คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 42

Chapter 42 ความทรงจำที่ขาดหาย

“กล่องเครื่องประดับนี่นา”

นางรีบหยิบกล่องออกมาแล้วเปิดออกทันที ด้านในพบว่าเป็นเครื่องประดับเมื่อครั้งที่นางยังเป็นเด็กหญิงไม่พ้นวัยปักปิ่น เครื่องประดับพวกนี้หมุนเปลี่ยนไปตามวัย เมื่อนางโตขึ้นไม่ได้ใช้มันจึงเก็บลงหีบแล้วลืมไปเสียสิ้น

นางหยิบแต่ละชิ้นมาดูราวกับรำลึกความหลังก่อนจะหัวใจเต้นแรงเมื่อพบจี้หยกรูปหัวใจที่ผูกห้อยไว้กับผู้สีแดง

“นะ...นี่มันอะไรกัน”

ริมฝีปากสั่นระริกเม้มสนิท หยิบจี้ขึ้นมามองให้ชัดอย่างไม่อยากเชื่อสายตา เหตุใดจี้หยกหัวใจสีชมพูชิ้นนี้จึงเหมือนกับจี้หยกหัวใจที่ห้อยปลายเหิงชุยของโจวจือหยวนเล่า

หัวใจกระตุกอีกครั้งเมื่อภาพความทรงจำในวัยเด็กย้อนกลับมาฉายชัด ความทรงจำที่ครั้งหนึ่งสมองเคยสั่งและกดทับให้ลืมเลือน ทว่าเมื่อมีสิ่งของมากระตุ้นความทรงจำที่นอนก้นสงบราวกับตะกอน มันกลับมาขุ่นชัดกระจายไปทั่วอย่างยากที่จะควบคุมอีกครั้ง

‘อิงเอ๋อร์ดูสิว่าข้าได้อะไรมา’

‘อะไรหรือเจ้าคะท่านพี่’

เด็กชายร่างสูงยื่นมือที่กำเอาไว้ออกไปเบื้องหน้า ก่อนจะค่อยๆ แบมือออก เผยให้เห็นก้อนหยกสีชมพู

‘โอ้โหหยกสีชมพูหายากนี่เจ้าคะ’

เด็กหญิงแก้มยุ้ยพูดพลางทำตาโตก่อนจะยื่นนิ้วไปจิ้มๆ ที่หยกเบาๆ

‘ข้าจะนำไปให้ร้านเครื่องประดับแบ่งหยกก้อนนี้ออกเป็นรูปหัวใจสองก้อน ก้อนหนึ่งข้าเก็บเอาไว้ ส่วนอีกก้อนข้าจะให้เจ้า ทีนี้เราจะก็จะมีหัวใจคนละดวงซึ่งทำมาจากหยกก้อนเดียวกัน เจ้าว่าดีหรือไม่’

เมื่อได้ยินดังนั้นฉานอิงในวัยเด็กก็ยิ้มกว้างจนดวงตาเล็กหยี ก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายของนางเต้นรัวเร็วด้วยความดีใจ เพราะไม่กี่วันก่อนนางเพิ่งอ้อนวอนอยากเป็นเจ้าสาวของเขา แล้วหลังจากนั้นถัดมาไม่กี่วันเขาก็นำหยกก้อนนี้มา

‘แทนหัวใจของข้ากับท่านพี่หรือเจ้าคะ’

นางแหงนหน้าขึ้นมองคนตัวสูงกว่า คนที่เป็นทั้งพี่ ทั้งเพื่อน และหมายมั่นจะให้เป็นสามีในอนาคต จือหยวนคือทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเด็กน้อยฉานอิงเลยก็ว่าได้

‘ใช่แล้ว แทนคำสัญญาว่าข้าโจวจือหยวนจะรักเจ้าอู่ฉานอิงไปจนกว่าผืนแผ่นดินจะฝังกลบร่าง’

ฮึก...