คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 41

Chapter 41 ความทรงจำที่ขาดหาย

ดวงตากลมโตค่อยๆ เปิดขึ้นด้วยความง่วงงุน อากาศภายในห้องนอนเริ่มร้อนอบอ้าวแสดงถึงพระอาทิตย์ที่กำลังแผดเผาอยู่บนหลังคาเรือน

ฉานอิงขยับตัวแล้วกอดคนข้างกายเอาไว้ เอื้อมมือไปแตะที่ปลายจมูกพบว่าเขายังหายใจและมีร่างกายอบอุ่นดั่งมนุษย์ปกติ เห็นเช่นนั้นแล้วก็แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ค่อยๆ ย่องลุกจากเตียงเพื่อเข้าครัว หมายจะเตรียมข้าวปลาอาหารให้แก่เขา ทว่าทันทีที่เดินออกจากห้องนอนก็พบสาวใช้ต่างยิ้มเอียงอายเมื่อเห็นหน้านาง

‘ยิ้มอะไรกันนะ’

นางงุนงงสงสัย ทว่าทางที่จะเดินไปเรือนครัวนั้นต้องผ่านสวน แล้วความจำก็หวนกลับ ภาพร่วมรักเร่าร้อนกลางสายฝน และพรหมจรรย์ของนางที่มอบให้แก่สามีกลางสวนกลางแจ้งแห่งนี้

สะ...เสื้อผ้า ที่กระจัดกระจายเมื่อคืนหายไปหมดแล้ว!

“น่าอายเหลือเกิน”

นางยกมือขึ้นปิดหน้าด้วยความอับอาย ป่านนี้เหล่าสาวใช้คงเห็นกันทั่วแล้วว่าเสื้อผ้าของนางและจือหยวนตกเกลื่อนกระจัดกระจายในสวน

เสื้อผ้าพวกนั้นชวนให้คิดเป็นอื่นไม่ได้เลย!

เวลาล่วงเลยโรงเตี๊ยมสายน้ำได้เปิดกิจการขึ้นอีกครั้งหลังปิดซ่อมแซมตกแต่งใหม่ทั้งหมด อู่ฉานอิงในชุดสีชมพูกลีบเหมยฮวา ดวงหน้างดงามหมดจดเกล้ามวยผมขึ้นสูงแล้วประดับปิ่นหยกสีขาวหายากเอาไว้ค่อยๆ เดินตรวจตราความเรียบร้อยภายในโรงเตี๊ยมอีกครั้ง ก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ อย่างพึงพอใจ

เมื่อสองวันก่อนแม่ครัวพ่อครัวฝีมือดีจากแคว้นฮุยผิงได้ทดลองทำอาหารจำนวนมากจึงได้มีการตกแต่งห้องครัวเพิ่มเติมเพื่อให้แม่ครัวและพ่อครัวขยับตัวหยิบข้าวของเครื่องใช้ได้อย่างคล่องแคล่วยิ่งขึ้น อีกทั้งวัตถุดิบชั้นเลิศต่างๆ จือหยวนจัดการสั่งจากแหล่งผลิตโดยไม่ผ่านพ่อค้าคนกลาง จึงได้วัตถุดิบคุณภาพดีในราคาถูก เพื่อให้ชาวบ้านได้ลิ้มรสอาหารอร่อยระดับชาววัง

“เปิดประตูได้!”

นางหันไปสั่งบ่าวรับใช้ชายให้เปิดประตูโรงเตี๊ยมออก นับจากนี้โรงเตี๊ยมสายน้ำจะเปิดตลอดทั้งวันทั้งคืน เพื่อรองรับนักเดินทางที่แวะเวียนเข้ามาพักผ่อนหลับนอน ด้วยเมืองหู่เฉียงเป็นเมืองท่าและมีการติดต่อค้าขายจากทั่วทุกสารทิศ ผู้คนคับคั่งมากหน้าหลายตาจึงหมุนเวียนเข้ามาไม่ขาดสาย โดยจือหยวนได้แบ่งคนงานออกเป็นสองกะ คือกะกลางวัน และกะกลางคืน โดยทุกคนจะได้รับเบี้ยพิเศษหากผลประกอบการของโรงเตี๊ยมไปในทิศทางที่ดี เพื่อเป็นขวัญและกำลังใจให้ทุกคนตั้งใจทำงานกันอย่างเต็มที่

“ข้าไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้”

อู่เฉาหยุ่นผู้สืบทอดโรงเตี๊ยมสายน้ำรุ่นที่สองถึงกับยืนน้ำตาซึมเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ยกมือไหว้ฟ้าดินน้อมรำลึกถึงเหล่าบรรพชนผู้ล่วงลับ หากวันข้างหน้าต้องตายเขาก็ตายตาหลับได้อย่างไม่มีห่วง อีกทั้งยังมีหน้าไปพบบิดาผู้ก่อร่างสร้างโรงเตี๊ยมนี้ขึ้นมาในปรโลกโดยไม่ต้องหลบหน้าด้วยความอับอายอีกต่อไป