คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ นิยาย บท 86

เมื่อได้ยินดังนั้น มุมปากที่ยกยิ้มอยู่เล็กน้อยของโจวชิงเจ๋อก็หุบลง

แต่ไหนแต่ไรมาสองคนนี้ก็ไม่ลงรอยกัน

นัยน์ตาของโจวอวี๋ชูเปล่งประกาย พลางคว้าแขนของฟู่ซือเหยียนเอาไว้ ร่างแสนบอบบางกึ่งเอนตัวอยู่ในอ้อมอกของฟู่ซือเหยียน มองฟู่ซือเหยียนด้วยดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตา

“ซือเหยียน คุณบอกฉันมาสิคะ ทำไมซืออวี่ถึงตกลงมาจากบันไดได้?”

ฟู่ซือเหยียนหลุบตามองเธอ “เป็นผมที่ละเลยเอง ขอโทษ”

“ฉันไม่ได้โทษคุณ...” น้ำตาของโจวอวี๋ชูหยดลงมา “ฉันก็แค่คิดไม่ตก ทั้ง ๆ ที่ครึ่งชั่วโมงกว่าก่อนหน้ายังโทรหาฉันอยู่เลย เขาดีใจมาก บอกฉันว่าแม่ชิงซูของเขากลับมาฉลองปีใหม่เป็นเพื่อนเขาแล้ว ทำไม...ทำไมจู่ ๆ ถึงตกลงมาจากบันไดล่ะ?!”

ฟู่ซืออวี่โทรหาโจวอวี๋ชู?

ฟู่ซือเหยียนถามขึ้นว่า “เขาพูดอะไรกับคุณอีก?”

“เขาบอกฉันว่าคืนนี้กลับไปอยู่เป็นเพื่อนฉันไม่ได้แล้ว บอกว่าคุณเสิ่นอารมณ์ไม่ดี เขาอยากอยู่เป็นเพื่อนคุณเสิ่น ซืออวี่รู้ประสาขนาดนั้น ฉันปลื้มใจมาก ฉันให้เขาอยู่เป็นเพื่อนคุณเสิ่น ฉันยังบอกเขาว่า ถ้าคุณเสิ่นรู้ว่าเขารู้ประสาขนาดนี้ ต้องซาบซึ้งใจมากแน่”

“ซืออวี่ได้ยินแล้วดีใจมาก บอกฉันว่าสุขสันต์วันปีใหม่แล้วก็วางสายไปเลย” โจวอวี๋ชูยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห น้ำตายิ่งไหลลงมาเหมือนลูกปัดหลุดออกจากเส้นร้อย

“ซือเหยียน ฉันไม่ได้โทษคุณ และไม่ได้สงสัยคุณเสิ่น ฉันก็แค่...ก็แค่ในฐานะแม่ของเด็กคนหนึ่ง ฉันอยากรู้ว่าลูกของฉันบาดเจ็บได้ยังไง ฉันก็แค่อยากรู้สาเหตุเท่านั้น...”

ฟู่ซือเหยียนปลอบเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เสี่ยวชู นี่เป็นอุบัติเหตุจริง ๆ คุณอย่าร้อนใจไปนะ หัวหน้าจางมาแล้ว ซืออวี่ต้องไม่เป็นอะไรแน่”

โจวอวี๋ชูร้องไห้น้ำตาอาบสองแก้ว พลางพยักหน้า “ใช่ คุณพูดถูก ซืออวี่เป็นเด็กดีขนาดนั้น รู้ประสาขนาดนั้น เขาต้องไม่เป็นอะไรแน่...”

โจวชิงเจ๋อยืนอยู่ข้าง ๆ ได้ยินคำพูดของโจวอวี๋ชู นัยน์ตาสีน้ำตาลสองคู่ภายใต้เลนส์นั้นค่อย ๆ มีความชั่วร้ายผุดขึ้นมา

เขาชำเลืองมองเสิ่นชิงซู

ในขณะนี้ ประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออก พยาบาลเดินออกมา บอกว่าฟู่ซืออวี่เสียเลือดมากเกินไป ต้องให้เลือด

ทว่าคลังเลือด เลือดกรุ๊ปเอขาดแคลน

ฟู่ซืออวี่เลือดกรุ๊ปเอ โจวชิงเจ๋อก็เช่นกัน

โจวชิงเจ๋อรีบเอ่ยขึ้นว่า “ผมเลือดกรุ๊ปเอ ใช้ของผม!”

“พี่ไม่ได้นะ!” โจวอวี๋ชูรั้งโจวชิงเจ๋อเอาไว้ “ซืออวี่จะใช้เลือดของพี่ไม่ได้!”

โจวชิงเจ๋อขมวดคิ้ว พลางมองเธอด้วยความสงสัย “ทำไมฉันไม่ได้?”

โจวอวี๋ชูตกตะลึง ในช่วงเวลาสั้น ๆ ไม่รู้ควรตอบยังไง

ฟู่ซือเหยียนเองก็สัมผัสได้ถึงความไม่ถูกต้องบางอย่าง “เสี่ยวชู ทำไมผู้อำนวยการโจวถึงให้บริจาคเลือดให้ซืออวี่ไม่ได้ล่ะ?”