คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ นิยาย บท 89

“ซืออวี่!”

ฟู่ซือเหยียนเดินเข้ามา มองฟู่ซืออวี่ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ท่าทีของลูกไม่ถูกต้อง ขอโทษซะ”

“ผมไม่ได้พูดผิดสักหน่อย!” ฟู่ซืออวี่ไม่ยอม “แม่เสี่ยวชูถึงขั้นได้รับบาดเจ็บแล้ว ตัวแม่อารมณ์ไม่ดีมาระบายอารมณ์กับแม่เสี่ยวชูมันไม่ถูกต้องอยู่แล้ว!”

สีหน้าของฟู่ซือเหยียนพลันขึงขังขึ้นในทันใด “ฟู่ซืออวี่ ขอโทษ”

ฟู่ซืออวี่เบะปาก เขากลัวฟู่ซือเหยียน ต่อให้ไม่ยอมอีกแต่ไหนก็ไม่กล้าพูดมากอีก

แต่จะให้ขอโทษ เขาก็ไม่เอา!

โจวอวี๋ชูลุกขึ้นยืน แล้วเดินกะเผลกไปข้างฟู่ซืออวี่ ลูบใบหน้าของเขาพร้อมพูดปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ซืออวี่ ลูกพูดผิดแล้ว รีบขอโทษแม่ชิงซูของลูกเร็วเข้า”

ฟู่ซืออวี่เอาแต่ก้มหน้าไม่พูด

เสิ่นชิงซูมองเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยสายตาเย็นชา

นับตั้งแต่วินาทีที่ฟู่ซืออวี่ก้าวออกมาพูดแทนโจวอวี๋ชู เธอก็ผิดหวังในตัวฟู่ซืออวี่

ผิดหวังจนถึงขั้นที่ว่าจะโกรธก็รู้สึกเกินความจำเป็น

สิ่งที่เธอพะว้าพะวังอยู่ในใจคือฤกษ์ดีที่เจ้าอาวาสวัดภูเขาหมิงหยวนดูให้แม่

เสิ่นชิงซูชักสายตากลับ แล้วหมุนตัวนำรูปหน้าโลงศพของแม่วางกลับไป

เมื่อหมุนกลับมา สายตาของเธอก็สงบลง มองฟู่ซือเหยียนแล้วเอ่ยว่า “ให้เกียรติคนตายก่อน ไหน ๆ พวกคุณก็มาแล้ว แสดงละครก็แสดงแล้ว งั้นก็ไปได้แล้ว”

“เรื่องงานศพจัดการหมดเรียบร้อยแล้วเหรอ?” ฟู่ซือเหยียนถาม “ถ้ายังมีอะไรให้ช่วย ก็บอกผมได้นะ”

“มี” เสิ่นชิงซูมองเขา แล้วยกนิ้วชี้ไปที่นอกประตู “พาลูกเมียของคุณออกไปซะ”

สีหน้าของฟู่ซือเหยียนเคร่งขรึม

แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้พูดอะไรอีก ได้แต่จ้องเสิ่นชิงซู

ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็จูงมือของฟู่ซืออวี่ “ซืออวี่ เราไปกันเถอะ”

เมื่อได้ยินดังนั้น โจวอวี๋ชูก็รีบจับมืออีกข้างของซืออวี่เอาไว้ พลางมองเสิ่นชิงซูแล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “คุณเสิ่น งั้นเราขอตัวก่อนนะคะ เสียใจกับคุณด้วยนะคะ”

พูดจบ เธอยังพยักหน้าอย่างมีมารยาทให้เสิ่นชิงซูทีหนึ่ง

เสิ่นชิงซูรู้สึกสะอิดสะเอียน เธอหมุนตัวกลับไป ไม่มองสิ่งที่ทำให้รำคาญใจ

ฟู่ซืออวี่ถูกฟู่ซือเหยียนจูมือเดินออกไปข้างนอก เดินออกไปพลางกันกลับมามองเป็นระยะ

ทว่าเสิ่นชิงซูหันหลังให้เขา ไม่มองเขาอีกตั้งนานแล้ว

ฟู่ซืออวี่รู้สึกว่าแม่เปลี่ยนไป เขารู้สึกว่าแม่ไม่สนใจเขาแล้ว

แต่เขาคิดไม่ตก คิดไม่ตกว่าทำไมแม่ที่เคยอะไรก็ยึดเขาเป็นหลัก ตอนนี้กลับไม่ยอมมองเขาเพิ่มอีกแม้แต่ครั้งเดียวแล้ว?

เมื่อพวกเขาทั้งสามคนออกไป เสิ่นชิงซูก็ยกมือขึ้นมากดขมับที่เต้นตุบ ๆ จนปวด

เฉียวซิงเจียเดินเข้ามา มองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด “เธอเป็นอะไรไป? ถ้ายืนไม่ไหวก็ไปนั่งข้าง ๆ ก่อนดีไหม?”

เสิ่นชิงซูส่ายหน้า มองเวลาแล้วตอบกลับว่า “ใกล้ได้เวลาแล้ว บอกพนักงานให้ไปเตรียมทำพิธีฝังศพที่สุสานเถอะ”

เฉียวซิงเจียพยักหน้า กำลังจะไปเรียกพนักงาน จู่ ๆ ก็มีคนหลายคนเข้ามาจากด้านนอก

พวกหรีดนับไม่ถ้วนเข้ามาอย่างต่อเนื่อง

เฉียวซิงเจียงงเป็นไก่ตาแตก “นี่ นี่มันอะไรกัน?”

เสิ่นชิงซูหมุนตัวกลับมา ก็เห็นเวินจั่งซีที่อยู่ในชุดดำเดินเข้ามาพอดี

เบื้องหลังเขามีสามีภรรยาวัยกลางคนที่มีออร่าและสง่างามคู่หนึ่งเดินตามอยู่

เป็นเจี่ยงเหวินจิ่นอาจารย์ที่ปรึกษาของเธอและไป๋เจี้ยนเหวินอาจารย์แม่ของเธอ