ความรักของท่านประธานกับสาวต่างถิ่น นิยาย บท 31

นารินรอจิ้นเสี่ยงเยี่ยน รอเท่าไหร่เขาก็ไม่มา นารินจึงทานข้าวกับกู้หนานเพ่ยสองคน

"คุณชายกู้คะ รินอยากทราบทำไมลูกชายคุณถึงมีปฏิกิริยาแบบนั้นคะ ชั้ลเห็นพี่เลี้ยงบอกว่าเขาไม่ค่อยพูด"

"ใช่คับ เขาเป็นเด็กฉลาด แต่อารมณ์แปรปวน ถ้ามีคนขัดใจหรือทำสิ่งใดไม่ถูกใจ เขาจะไม่คุยไม่พูดกับใคร จนกว่าเขาจะอารมณ์ดีขึ้น"

"อืม...คุณคงตามใจเขามากเลยสินะ"

"นี่คุณกำลังว่าผมเลี้ยงลูกตามใจ"

"ใช่...ผิดที่คุณ แต่อารมณ์เขาคล้ายคุณด้วย ตอนเราเจอกันครั้งแรกคุณก็จอมโวยวาย" นารินว่ากู้หนานเพ่ยตรงๆ

"นี่พูดจนชั้ลอายเลยนะเนี่ย" กู้หนานเพ่ยก้มหน้าทำตัวไม่ถูกรู้สึกอายนารินมาก เมื่อนึกถึงวันที่เจอกันครั้งแรก

"ไม่เป็นไรค่ะ เขายังเด็กค่อยๆปรับค่อยๆสอนไปค่ะ ทานข้าวเธอค่ะ รินนัดตัวเล็กไว้ ต้องกลับไปดูเขาค่ะ" นารินรีบตักข้าวเข้าปาก

"ได้... เดี๋ยวชั้ลไปด้วยไปจัดการตัวแสบ" ทั้งสองสบตากันแล้วหัวเราะเบาๆ

ด้านจิ้นเสี่ยงเยี่ยน

"นายจะดื่มเยอะไปแล้วหรือป่าว" มาตินเอ่ยถามเมื่อเห็นจิ้นเสี่ยวเยี่ยนตั้งหน้าตั้งตาดื่มเหล้า จนครองสติไม่อยู่

"ชั้ลอยากดื่มให้เมาจะได้ไม่ต้องคิดอะไรมาก" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนพูดด้วยอาการมึนเมา

"ไหนเล่าให้เพื่อนอย่างชั้ลฟังซิ มันเกิดอะไรขึ้น นายถึงเป็นแบบนี้"

"ชั้เห็นภรรยาของชั้ลอยู่ในอ้อแขนชายอื่น"

"นายที่ไหน"

"โรงพยาบาล"

"นี่นายคิดว่าภรรยานาย แอบมีคนอื่นแล้วอยู่ในอ้อมแขนชายอื่นในสถานที่ สาธารณะแบบนั้นหน่ะหรอ"

"ใช่"

"เสี่ยวเยี่ยน หึงจนหน้ามืดหรือไง ใครเขาจะทำแบบนั้นในสถานที่สาธารณะ และยังเป็นสถานพยาบาลอีก โอ้ย...ชั้ลหล่ะกลุ้มใจกับนายจริงๆ" นาตินถึงกับเอามือกุมขมับ

"เดี๋ยวชั้ลจะโทรถามภรรยานายเอง"

"ไม่ต้องโทร อย่าโทรนะ ชั้ลไม่อยากฟังคำแก้ตัว" มาตินไม่ฟังคำ กดโทรศัพท์โทรหานารินทันที นารินกำลังเช็ดตัวให้เด็กน้อยอยู่ มีกู้หนานเพ่ยอยู่ข้างๆ

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ !!!!

