คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ นิยาย บท 172

“นี่ฟู่ซือเหยียหมายความว่ายังไง?”

เฉียวซิงเจียโยนชุดเจ้าสาวไปส่ง ๆ “บ้าไปแล้วหรือเปล่า! อย่าบอกฉันนะว่าที่บังคับเธอมาตั้งไกล สุดท้ายคือจะจัดพิธีแต่งงานกับเธอน่ะ!”

เสิ่นชิงซูจ้องชุดเจ้าสาวชุดนั้นพลางขมวดคิ้วมุ่น

“เขาไม่ได้จะเข้าพิธีแต่งงานกับฉัน”

“หืม?” เฉียวซิงเจียสองมือเท้าสะเอว “ไม่ได้จะเข้าพิธีแต่งงานกับเธอ หรือว่าจะหย่าแล้วยังตั้งใจส่งชุดเจ้าสาวมาให้เธอเป็นที่ระลึกอีกหรือไง! คิดว่าเขาเป็นขวัญใจมหาชนจริง ๆ เหรอ แค่หย่ายังอืดอาดยืดยาดลับ ๆ ล่อ ๆ ฉันละยอมจริง ๆ!”

เสิ่นชิงซูไม่ได้ตอบโต้แต่อย่างใด เพียงแต่สีหน้ามีความสงสัยเล็กน้อย

“ฉันไม่เข้าใจฟู่ซือเหยียนจริง ๆ ถ้าเขาจะให้ของอะไรเป็นที่ระลึกการหย่าสักหน่อย งั้นให้เครื่องประดับ รถ หรือบ้านสิ! ให้ชุดเจ้าสาวเส็งเคร็งเนี่ยนะ? เขาลืมไปแล้วเหรอ? ตั้งแต่ต้นจนจบพวกเธอไม่เคยจัดงานแต่งงาน นี่เขาจงใจกวนบาทาเธอหรือเปล่า!”

เฉียวซิงเจียเดินไปข้างตัวเฉียวซิงเจียแล้วนั่งลง ขมวดคิ้วมองประเมินสีหน้าของเธอ

เห็นสีหน้าเธอเคร่งขรึมทว่าเงียบไม่พูดไม่จา เลี่ยงไม่ได้ที่จะกังวลเล็กน้อย

“อาซู เธอไม่เป็นไรใช่ไหม? ถ้าเธอโกรธเธอก็ด่าออกมาเลย! อย่าเก็บเอาไว้ในใจ อดกลั้นเอาไว้จะป่วยได้ง่าย!”

“ฉันโอเค”

เสิ่นชิงซูหันหน้าไปมองเฉียวซิงเจีย พลางกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย “เธอไม่ต้องเป็นห่วงนะ ตอนนี้ฉันไม่สนใจฟู่ซือเหยียนแล้ว ไม่ว่าเขาจะส่งชุดเจ้าสาวหรือว่าอย่างอื่นมา สำหรับฉันล้วนเป็นภารกิจ”

“แต่ว่า เขาส่งชุดเจ้าสาวนี่...” เฉียวซิงเจียไม่วางใจเล็กน้อย “ตอนนี้ฉันไม่เข้าใจฟู่ซือเหยียนจริง ๆ รู้สึกว่าฉันใช้ความคิดของคนปกติไปคาดเดาความคิดของเขาไม่ได้”

“ฉันน่าจะรู้ว่าเขาคิดจะทำอะไร?”

เฉียวซิงเจียถลึงตาโตมองเธอ “เธอรีบบอกฉันมาเร็วสิ!”

“เธอไม่ต้องร้อนใจไป ฉันมีแผนอยู่ในใจ” เสิ่นชิงซูตบมือของเธอ แล้วพูดขึ้นว่า “ตอนนี้ฉันอยากให้เธอไปซื้อของให้ฉันสักสองสามอย่างหน่อย อย่าให้ฟู่ซือเหยียนกับฉินเยี่ยนเฉิงรู้นะ”

เฉียวซิงเจียพยักหน้า “ได้!”

