คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ นิยาย บท 162

เธอแทบจะดีดตัวลุกขึ้นนั่งตามสัญชาตญาณ เปิดประตูแล้วรีบตรงไปยังห้องข้าง ๆ ทันที

ในห้อง ฟู่ซืออวี่กำลังนั่งอยู่บนพื้นข้างเตียง เนื้อตัวยังห่มผ้าห่มอยู่ ผมเผ้ายุ่งเหยิงเหมือนรังนกร้องไห้ไม่หยุด

เห็นได้ชัดว่าเขาตกเตียง

เสิ่นชิงซูเดินเข้าไปพยุงเขาขึ้นมา ตรวจดูจนแน่ใจว่าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บ ถึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก

เธอกวาดตามองไปทั่วห้อง ขมวดคิ้วแล้วถาม “พ่อของเธอล่ะ?”

ฟู่ซืออวี่โผเข้ามากอดคอเสิ่นชิงซูไว้แน่น “แม่ครับ ผมก้นกระแทกพื้น เจ็บจังเลยครับ!”

วินาทีที่ถูกฟู่ซืออวี่กอด เสิ่นชิงซูก็ชะงักไปครู่หนึ่ง

จากนั้นสมองที่ยังคงสับสนมึนงงของเธอก็พลันตื่นตัวเต็มที่

เธอเกือบลืมไปแล้วว่าเด็กคนนี้ไม่ได้เป็นลูกของเธออีกต่อไป

เสิ่นชิงซูเม้มปาก ยกมือขึ้นผลักฟู่ซืออวี่ออกเบา ๆ แล้วลุกขึ้นยืน ถามซ้ำอีกครั้ง “พ่อของเธอไปไหน?”

ฟู่ซืออวี่ปาดน้ำตาไปพลาง ร้องไห้ไปพลาง “ผมไม่รู้ครับ...”

สายตาของเสิ่นชิงซูกวาดไปเห็นกระดาษโน้ตบนโต๊ะข้างเตียง

เป็นของฟู่ซือเหยียนทิ้งไว้

[เสี่ยวชูอาการทรุดหนักกะทันหัน ผมต้องกลับไปดู ซืออวี่ฝากคุณดูแลไปก่อนนะ]

เสิ่นชิงซูขยำกระดาษโน้ตไว้ในฝ่ามือ แค่นหัวเราะออกมาด้วยความโมโห

......

ตอนเที่ยงฟู่ซือเหยียนโทรศัพท์หาเสิ่นชิงซู แต่เธอไม่ได้รับสาย

เขาจึงโทรหาฟู่ซืออวี่แทน

ฟู่ซืออวี่รับโทรศัพท์ต่อหน้าเสิ่นชิงซู

ความหมายของฟู่ซือเหยียนในโทรศัพท์ก็คือ เขาจำเป็นต้องอยู่ที่เมืองเป่ยสองวัน ให้เสิ่นชิงซูพาซืออวี่เที่ยวที่เมืองอวิ๋นไปก่อน เขาได้จัดการเตรียมโปรแกรมท่องเที่ยวทุกอย่างไว้ล่วงหน้าหมดแล้ว

เสิ่นชิงซูเพียงกล่าวว่า “กำหนดคือหนึ่งสัปดาห์ คุณจะมาหรือไม่มาก็ไม่เป็นไร แต่เมื่อถึงเวลาฉันจะกลับแน่นอน และครั้งนี้เป็นคุณเองที่ผิดสัญญา ไม่เกี่ยวกับฉัน เพราะฉะนั้นภารกิจของฉันถือว่าสำเร็จแล้ว”

ฟู่ซือเหยียนที่อยู่ปลายสายตอบกลับมาว่า “ได้”

หลังจากวันนั้น ฟู่ซือเหยียนก็ไม่ได้โทรมาอีก และแน่นอนว่าตัวเขาก็ไม่ได้ปรากฏตัวด้วย