คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ นิยาย บท 166

“ซิงซิง” เธอจ้องโคมไฟคริสตัลบนเพดานด้วยแววตาว่างเปล่า น้ำเสียงแหบแห้งจนแทบจะไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา “ฉันฝันถึงปู่กับแม่ของฉัน...”

หัวใจของเฉียวซิงเจียบีบแน่น เธอรีบบิดผ้าขนหนูอุ่น ๆ ให้หมาด แล้วช่วยเช็ดเหงื่อและน้ำตาบนใบหน้าของเธอ

“เวลาคนเราไม่สบาย ก็มักจะฝันถึงคนที่ตัวเองเป็นห่วงและใส่ใจมากที่สุดนั่นแหละ”

เฉียวซิงเจียพูดต่อ “ตอนกลางวันเธอมีไข้ต่ำ ๆ ฉันเลยใช้แอลกอฮอล์เช็ดตัวลดไข้ให้ ฟู่ซือเหยียนเอายาที่ซื้อมาจากร้านยาแถวนี้มาให้ กลัวว่าเขาจะสงสัยฉันก็เลยรับไว้ หลังจากนั้นหมอฉินก็บอกว่าจะมาดูอาการให้เธอเหมือนกัน แต่ฉันปฏิเสธไปแล้ว”

เสิ่นชิงซูกะพริบตา ไม่รู้ว่าเธอได้ยินที่เฉียวซิงเจียพูดหรือไม่ เธอยังคงเล่าเรื่องความฝันของตัวเองต่อไป

“ในฝัน ฉันหลงทาง... ในอุโมงค์ที่ยาวมาก ๆ แห่งหนึ่ง ปู่ตะโกนเรียกฉันจากข้างหลัง ส่วนแม่อยู่ข้างหน้าคอยห้ามฉันไว้...”

เฉียวซิงเจียค่อย ๆ แกะมือของเธอที่กำผ้าห่มไว้แน่นออก แล้วใช้ผ้าขนหนูอุ่น ๆ ห่อมือที่เย็นเฉียบของเธอไว้

“แม่ให้ฉันกลับมา เธอบอกว่าฉันกำลังจะเป็นแม่คนแล้ว ไปที่นั่นไม่ได้...”

เฉียวซิงเจียก้มหน้าลง เม้มปากแน่น ขอบตาเริ่มแดงก่ำขึ้นเรื่อย ๆ

น้ำเสียงที่แหบแห้งของเสิ่นชิงซูค่อย ๆ สั่นเครือ เธอหลับตาลง ประโยคสุดท้ายนั้นแทบจะเป็นเสียงกระซิบที่แผ่วเบา “แต่ว่า ฉันเหนื่อยเหลือเกิน...”

ดวงตาค่อย ๆ ปิดลงอีกครั้ง หยาดน้ำตาที่ร้อนผ่าวไหลจากหางตา

เสิ่นชิงซูกลับเข้าสู่ห้วงนิทราไปอีกครั้ง

ท้องฟ้าข้างนอกมืดสนิทแล้ว

ขณะนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มครึ่งที่ประเทศกานา

เฉียวซิงเจียตรวจดูจนแน่ใจว่าอุณหภูมิร่างกายของเธอเป็นปกติแล้ว ก็ถอนหายใจออกมาอย่างจนใจ

การเดินทางครั้งนี้มันทรมานทั้งกายและใจ แถมตอนนี้เธอยังตั้งท้อง อารมณ์ก็ยิ่งอ่อนไหวเป็นพิเศษ แล้วจะไม่ให้เธอล้มป่วยลงได้ยังไง?

ก๊อก ก๊อก

มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

เฉียวซิงเจียลุกขึ้น มองผ่านตาแมวก่อนจะเปิดประตู

ด้านนอกประตู ฉินเยี่ยนเฉิงยื่นกล่องอาหารให้เฉียวซิงเจีย “อาหารเย็นครับ”

เฉียวซิงเจียยื่นมือไปรับ พลางกวาดตามองไปรอบ ๆ แล้วถามว่า “แล้วฟู่ซือเหยียนล่ะคะ?”

“ไม่รู้สิ” ฉินเยี่ยนเฉิงยักไหล่ “ตอนอาหารเย็นก็ไม่เจอเขาแล้ว ผมเลยลงไปกินคนเดียว แล้วก็ซื้อขึ้นมาฝากคุณด้วย”

หยุดไปครู่หนึ่ง ฉินเยี่ยนเฉิงก็ถามต่อ “เธอเป็นยังไงบ้าง?”