......

คืนนี้ ไฟในห้องเสิ่นชิงซูกับเฉียวซิงเจียสว่างอยู่ตลอดทั้งคืน

กระทั่งแสงยามเช้าสาดเข้ามา ไฟดวงใหญ่ในห้องถึงดับลง

สายของฟู่ซือเหยียนเองก็โทรเข้ามาในเวลานี้เช่นกัน

เสิ่นชิงซูไม่แปลกใจเลยแม้แต่น้อย กดรับสายอย่างใจเย็น

“ใส่ชุดเจ้าสาว ฉินเยี่ยนเฉิงจะไปรับคุณ”

เสิ่นชิงซูไม่ได้พูดอะไร ทว่าวางสายไปเลย

หลังจากนั้น เธอก็หันหน้าไปมองเฉียวซิงเจีย “ซิงซิง ช่วยฉันหน่อย”

“ได้”

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ประตูห้องถูกเคาะดังขึ้น

ภายในห้อง เสิ่นชิงซูเปลี่ยนชุดเจ้าสาวเรียบร้อยแล้ว

เฉียวซิงเจียเดินไปเปิดประตู

นอกประตู สีหน้าของฉินเยี่ยนเฉิงอิหลักอิเหลื่อเล็กน้อย “คือว่า พร้อมแล้วใช่ไหมครับ?”

เฉียวซิงเจียเพียงขานรับอย่างเย็นชาเสียงหนึ่ง ก่อนจะเดินไปช่วยเสิ่นชิงซูถือชายกระโปรง

ชุดเจ้าสาวเป็นแบบหางปลา เกาะอกสายคาดไหล่ เข้ารูปและพอดีตัวอย่างมาก ขับเส้นโค้งเว้าเพรียวบางอรชรอ้อนแอ้นของเสิ่นชิงซูให้ยิ่งปรากฏดูสมบูรณ์แบบมากขึ้น

ทว่านอกจากชุดเจ้าสาวชุดนี้แล้ว เสิ่นชิงซูหนึ่งไม่ได้เกล้าผม สองไม่ได้แต่งหน้า ฉาบฉวยจนไม่รู้จะฉาบฉวยยังไงแล้ว

แน่นอนว่า ฉินเยี่ยนเฉิงรู้สึกว่าเสิ่นชิงซูได้ใส่ชุดเจ้าสาวแบบนี้หาได้ยากสุด ๆ แล้ว

เขามองเสิ่นชิงซูพลางกระแอมเสียงแล้วพูดขึ้นว่า “คุณเสิ่น ลำบากคุณแล้วนะครับ”

ฝีเท้าของเสิ่นชิงซูชะงัก สายตาเย็นชาคู่นั่นไร้ซึ่งความรู้สึกใด ๆ เพียงแต่เมื่อได้ยินฉินเยี่ยนเฉิงพูดว่า ‘ลำบากคุณแล้วนะครับ’ ประโยคนี้ ริมฝีปากซึ่งไม่มีสีอะไรของเธอก็กระตุกรอยยิ้มขึ้น “ที่แท้หมอฉินเองก็รู้ว่าเขาทำผิดกับฉัน”

ฉินเยี่ยนเฉิงสำลัก

“แต่คุณก็ยังเลือกจะช่วยเขา”

ฉินเยี่ยนเฉิง “...”

“หมอฉิน คุณเคยช่วยฉัน ฉันเข้าใจว่าคุณในฐานะเพื่อนของฟู่ซือเหยียน คุณมีจุดยืนของคุณ ฉันไม่โทษคุณค่ะ” เสิ่นชิงซูมองไปที่เขา สีหน้าอ่อนโยน “แต่คุณอยู่ข้างฟู่ซือเหยียน เพราะงั้นฉันจะไม่พูดว่าไม่เป็นไรกับคุณ”