คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ นิยาย บท 168

ห้องนั้นใหญ่มาก และมีกรีนสกรีนอยู่ตรงกลาง

พนักงานถือแว่นวีอาร์เดินมาตรงหน้าเสิ่นชิงซู “คุณเสิ่นคะ กรุณาหลับตา เดี๋ยวฉันจะช่วยสวมแว่นให้นะคะ”

เสิ่นชิงซูหลับตาลง

พนักงานช่วยสวมแว่นวีอาร์ให้เธอเรียบร้อย จากนั้นก็จูงมือเธอเดินไปข้างหน้า

เมื่อเดินมาถึงตำแหน่งที่กำหนดไว้ พนักงานก็ปล่อยมือเธอ แล้วบอกว่า “คุณเสิ่นคะ ตอนนี้คุณลืมตาได้แล้วค่ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสิ่นชิงซูก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

ภาพที่ปรากฏแก่สายตาคือถนนเล็ก ๆ ที่ทอดยาวและร่มรื่นไปในความทรงจำของเธอ รอบ ๆ มีเสียงประทัดและดอกไม้ไฟดังขึ้นเป็นระยะ ๆ บนต้นไม้เก่าแก่มีโคมไฟสีแดงแขวนอยู่

เพียงชั่วพริบตา ดวงอาทิตย์ก็ลับขอบฟ้าไป บ้านเรือนในชนบทต่างก็เริ่มเปิดไฟสว่างไสวทีละดวง

เสิ่นชิงซูเดินไปข้างหน้าสองก้าว ภาพตรงหน้าก็เปลี่ยนไป...

ลานบ้านในชนบทที่หน้าประตูแขวนโคมไฟสีแดง ประตูไม้เก่าแก่ส่งเสียง ‘เอี๊ยด’ แล้วค่อย ๆ เปิดออก ร่างที่ผอมบางร่างหนึ่งเดินออกมาจากด้านใน

ชายชราใช้มือข้างหนึ่งพิงวงกบประตู เชยคางขึ้นเล็กน้อย แล้วมองมาทางเสิ่นชิงซู

เมื่อเห็นหลานสาว ดวงตาและคิ้วที่เปี่ยมด้วยความเมตตาของชายชราก็โค้งเป็นรอยยิ้ม ยิ้มพลางกวักมือเรียกเธอ “อาซู มืดแล้วนะ รีบกลับมากินข้าวเย็นวันรวมญาติเร็ว!”

เสิ่นชิงซูไม่กล้าแม้แต่จะกะพริบตา เธอรีบก้าวเท้าเดินไปข้างหน้า

“ปู่...” เธอเรียกชายชราออกไปโดยไม่รู้ตัว น้ำตาไหลอาบใบหน้าจนชุ่มไปหมดแล้ว...

ในห้องสังเกตการณ์ซึ่งมีเพียงกระจกใสกั้นจากห้องทดลอง ผู้อำนวยการจาง ฟู่ซือเหยียน ฉินเยี่ยนเฉิง และเฉียวซิงเจียต่างก็อยู่ที่นั่น

พนักงานคนหนึ่งนั่งอยู่หน้าแผงควบคุมที่ซับซ้อน คอยปรับเปลี่ยนสถานการณ์ตามปฏิกิริยาของเสิ่นชิงซูอย่างทันท่วงที

ตรงหน้าของเขามีหน้าจอแสดงผลขนาดเจ็ดสิบนิ้ว ซึ่งฉายภาพฉากที่แว่นวีอาร์สร้างขึ้น

ในภาพนั้น เสิ่นชิงซูได้กลับไปยังบ้านในชนบทที่เธอเคยอาศัยอยู่กับปู่ในวัยเด็ก

ปู่จูงมือเธออย่างสนิทสนม “อาซูของเราโตขนาดนี้แล้วยังจะมัวแต่เล่นอีก วันนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่านะ ปู่ทำของที่หนูชอบไว้เยอะแยะเลย”

เสิ่นชิงซูเดินตามชายชราเข้าไปในบ้าน