูรณ์

เฉียวซิงเจียพาเจียงเยว่หลานเดินรอบตัวบ้านรอบหนึ่ง ก่อนจะพาเจียงเยว่หลานไปที่ห้องนอนของเธอในท้ายที่สุด

บนเตียงหลังใหญ่มีเสื้อผ้าชุดใหม่ที่เสิ่นชิงซูเตรียมเอาไว้ล่วงหน้า เฉียวซิงเจียหยิบชุดใหม่ขึ้นมาแล้วยื่นให้เจียงเยว่หลาน

“น้าคะ น้าอาบน้ำแล้วเปลี่ยนชุดใหม่นะ แล้วสายหน่อยหนูกับอาซูจะพาน้าออกไปกินมื้อใหญ่!”

เจียงเยว่หลานรับชุดใหม่แล้วก้มมองชุดใหม่ในมือ สองมือกระชับแน่นเล็กน้อย

ผ่านไปนานจึงพูดคำหนึ่งเจือเสียงสะอื้นแผ่วเบา “หลายปีนี้อาซูลำบากเพราะน้าแล้ว...”

เฉียวซิงเจียลูบหลังเธอ “น้าคะ น้ากลับมาอาซูก็ไม่ลำบากแล้วค่ะ”

เมื่อประตูห้องน้ำปิดลง เสียงน้ำกลบเสียงร้องไห้ที่เจียงเยว่หลานอดกลั้นเอาไว้

เฉียวซิงเจียเดินออกมาจากห้อง เสิ่นชิงซูก็เพิ่งปรับอารมณ์เดินเข้ามาจากข้างนอกเหมือนกัน

“น้าไปอาบน้ำแล้ว” เฉียวซิงเจียเห็นเธอตาแดงมากจึงถอนหายใจ “พวกเธอแม่ลูกนี่เหมือนกันจริง ๆ ชอบแอบร้องไห้”

เสิ่นชิงซูนิ่ง “แม่ฉันร้องไห้เหรอ?”

“ไม่เป็นไร ให้น้าระบายออกมาหน่อยก็ดี น้าแค่รู้สึกผิดต่อเธอน่ะ”

ได้ยินดังนั้นแล้วเสิ่นชิงซูก็เม้มริมฝีปากเงียบ

เจียงเยว่หลานเข้าเรือนจำห้าปี เนื้อตัวดูแก่และซูบไปมาก ผอมไปมาก ๆ ดูแก่ไปมากกว่าสิบปี

ห้าปีมานี้เสิ่นชิงซูมักไปเยี่ยมเธอบ่อย ๆ เล่าสถานการณ์การก่อตั้งกิจการ และบอกความคืบหน้าการตกแต่งบ้านใหม่ของพวกเธอกับเธอ มีแต่เรื่องแต่งงานกับฟู่ซือเหยียนเท่านั้นที่ไม่เคยเอ่ยถึง

ถ้าให้แม่รู้ว่าแม้แต่ชีวิตคู่ของเธอที่เป็นลูกสาวก็แย่อย่างนี้ แม่จะปวดใจสักแค่ไหน

“เธอไม่คิดจะบอกน้าจริงเหรอ?” เฉียวซิงเจียเดินมาหาแล้วกระซิบ “ถึงการทำแท้งแบบวางยาสลบจะดีแล้ว แต่หลังผ่าตัดก็ยังต้องอยู่เดือนเล็กจะได้ไม่หลงเหลืออาการ”

“ฉันเตรียมไว้แล้ว” เสิ่นชิงซูพูด “พรุ่งนี้แม่บ้านที่จะมาอยู่ที่บ้านจะมาทำงาน ผ่าตัดคือวันมะรืน ฉันจะหลอกเธอว่าจะไปดูงานประมาณหนึ่งอาทิตย์ พอกลับมาก็จะปีใหม่แล้ว”

เฉียวซิงเจียถอนหายใจ “ก็ได้ ในเมื่อเธอเตรียมการพร้อมแล้ว ฉันจะร่วมมือกับเธอแล้วกัน”

……

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน