คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ นิยาย บท 169

“อย่าคิดว่าทำแบบนี้แล้วอาซูจะให้อภัยฟู่ซือเหยียน!”

เฉียวซิงเจียรับผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตา ก่อนจะถลึงตาใส่ฟู่ซือเหยียนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ “ต่อให้เทคโนโลยีก้าวหน้าแค่ไหน ก็ไม่สามารถชดเชยความเสียใจที่อาซูต้องสูญเสียคุณน้าเจียงไปได้หรอกนะ อาหารค่ำมื้อนี้ต่อให้สมจริงแค่ไหน สุดท้ายมันก็เป็นของปลอมอยู่ดี!”

ฉินเยี่ยนเฉิงเม้มปากถอนหายใจ เขารู้สึกว่าที่เฉียวซิงเจียพูดก็มีเหตุผล แต่สิ่งที่ฟู่ซือเหยียนสามารถทำได้ในตอนนี้ ก็มีเพียงเท่านี้

คนตายไปแล้วไม่อาจฟื้นคืนมาได้

ฉินเยี่ยนเฉิงหันไปมองฟู่ซือเหยียน

ฟู่ซือเหยียนเงียบมาตลอดตั้งแต่เข้ามา ดวงตาดำลึกล้ำจับจ้องไปยังเสิ่นชิงซูในห้องทดลองประสบการณ์ ใบหน้าคมสันเป็นสัดส่วน เส้นกรามตึงเครียด

ในวินาทีนี้ ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

……

ในห้องทดลองประสบการณ์ เสิ่นชิงซูกินรากบัวทอดเข้าไปหนึ่งคำ รสชาติที่คุ้นเคยก็กระจายไปทั่วปาก แต่ยังไม่ทันที่จะกลืนลงไป ในลำคอกลับมีรสคาวเลือดตีขึ้นมา เธอพยายามกลืนมันลงไปอย่างยากลำบาก แต่อารมณ์ของเธอกลับพังทลายลงในชั่วพริบตา

สติบอกเธอว่านี่ทั้งหมดเป็นของปลอม

ปู่และแม่ของเธอ ไม่อยู่แล้ว...

“อาซู วันนี้แม่ได้อยู่กินข้าวเย็นวันสิ้นปีกับลูกแล้ว ชีวิตนี้ของแม่ลูกเรา ก็ถือว่าสมบูรณ์แล้วนะ”

เสิ่นชิงซูมองเจียงเยว่หลานที่อยู่ตรงหน้า น้ำตาทำให้ภาพพร่ามัวไปหมด เธอพยายามกะพริบตาอย่างแรง แต่ภาพก็กลับมาชัดเจนได้เพียงครู่เดียวก่อนจะเลือนลางไปอีกครั้ง

น้ำตาเม็ดโตหยดแล้วหยดเล่าร่วงหล่นจากใบหน้าของเธอ ทำให้เสื้อบริเวณหน้าอกเปียกชุ่ม

“แม่กับปู่อยู่ที่นี่สบายดี ลูกเองก็อย่าทำให้ตัวเองลำบากใจอีกเลยนะ มองไปข้างหน้า ใช้ชีวิตดี ๆ ต่อไปนะลูก ได้ไหม?”

เสิ่นชิงซูส่ายหน้า “หนูไม่ได้ทำให้ตัวเองลำบากค่ะ หนูแค่ หนูแค่คิดถึงทุกคนมากเหลือเกิน หนูอยากให้ทุกคนกอดหนูอีกครั้ง...”

เจียงเยว่หลานเดินเข้ามา แล้วกอดเธอไว้

อ้อมกอดที่ว่างเปล่า คือการอำลาที่บีบคั้นจนแทบขาดใจ

ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าเริ่มสลายไป

เสียงของปู่ลอยแว่วมาข้างหูของเธอ...

“อาซู เส้นทางบนโลกมนุษย์ของปู่กับแม่ของหนูจบลงแล้ว แต่เส้นทางของหนูยังอีกยาวไกลนะ มองไปข้างหน้า ปู่กับแม่จะคอยประคองหนูอยู่ข้างหลังเอง หนูจงก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ ชาติหน้า เราค่อยกลับมารักหนูอีกครั้งนะ”

ชาติหน้า...

เสิ่นชิงซูปิดตาลงอย่างเจ็บปวด

พนักงานเดินเข้ามา ช่วยเธอถอดแว่นออก