คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ นิยาย บท 173

ฟู่ซืออวี่วิ่งมาถึงตรงหน้าเสิ่นชิงซู อ้าแขนอยากจะกอดเธอ ทว่าเสิ่นชิงซูเอี้ยวตัว หลบอย่างแยบยล

เฉียวซิงเจียเดินรุดหน้ามาได้ทันเวลา ลากฟู่ซืออวี่ไปข้าง ๆ “เธอใจเย็น ๆ หน่อย อาซูกำลังคุยโทรศัพท์อยู่!”

ฟู่ซืออวี่เบะปาก จ้องเสิ่นชิงซูอย่างไม่พอใจเล็กน้อย

เสิ่นชิงซูไม่สนใจฟู่ซืออวี่ ถามเวินจิ่งซีว่า “ผลเป็นยังไงบ้าง?”

“ตรวจออกมาไม่เจอปัญหาอะไร เป็นแค่หินคริสตัลทั่วไป”

“โอเค ฉันรู้แล้ว”

ส่วนผลลัพธ์นี้ เธอไม่ได้รู้สึกอะไรมากมาย

“ทางคุณเป็นยังไงบ้าง?” เวินจิ่งซีเอ่ยถาม

เสิ่นชิงซูตอบกลับไปแค่ว่า “ฉันจัดการได้”

“คุณยังต้องการกำไลข้อมือนั่นหรือเปล่า?”

เสิ่นชิงซูหันหน้าไปมองฟู่ซืออวี่ น้ำเสียงเย็นชา “คุณจัดการเถอะ”

“ได้!” เห็นได้ชัดว่าน้ำเสียงของเวินจิ่งซีดีอกดีใจไม่น้อย

เสิ่นชิงซูไม่ได้พูดอะไรกับเขามากมายอีก ทง่าวางสายไปเลย

ฟู่ซืออวี่เห็นเธอคุยโทรศัพท์เสร็จแล้ว ก็รีบสะบัดมือเฉียวซิงเจียออก แล้วเดินไปตรงหน้าเสิ่นชิงซู

“แม่ แม่ใส่ชุดเจ้าสาวสวยมาก! ตอนนั้นพอผมเห็นชุดเจ้าสาวชุดนี้ ผมก็รู้เลยว่าแม่ต้องใส่สวยมากแน่ ๆ!”

เสิ่นชิงซูกลับมองเขาชืด ๆ “ฟู่ซืออวี่ เธอเป็นคนบอกกับพ่อเธอว่า อยากถ่ายรูป ‘พ่อแม่ลูก’ เหรอ?”

“ใช่ครับ!” ฟู่ซืออวี่พยักหน้า “แม่เสี่ยวชู ผมแล้วก็พ่อถ่ายรูปกันไปแล้ว แม่ แม่ยังไม่ได้ถ่ายกับผมแล้วก็พ่อเลย! ผมจะลำเอียงไม่ได้ แม่เสี่ยวชูมี แม่ก็ต้องมีเหมือนกัน!”

เฉียวซิงเจียฟังอยู่ข้าง ๆ เดือดดาลจนโพล่งขำออกมา ก่อนจะยกนิ้วโป้งมือให้ฟู่ซืออวี่ “พวกเธอพ่อลูกนี่จริง ๆ เลย ทั้งเลวทั้งบ้า!”

เสิ่นชิงซูมองฟู่ซืออวี่ พูดตรง ๆ เธอรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองชินชาไปแล้ว

โกรธเหรอ?

เหมือนจะไม่จำเป็นอะไรแล้ว

ถึงยังไง อีกไม่นานทั้งหมดนี้ก็จะจบลงแล้ว