ความรักของท่านประธานกับสาวต่างถิ่น นิยาย บท 27

จิ้นเสี่ยวเยียนพานารินขึ้นพักผ่อนบนห้อง

"มีนา ทำไมทำหน้าแปลกๆ เป็นอะไรหรือป่าว" จิ้นหยางซือถามมีนาเมื่อเห็นเธอเอาแต่มองตามนาริน แล้วทำหน้าสงสัย

"ฉันแค่สงสัยอะไรนิดหน่อย"มีนาหันหน้ามาหาจิ้นหยางซือโดยไม่ทันระวังว่าจิ้นหยางซือหันหน้ามาจ้องเธอใกล้ๆก่อนแล้ว ทำให้แก้มของมีนาชนเข้าจมูกของจิ้นหยางซืออย่างจัง

"นี่!!!!" มีนาร้องด้วยความตกใจ แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มกรุ่มกริ่ม

"หยางซื้อ นายจะเอาเปรียบชั้ลมากไปแล้วนะ ชอบเล่นทีเผลอหรอ นี่ๆๆ"

มีนาต่อว่าแลทุบตีจิ้นหยางซือไปหลายที เขากลับหัวเราะชอบใจ

"โอ้ยๆๆ พอแล้วๆๆ" จิ้นหยางซือแกล้งร้องเสียงปรนหัวเราะแล้วรวบมือมีนามากอดไว้

"ดีกันนะ ผมขอโทษ"

"ไม่หาย"

"แล้วจะให้ผมทำอย่างไรถึงจะหาย"

มีนาคลายออกจากอ้อมกอดของจิ้นหยางซือ แล้วจับหน้าของเขาไว้ด้วยมือสองข้าง โน้มเขาลงมาจูบโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว ทำให้เขาอึ้งไปช่วงขณะ

"ชั้ลขอเอาคืน" พูดจบมีนารีบวิ่งไปที่ห้องนารินทันทีเพราะความเขิน ทิ้งให้จิ้นหยางซืออยู่กับความตกใจ

"ร้ายนักนะ แม่เสือสาว" ยืนเอามือจับปากของตัวเอง หัวเราะเบาๆแล้วเดินเข้าห้องไป จิ้นเสี่ยวเสี่ยนพานารินมานอนพักที่ห้อง

"หนูริน นอนพักก่อนเลยนะไม่ต้องรอ เดี๋ยวชั้ลไปเคลียร์งานก่อน"

"พักนี้คุณจิ้นดูงานจะยุ่งนะคะ"

"ก็...นิดหน่อย นอนนะคะคนดี" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนดึงผ้าห่มมาคลุมตัวให้นาริน พร้อมจุ๊บหน้าผากหนึ่งที แล้วเดินออกจากห้องไป เป็นจังหวะที่มีนาเดินเข้ามาพอดี

"ฝากด้วยนะคับ" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนบอกมีนาพร้อมมองไปที่นาริน

"ได้ค่ะ" มีนาพยักหน้ารับ

นารินมองตามหลังเขาอย่างกังวล เพราะดูจากพฤติกรรมเขาเปลี่ยนไปหลายวัน ดูเคร่งเครียด

"ริน เป็นอะไร"

"เป็นห่วงเขาหน่ะ ดูเขาเครียดมากนะพักนี้"

"เขาเครียดเรื่องงานหรือป่าว"

"เห็นเขาว่าแบบนั้นนะ"

"อย่าว่าแต่เขา ตัวรินหล่ะเป็นอะไร ชั้นสังเกตุดูเธอที่โต๊ะกินข้าวเธอมีอาการแปลกๆ"

"ไม่รู้สิ..เหม็นคาวปลา คลื่นไส้ เวียนศรีษะ"

"อืม...เธอ...อืม...แบบว่า...คือ..."

"อะไรของเธอมีนา จะถามอะไร เอาตรงๆ เลย"

"เธอแบบว่ากับคุณจิ้นมานานยัง ประจำเดือนเธอปกติมั้ย" มีนาถามด้วยท่าทางเขินๆ เพราะกลุวนารินจะว่า

"เอ่อ..ใช่ ชั้ลลืมไปสนิทเลยว่าเคยมีประจำเดือน" นารินทำท่าตกใจ

"ขาดนานยัง"

"ประมาณสามเดือน"

"งั้น..พรุ่งนี้เราไป โรงพยาบาลให้คุณหมอตรวจกัน"

"ได้ๆ ไปสิ อยากจะชวนอยู่เหมือนกันแต่เธอต้องไปบริษัทกับหยางซือนี่"

"ไม่เป็นไร..เดี๋ยวชั้ลคุยกับเขาเองโอเค..งั้นรินก็นอนพักซะ พรุ่งนี้เจอกัน"

"มีนา!!"

"ห๊ะ..ว่า"

"อย่าเพิ่งบอกใครนะ"

"โอเค" มีนาทำมือสัญลักษณ์แล้วเดินออกจากห้องไป

"ชั้ลจะเป็นน้าคนแล้ว เย้!!" มีนาพูดกับตัวเองด้วยความตื่นเต้น รีบเอามือปิดปากกลัวคนได้ยิน

"นายจะให้ชั้ลทำอย่างไร ป้าจูซือโทรมาบอกว่าจะให้ หมิงเซียงมาศึกษางายที่บริษัทและมาพักอยู่ที่บ้านของเรา"จิ้นเสี่ยวเยี่ยนพูดด้วยท่าทางเคร่งเครียด

"ก็ทำตามที่เขาบอกอย่างไรหล่ะพี่ เราจะปฏิเสธได้หรอ"

"ชั้ลไม่อยากให้มีปัญหา แค่มาศึกษางานที่บริษัทชั้ลก็กังวลพอแล้ว นี่จะให้มาพักที่บ้านอีก ชั้ลเป็นห่วงนาริน"

"พี่ก็บอกป้าเขาไปตามตรงเลยว่ามาพักไม่ได้"

"หึ...แกคิดว่าชั้ลไม่พูดหรอ แต่ป้าจูซือไม่ยอม ชั้ลถึงมานั่งเครียดอยู่นี่ไง" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนนั่งเอามือผสานกันด้วยความกลุ้มใจ หมิงเซียง จิ้นเสี่ยงเยี่ยน จิ้นหยางซือ เขาสามคนโตมาด้วยกัน สนิทสนมกัน จิ้นเสี่ยวเยี่ยนรักและเอ็นดูหมิงเซียงเหมือนน้องสาว แต่หมิงเซียงกลับไม่คิดเช่นนั้น ก่อนที่ครอบครัวเธอจะย้ายไปต่างประเทศ เธอพูดไว้ว่า โตขึ้นเธอจะกลับมาแต่งงานกับจิ้นเสี่ยวเยี่ยน แต่เขารักและแต่งงานกับนารินแล้ว หมิงเซียงกลับมาต้องมีปัญหาแน่ๆ จึงทำให้เขาคิดไม่ตก

"แล้วพี่ได้บอกป้าจูซือหรือป่าวว่าพี่แต่งงานแล้ว"

"ยัง" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนส่ายหน้าอย่างหมดอารมณ์

"แล้วพี่บอกเนื่องนี้กับนารินหรือยัง"

จิ้นเสี่ยวเยี่ยนว่ายหน้า

"แกช่วยชั้ลคิดซิ ว่าจะทำอย่างไรดี ชั้ลเป็นห่วงความรู้สึกของนารินที่สุด"