คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 42

Chapter 42 ความทรงจำที่ขาดหาย

“กล่องเครื่องประดับนี่นา”

นางรีบหยิบกล่องออกมาแล้วเปิดออกทันที ด้านในพบว่าเป็นเครื่องประดับเมื่อครั้งที่นางยังเป็นเด็กหญิงไม่พ้นวัยปักปิ่น เครื่องประดับพวกนี้หมุนเปลี่ยนไปตามวัย เมื่อนางโตขึ้นไม่ได้ใช้มันจึงเก็บลงหีบแล้วลืมไปเสียสิ้น

นางหยิบแต่ละชิ้นมาดูราวกับรำลึกความหลังก่อนจะหัวใจเต้นแรงเมื่อพบจี้หยกรูปหัวใจที่ผูกห้อยไว้กับผู้สีแดง

“นะ...นี่มันอะไรกัน”

ริมฝีปากสั่นระริกเม้มสนิท หยิบจี้ขึ้นมามองให้ชัดอย่างไม่อยากเชื่อสายตา เหตุใดจี้หยกหัวใจสีชมพูชิ้นนี้จึงเหมือนกับจี้หยกหัวใจที่ห้อยปลายเหิงชุยของโจวจือหยวนเล่า

หัวใจกระตุกอีกครั้งเมื่อภาพความทรงจำในวัยเด็กย้อนกลับมาฉายชัด ความทรงจำที่ครั้งหนึ่งสมองเคยสั่งและกดทับให้ลืมเลือน ทว่าเมื่อมีสิ่งของมากระตุ้นความทรงจำที่นอนก้นสงบราวกับตะกอน มันกลับมาขุ่นชัดกระจายไปทั่วอย่างยากที่จะควบคุมอีกครั้ง

‘อิงเอ๋อร์ดูสิว่าข้าได้อะไรมา’

‘อะไรหรือเจ้าคะท่านพี่’

เด็กชายร่างสูงยื่นมือที่กำเอาไว้ออกไปเบื้องหน้า ก่อนจะค่อยๆ แบมือออก เผยให้เห็นก้อนหยกสีชมพู

‘โอ้โหหยกสีชมพูหายากนี่เจ้าคะ’

เด็กหญิงแก้มยุ้ยพูดพลางทำตาโตก่อนจะยื่นนิ้วไปจิ้มๆ ที่หยกเบาๆ

‘ข้าจะนำไปให้ร้านเครื่องประดับแบ่งหยกก้อนนี้ออกเป็นรูปหัวใจสองก้อน ก้อนหนึ่งข้าเก็บเอาไว้ ส่วนอีกก้อนข้าจะให้เจ้า ทีนี้เราจะก็จะมีหัวใจคนละดวงซึ่งทำมาจากหยกก้อนเดียวกัน เจ้าว่าดีหรือไม่’

เมื่อได้ยินดังนั้นฉานอิงในวัยเด็กก็ยิ้มกว้างจนดวงตาเล็กหยี ก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายของนางเต้นรัวเร็วด้วยความดีใจ เพราะไม่กี่วันก่อนนางเพิ่งอ้อนวอนอยากเป็นเจ้าสาวของเขา แล้วหลังจากนั้นถัดมาไม่กี่วันเขาก็นำหยกก้อนนี้มา

‘แทนหัวใจของข้ากับท่านพี่หรือเจ้าคะ’

นางแหงนหน้าขึ้นมองคนตัวสูงกว่า คนที่เป็นทั้งพี่ ทั้งเพื่อน และหมายมั่นจะให้เป็นสามีในอนาคต จือหยวนคือทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเด็กน้อยฉานอิงเลยก็ว่าได้

‘ใช่แล้ว แทนคำสัญญาว่าข้าโจวจือหยวนจะรักเจ้าอู่ฉานอิงไปจนกว่าผืนแผ่นดินจะฝังกลบร่าง’

ฮึก...

“ตระกูลโจวไม่เคยทอดทิ้งลูก ยกเว้นเขาที่ทิ้งลูกไปเพราะว่าลูกกลายเป็นหญิงพิการ”

พูดจบฉานอิงก็สะบัดใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา แล้วหุนหันออกจากโรงเตี๊ยมสายน้ำไปทันที ผู้เป็นบิดาได้แต่ยืนงงไม่เข้าใจในสิ่งที่บุตรสาวพูดเท่าใดนัก

เมื่อลบทิฐิที่เคยหมางใจกับเพื่อนสนิทไปจนหมดแล้ว อู่เฉาหยุ่นก็ต้องยอมรับอย่างเต็มปากเต็มคำว่าตระกูลโจวมีบุญคุณกับตระกูลอู่อย่างยากที่จะตอบแทนได้

หนี้สินมากมายก็ช่วยชดใช้ให้ทั้งหมด เมื่อจงอิงหญิงที่เขาเคยหลงรักมาเอ่ยปากทาบทามขอบุตรสาวให้แต่งเข้าไปเป็นสะใภ้ของตระกูลโจว เขาจึงตกลงรับปากอย่างไม่ลังเล อีกทั้งยังแสร้งตีหน้าเศร้าเคล้าน้ำตาเพื่อกดดันให้ฉานอิงยอมแต่งงานอย่างไม่มีทางโต้แย้ง

ใช่ว่าเขาไม่รักบุตรสาวจึงบีบคั้นให้นางแต่งงานออกเรือนทั้งที่ไม่เต็มใจ

แต่เขารู้ดีว่าผู้ชายทั้งโลก จะหาใครที่รักและยอมทุ่มทุทุกอย่างเพื่อบุตรสาวของเขาเทียบเท่าโจวจือหยวนนั้นไม่มีอีกแล้ว

“เอ...หรือว่าอิงเอ๋อร์จะเข้าใจอะไรผิด เหตุใดจึงพูดจาแปลกๆ เช่นนั้น”

เฉาหยุ่นขมวดคิ้วมุ่นกำลังจะเดินตามบุตรสาวไปเพื่อไปเค้นถามให้คลายสงสัย ทว่าจังหวะนั้นมีคณะนักเดินทางกว่าสิบคนก้าวเข้ามาในโรงเตี๊ยมพอดิบพอดี เขาจึงต้องอยู่ต้อนรับ ไม่อาจตามบุตรสาวไปได้ดั่งใจ