คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ นิยาย บท 197

คฤหาสน์เหยาเยว่

โจวอวี๋ชูเดินเข้ามาจากด้านนอก

ฟู่ซืออวี่นั่งดูหนังสือภาพบนโซฟาด้านหนึ่ง ได้ยินเสียงฝีเท้า เขาจึงเงยหน้าขึ้น เห็นว่าเป็นโจวอวี๋ชู ก็โยนหนังสือภาพในมือทิ้งทันที

“แม่ครับ!”

ฟู่ซืออวี่วิ่งเข้ามา กอดโจวอวี๋ชูไว้ทันใด เชิดคางมองเธอ “แม่ แม่ไปไหนมาเหรอครับ?”

โจวอวี๋ชูลูบศีรษะเขาเบา ๆ “แม่ไปทำธุระนิดหน่อย วันนี้ลูกรู้สึกเป็นยังไงบ้าง?”

“ไม่เจ็บคอแล้วครับ” ฟู่ซืออวี่ทำปากจู๋ “แม่ครับ ผมอยากกินอมยิ้ม แต่ยายไม่อนุญาต”

“ไม่ใช่ว่ายายไม่อนุญาต แต่ลูกกินลูกอมไม่ได้”

โจวอวี๋ชูจูงเขาเดินมานั่งหน้าโซฟา “ลูกคิดดูให้ดี ๆ นะ ก่อนหน้านี้ตอนลูกอยู่กับแม่ชิงซูไม่ได้กินขนมเลยใช่ไหม?”

ฟู่ซืออวี่คิดครู่หนึ่ง แล้วตอบตามความเป็นจริง “แม่ชิงซูให้ผมกินน้อยมาก แต่ตอนที่ผมประพฤติตัวดี เธอก็จะให้รางวัลผมเป็นลูกอมบ้าง อย่างพวกลูกอมรสนมตรากระต่ายขาวน่ะครับ!”

“งั้นนอกจากลูกอมรสนมตรากระต่ายขาว เธอยังให้ลูกกินขนมอย่างอื่นอีกหรือเปล่าจ๊ะ?”

“ให้ครับ แต่ว่าน้อยมาก ๆ”

ฟู่ซืออวี่นิ่งไป แล้วพูดขึ้นอีกว่า “แต่ว่า ถึงแม่ไม่ค่อยให้ผมกินขนมที่ซื้อจากข้างนอกเท่าไหร่ แต่เธอเองก็ทำขนมปังก้อนเล็กกับมินิคุกกี้มากมายเป็นนี่นา จริงด้วย! แล้วเธอยังทำบัตเตอร์เค้กเป็นด้วย บัตเตอร์เค้กที่แม่ผมทำทั้งหน้าตาดีแถมอร่อยอีกต่างหาก!”

แววตาของโจวอวี๋ชูมีประกายความเย็นชาออกมาแวบหนึ่ง

พักนี้ฟู่ซืออวี่เอาแต่บ่นถึงเสิ่นชิงซู อีกทั้งเมื่อพูดถึงความดีของเสิ่นชิงซู ก็ร่ายยาวไม่มีพัก

เสิ่นชิงซูก็แค่แม่บ้านฟรีคนหนึ่ง มีสิทธิ์อะไรถึงได้รับความชื่นชอบและการพึ่งพาจากลูกชายเธอ?

“ซืออวี่ ลูกรู้สึกว่าแม่ชิงซูของลูกดีกว่าแม่ใช่ไหม?”

ฟู่ซืออวี่อึ้งไป ก่อนจะรีบส่ายหน้า “แม่อย่าโกรธเลยนะครับ ผมไม่ได้คิดแบบนี้ ผมก็แค่…แค่รู้สึกว่าขนมที่แม่ชิงซูทำอร่อยดี! แต่เธอก็แค่ทำขนมอร่อย เรื่องอื่น ๆ เธอสู้แม่ไม่ได้อยู่แล้วครับ!”

“แม่จะโกรธได้ยังไงล่ะ?”