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นนารินกดรับ

"สวัสดีค่ะ นารินรับสายค่ะ"

"สวัสดีคับ ผมชื่อมาติน คุณเป็นภรรยาของจิ้นเสี่ยวเยี่ยนใช่มั้ยคับ"

"ใช่ค่ะ มีอะไรหรือป่าวคะ"

"คือ ตอนนี้จิ้นเสี่ยวเยี่ยนดื่มอยู่ที่ คลับของผม เมามากแล้วด้วยคับ"

"พี่ซือหยวนหล่ะคะ ให้พี่ซือหยวนพากลับบ้านก็ได้นี่คะ"

"ผมอยากให้คุณมาดู มาเคลียร์ปัญหาคาใจกับจิ้นเสี่ยวเยี่ยนด้วยคับ"

"ปัญหาคาใจ" นารินไม่เข้าใจคำนี่เธอกับจิ้นเสี่ยวเยี่ยนอยู่กันดีมาตลอดไม่เคยมีสิ่งใดทำให้มีปัญหา เกิดอะไรขึ้น

"ได้ค่ะ เดี๋ยวชั้ลจะออกไปค่ะ" นารินวางสายโทรศัพท์ หันมายิ้มกับเด็กน้อย

"พี่ต้องกลับก่อนนะ พี่มีบางอย่างต้องไปจัดการ เป็นเด็กดีนะคะ ให้ป๊ะป๋าดูแลต่อนะคะคนเก่ง" นารินจับมือเด็กน้อยลูบแบบ เด็กน้อยพยักหน้าตอบรับ

"รินขอตัวก่อนนะคะ" นารินกล่าวลากู้หนานเพ่ย เขาพยักหน้ายิ้มเบาๆ มองตามหลังจนนารินลับสายตา

"ป๊ะป๋า ชอบพี่รินใช่มั้ย" เด็กน้องเอ่ยถาม

"ชอบสิ แต่เสียดายเธอแต่งงานไปแล้ว นอนเถอะ" กู้หนานเพ่ยถอนหายใจ

นารินมาถึงคลับ เห็นจิ้นเสี่ยวเยี่ยนเมาจนโงหัวไม่ขึ้น

"ปวดหัวจังเลย" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนบ่นพร้อมเอามือจับขมับตัวเอง

"ใครใช่ให้ดื่มหล่ะคะ" นารินพูดด้วยน้ำเสียงไม่ชอบใจนัก

"ใครหน่ะ...เสียงเหมือนภรรยาชั้ลเลย" นารินยืนกอดอกมองด้วยความไม่พอใจ

จิ้นเสี่ยวเยี่ยนเมาจนมองหน้านารินไม่ชัด

"กลับบ้านกันค่ะ" นารินเข้าไปประคองให้ลุกขึ้นยืน

หึ...หึ... จิ้นเสี่ยวเยี่ยนหัวเราะในลำคำ

"กลับบ้านหรอ...กลับไปหาใคร ภรรยาก็แอบไปเล่นชู้" นารินได้ยินถึงกับตะลึง 'ไปเล่นชู้ตอนไหนว่ะ' ปล่อยมือที่ประคองเขาอยู่

เพี๊ยะ...เพี๊ยะ... ตบหน้าจิ้นเสี่ยวเยี่ยนไปสองครั้งซ้ายขวา มาตินและซือหยวนถึงกับตะลึงงัน

"ซือหยวน คุณนายน้อยของนายโหดขนาดนี้เลยหรอ"

"ผมก็เพิ่งเคยเห็นนี่หล่ะคับ ปกติคุณนายน้อยจะเป็นคนประเภทร้ายมาร้ายกลับอยู่แล้ว"

"จิ้นเสี่ยงเยี่ยน นายตายแน่" มาตินทนดูไม่ได้ นารินเอาสองมือจับคอเสื้อด้วยแรงที่มี ดึงจิ้นเสี่ยวเยี่ยนเขามาใกล้

"ได้สติหรือยัง... อย่ามาดูถูกหนูรินอีก ถ้ายังอยากเป็นสามีภรรยากัน"

"หึหึ...ดูถูกงั้นหรอ แล้วที่ชั้ลเห็นวันนี้ที่โรงพยาบาลมันคืออะไร" นารินทำหน้าเหรอ พยายามคิดว่าเธอทำอะไรที่พอจะทำให้เขาเห็นแล้วเข้าใจผิด คิดไปถึงตอนที่จะเป็นลมแล้วกู้หนานเพ่ยประคองไว้ 'อ่อ...เห็นตอนนี้สินะ'