คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 763

โมเฟยเดินเข้าไปด้านในห้องพักผู้ป่วยของปู่เซิน และพอชายชราได้ยินเสียงเคลื่อนไหวก็รับหันกลับไปพูด เพราะคิดว่าคนที่เดินเข้ามานั้นเป็นเหวินจิง “เหวินจิง เธอ…” ทว่าเมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามาชัด ๆ เสียงเรียกนั่นก็เงียบไป

ยามเห็นใบหน้าของหลานชาย แวบหนึ่งนัยน์ตาของปู่เซินนั้นฉายชัดไปด้วยความสุข ทว่ากลับแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาอย่างไว “แกมาทำอะไรที่นี่?”

“ก็มาเยี่ยมปู่นั่นแหละ”

ขายาวก้าวฉับไปยังปลายเตียงคนป่วยเพื่อเผชิญหน้ากับปู่ตัวเอง

“มาดูว่าฉันตายหรือยังใช่ไหมล่ะ?” เสียงแหบแห้งพูดแซะอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ เมื่อนึกถึงหลายวันก่อนที่หลานรักไม่ยอมมาเยี่ยมหากันเลย

เขาผิดที่หลอกหลายเรื่องป่วย แต่ไอ้เด็กนี่ก็หัวดื้อพอกัน จนวันนั้นเผลอหลุดปากไล่มันไป ก็ตอนนั้นเขาทั้งโกรธแล้วก็เสียใจจากของการกระทำของมัน

เซิน โมเฟยขมวดคิ้ว “ปู่ คิดจะพูดกระท่อนกระแท่นใส่กันไปถึงไหน?”

ปู่เซินเหยียดยิ้ม “แล้วใครมันทำให้ฉันเป็นแบบนี้กันล่ะ?

เมื่อเห็นว่าปู่ยังคงวางฟอร์มไม่ยอมลงให้กันง่าย ๆ ชายหนุ่มก็หัวเราะลั่น “ก็ได้ครับคุณปู่ เอาล่ะ ในเมื่อผมตั้งใจมาเยี่ยมปู่ เรามาคุยกันดี ๆ หน่อยเถอะครับ โอเคไหม?”

ชายชราตวัดตามองหน้าหลานชายเล็กน้อย ก่อนเอ่ย “ก็ได้ ก็ได้ วันนี้ฉันจะยอมฟังที่แกพูด”

เซิน โมเฟยยิ้มแห้ง

ทำไมปู่ยังเต๊ะท่าปากหนักอยู่อีกนะ?

…

หลังจากที่คุยกับผู้เฒ่าเซินอยู่นาน ในที่สุดท่านก็พยักหน้าเข้าใจและยอมตกลงพร้อมอนุญาตให้เซิน โมเฟยเป็นคนจัดการเรื่องชีวิตแต่งงานด้วยตัวเอง

“ปู่ นี่คือสัญญาระหว่างลูกผู้ชาย เพราะงั้นห้ามคืนคำนะครับ โอเคไหม?” โมเฟยย้ำอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ

จนคนบนเตียงเกรี้ยวกราดขึ้นมาอีกรอบ “ไอ้ลูกหมา นี่คำพูดของฉันมันไม่น่าเชื่อถือหรือไงกันห๊ะ?”

คนเป็นหลานรีบปฏิเสธทันควัน “เปล่าครับ ไม่ใช่แบบนั้น คำพูดของปู่น่ะหนักแน่นจะตายไป”

“เข้าใจแล้วก็ดี” ชายชรากรอกตาใส่หลายชายพลางเอ่ยต่อ “ความจริงแล้วแกควรขอบคุณเหวินจิงนะ ตอนที่แกกำลังโกรธปู่ เหวินจิงก็พยายามพูดโน้มน้าวฉันให้ยอมปล่อยแกกับอันยีได้ใช้ชีวิตด้วยกัน”