คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ นิยาย บท 91

เด็กผู้หญิงเพิ่งอายุไม่กี่ขวบ ถักผมเปียสองข้าง สวมชุดกระโปรงตัวน้อยสไตล์จีนสีแดง จ้ำม่ำ น่ารักเป็นอย่างมาก

“มามะ ปะ ๆ ๆ”

หญิงสาวอายุยังน้อยมองเด็กหญิงตัวน้อยด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน “ไม่ใช่ปะ ๆ แต่เป็นเสี่ยวปา มันชื่อเสี่ยวปา”

“แปะ ๆ! แปะ ๆ...”

เด็กผู้หญิงตัวน้อยกำลังอยู่ในช่วงอ้อแอ้เริ่มพูด ยังออกเสียงไม่ถูก เสียงของหนูน้อยทั้งน่ารักและทั้งเยียวยาจิตใจคน

เวินจิ่งซีมองเด็กผู้หญิงตัวน้อย จิตใจของผู้ชายที่ตรงไปตรงมาก็ส่อแววอ่อนระทวยลงสองสามส่วน “ผมว่านะ ยังไงถ้ามีลูกมีลูกผู้หญิงจะดีกว่า ลูกผู้ชายเล่นไม่สนุกเลยสักนิด!”

เสิ่นชิงซูไม่ตอบกลับใด ๆ

เวินจิ่งซีสงสัยเล็กน้อย เมื่อก้มหน้าไปมองก็เป็นอันต้องอึ้งไป

เสิ่นชิงซูร้องไห้แล้ว

เวินจิ่งซีพลันกระสับกระส่าย “คุณ ทำไมคุณถึงร้องไห้ล่ะ? ผม ผมพูดอะไรผิดไปเหรอ?”

เสิ่นชิงซูส่ายหน้า ยกมือขึ้นไปปาดน้ำตาบนหน้า

แต่ไม่ว่าอย่างไรน้ำตาก็ไม่ยอมหยุดไหล

“คุณอย่าร้องไห้สิ คุณเป็นแบบนี้...” เวินจิ่งซีทำอะไรไม่ถูก “คุณเป็นแบบนี้คนอื่นจะคิดว่าผมรังแกคุณนะ!”

เสิ่นชิงซูเอามือปิดหน้าแล้วค่อย ๆ นั่งยอง ๆ ลง ในเสียงสะอื้นด้วยความเจ็บปวด ได้ยินเสียงเธอพูดราง ๆ ว่า “ขอโทษ ๆ...”

เวินจิ่งซีไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงขอโทษ?

เธอร้องไห้จนแทบขาดใจ และพูดคำว่า ‘ขอโทษ’ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เวินจิ่งซีฟังจนหัวจะระเบิด มือใหญ่ดึงผมเอาไว้ ทั้งจนใจและร้อนใจ สุดท้ายก็ทอดถอนใจทีหนึ่ง ก่อนจะนกมือขึ้นตบไหล่เสิ่นชิงซูเบา ๆ

“เอาละ ๆ ๆ ไม่ต้องพูดขอโทษแล้ว คุณอยากร้องไห้ก็ร้องไห้เถอะ ผม ผมจะคอยดูคุณ คุณร้องไห้ตามสบายเลย ร้องไห้จนเหนื่อยแล้วผมค่อยแบกคุณกลับไปก็พอ”

สุดท้ายเสิ่นชิงซูก็ร้องไห้จนเหนื่อยจริง ๆ ทั้งตัวเธอเซื่องซึมไปหมด เวินจิ่งซีแบกเธอกลับไปยังสตูดิโอ

กลับถึงสตูดิโอก็เป็นเวลาเที่ยงแล้ว เวินจิ่งซีสั่งดิลิเวอรี

ขณะที่เสิ่นชิงซูกินข้าว เวินจิ่งซีล้วงโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปสองสามรูป

“ถ่ายรูปทำไม?” เสิ่นชิงซูเงยหน้าขึ้นมองเขา

“รายงานให้หมอเฉียวน่ะสิ!” เวินจิ่งซีกดเปิดไลน์ แล้วส่งรูปภาพให้เฉียวซิงเจีย

เฉียวซิงเจียตอบกลับทันที : [เธอเป็นยังไงบ้าง?]

เวินจิ่งซีเตรียมจะพิมพ์ตอบกลับ ก็ได้ยินเสิ่นชิงซูพูดขึ้นว่า “บอกเธอไปว่าฉันสบายดีมาก ๆ”