คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ นิยาย บท 93

“โฮ่ง ๆ!” ลูกโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ตอบสนองอย่างกระตือรือร้น

เวินจิ่งซีจงใจเปลี่ยนเรื่อง “ผมคิดว่าชื่อโฮ่ง ๆ ก็ไม่เลวนะ!”

ลูกโกลเด้นรีทรีฟเวอร์มองไปที่เวินจิ่งซี แล้วส่งเสียง ‘ฮือ ๆ หงิ๋ง ๆ’ ฟังดูเสียใจอย่างมาก

เวินจิ่งซีตกตะลึง “แย่แล้ว มันเหมือนจะฟังเข้าใจจริง ๆ!”

“โกลเด้นรีทรีฟเวอร์ฉลาดมาก” เสิ่นชิงซูเอ่ย “มันไม่ชอบชื่อที่คุณตั้ง มันอาจจะชอบชื่อ ‘อาหยวน’ มากกว่า”

“โฮ่ง ๆ!”

เวินจิ่งซีมองลูกโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ตัวน้อยที่ขานรับทุกประโยคของเสิ่นชิงซู ก็อดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ “ผมยอมแล้วจริง ๆ! คุณคือเจ้าของที่สวรรค์เลือกของมัน!”

เสิ่นชิงซูมองลูกโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ ในที่สุดสายตาที่ตายด้านอึมครึมมาหลายวันก็เปล่งประกาย

เธอกำลังจะปล่อยลูกโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ตัวน้อยออกมา ก็มีเสียงเรียกแสนคุ้นเคยแว่วดังขึ้นมาจากหน้าประตู...“แม่!”

การกระทำของเสิ่นชิงซูชะงัก

ประตูของสตูดิโอไม่ได้ปิด ฟู่ซือเหยียนพาฟู่ซืออวี่เดินเข้ามาเลย

“แม่!”

เสิ่นชิงซูลุกขึ้นยืน มองฟู่ซืออวี่ที่อุ้มกล่องสัตว์เลี้ยงกล่องหนึ่งวิ่งมาทางตน ในดวงตาสงบราบเรียบ

บนศีรษะฟู่ซืออวี่สวมหมวกขนสัตว์ใบหนึ่ง สีหน้าบนใบหน้าน้อย ๆ ไม่เลวเลย ดูท่าอาการบาดเจ็บจะไม่หนักหนาแล้ว

เวินจิ่งซีลุกขึ้นยืน ก่อนจะแสยะยิ้มอย่างไม่พอใจพร้อมล้วงกระเป๋ากางเกงมือเดียว “เจ้าเด็กคนนี้ทำไมถึงมาอีกล่ะเนี่ย?”

ฟู่ซือเหยียนตามอยู่เบื้องหลังฟู่ซืออวี่ เมื่อเห็นว่าเวินจิ่งซีก็อยู่ด้วย นัยน์ตาแคบยาวของเขาก็ค่อย ๆ หรี่ลง

“แม่ แม่ดูสิผมเอาอะไรมาให้แม่!”

ฟู่ซืออวี่มาตรงหน้าเสิ่นชิงซู แล้วยกกล่องสัตว์เลี้ยงที่อยู่ในมือขึ้นสูง ๆ ราวกับมอบของล้ำค่า “เป็นลูกแมวพันธุ์บริติชช็อตแฮร์ครับ!”