ความรักของท่านประธานกับสาวต่างถิ่น นิยาย บท 30

นารินเดินทางมาถึงโรงพยาบาล พบอาจารย์หมอ

"สวัสดีค่ะ อาจารย์หมอ"

"สวัสดี เมื่อไหร่ รินจะเรียกชั้ลว่าป๊าสักที" อาจารย์หมอมองนารินด้วยสายตาขุ่นเคือง

"ก็รินไม่ชินนี่คะ" นารินยิ้มเจื่อนๆ

"ไม่เป็นไร เอาที่เธอถนัดแล้วกัน แต่ให้รู้ไว้ ถ้าวันนึงเธอไม่เหลือใคร หรือต้องการความช่วยเหลือ ให้นึกถึงหรือมาหาป๊ากับม๊าได้เสมอ" อาจารย์หมอจับแขนนารินมองด้วยสายตาเอ็งดู

"ขอบคุณค่ะ" นารินยกมือไหว้

"ทำไมไม่พักผ่อนอยู่บ้าน กำลังท้องกำลังไส้ เมื่อวานที่ชั้ลพูดให้เธอมาช่วยงานนั้นชั้ลพูดเล่น" อาจารย์หมอดูนาริน

"อยู่แต่บ้าน น่าเบื่อจะตายไปค่ะ มาอยู่ที่โรงพยาบาลดีกว่าค่ะ แล้ววันนี้มีอะไรให้รินช่วยได้บ้างคะ" นารินยิ้มตาหยีใส่ ทำให้อาจารย์หมอ ถึงกับส่ายหน้า ระอากับนิสัยที่ไม่อยู่นิ่งของเธอ

"เอาๆ ไหนๆ ก็มาแล้ว ไปล้างแผลให้คนไข้คนเมื่อวานนี้ที"

"คะ" นารินทำหน้าสงสัย

"อืม.. ไปสิ" อาจารย์หมอไล่นารินให้ไปล้างแผลให้คนไข้

"ได้ค่ะ" นารินหันหลังเดินเข้าห้องฉุกเฉิน เปิดประตูมาก็เจอ คุณชายกู้นั่งรออยู่ที่เตียงทำแผลแล้ว

"สวัสดีค่ะ เป็นอย่างไรบ้างคะ ไม่ถูกใจตรงไหนหรือป่าวคะ" กู้หนานเพ่ยได้ยินคำถามของนาริน เกินอาการงุนงงเล็กน้อย ได้แต่มองหน้านารินแล้วขมวดคิ้ว

"อะไรของเธอ ที่ว่าไม่ถูกใจ" กู้หนานเพ่ยถามด้วยความแปลกใจ

"ก็การทำแผลไงคะ เมื่อวานเห็นคุณโวยวาย แล้ววันนี้คุณก็ยังมาอีก" กู้หนานเพ่ยได้ยินคำตอบจึงหัวเราะ นึกถึงตัวเองที่โวยวายเมื่อวาน เขาเองยังแปลกใจที่ยอมให้กับผู้หญิงคนนี้

"คุณขำอะไรคะ หน้าชั้ลมีอะไรติดหรอคะ" นารินรีบเอามือเช็ดหน้าซ้ายขวา

"ไม่มีๆ ชั้ลแค่ขำตัวเอง ที่ทำตัวหน้าอายแบบเมื่อวาน ชั้ลต้องขอโทษเธอด้วย"

"ฮืม...ไม่เป็นอะไรนี่คะ คนเรามีหลายด้านแล้วแต่จะแสดงด้านใดออกมา" นารินยิ้มอ่อนๆ ทำให้คนที่เห็นถึงกับหวั่นไหว

"คุณนารินคับ คุณมีครอบครัวแล้วจริงๆหรอคับ" กู้หนานเพ่ยถามอย่างมีความหวัง เขาอยากให้เรื่องที่ฮาวาบอกไม่เป็นความจริง เขาอยากให้นารินโสด เขาอยากจีบนาริน

"คุณรู้จักชื่อชั้ลได้อย่างไรคะ ใช่ค่ะ ชั้ลแต่งงานแล้วค่ะ" กู้หนานเพ่ยได้ยินคำตอบก็ถึงกลับผิดหวัง 'ถึงไม่ได้ครอบครองแค่ได้ใกล้ชิดก็พอ' คิดได้แบบนั้นเขาจึงเอ่ยกับนารินตรงๆ

"คุณนาริน ผมชอบคุณ" นารินได้ยินคำนั้น หยุดมือแล้วมองหน้ากู้หนานเฟย อึ้งไปสักพัก

"คุณนาริน คุณนาริน"

"คะ" นารินได้ยินเขาเรียกก็ได้สติกระพริบตาปริบๆ กู้หนานเพ่ยเห็นท่าทางนาริน ทั้งยิ้มทั้งขำกับท่าทางของเธอ

"ที่บอกว่าผมชอบคุณคือ ผมชอบนิสัยของคุณ คุณไม่เหมือนผู้หญิงที่ผมเจอมา คุณมีความแตกต่าง มีเสน่ห์ในตัวเอง เรา...พอจะเป็นเพื่อนกันได้มั้ยคับ"

กู้หนานเพ่ยรีบอธิบายเพราะกลัวนารินจะคิดว่าเขาชอบเธอจริงๆ แล้วจะปฏิเสธเขา แล้วเขาจะอดใกล้ชิดเธอ

"ชั้ลก็กลัว กลัวคุณจะชอบชั้ล แล้วจีบชั้ลจริงๆหน่ะค่ะ ฮิฮิ" นารินหัวเราะเบาๆ ส่งยิ้มให้ผ่านหน้ากาก ถึงกู้หนานเพ่ยจะไม่ได้เห็นรอยยิ้มนั้น แต่เขาแค่มองสายตานารินก็รู้ว่าเธอยิ้มได้สวยงาม

"คุณจะให้เกียรติผมไปทานข้าวกลางวัน ฉลองมิตรภาพความเป็นเพื่อนของเราได้มั้ยคับ"

"ได้ค่ะ" นารินรับคำ แล้วก้มหน้าก้มตาล้างแผลทำแผลให้เขา

"คุณจิ้นคะ วันนี้ชั้ลได้เพื่อนใหม่มาหนึ่งคน" นารินพิมพ์ข้อความวีแชทหาจิ้นเสี่ยวเยี่ยน

"หรอ ชายหรือหญิง"

"ชายค่ะ"

"ไม่ได้" (รูปหน้าโกรธ)

"อย่าโกรธนะคะ มีมิตรดีกว่าศัตรูค่ะ"

"ไปทำงานวันแรกก็มีคนมาจีบแล้ว นาริน! ชั้ลจะทำยังไงกับเธอดี"

"ขังเลยมั้ยคะ"(รูปหน้าเศร้า)

"ไม่!!! เธอเป็นภรรยาของชั้ล ไม่ใช่สัตว์เลี้ยง" นารินเห็นขอความที่เขาตอบก็หัวเราะ

"กลางวันนี้เขาชวนชั้ลทานข้าว" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนพลิกข้อมือดูนาฬิกา อีกหนึ่งชั่วโมง

"เดี๋ยวชั้ลไปทานด้วย"

"ตกลงค่ะ มาเร็วๆๆ นะคะที่รัก" (รูปหัวใจ)

จิ้นเสี่ยวเยี่ยนอ่านข้อความแล้วยิ้มอย่างอารมณ์ดี ขำในความน่ารัก ขี้อ้อนของยาริน

"ซือหยวน อีกหนึ่งชั่วโมง ชั้ลจะไปหานาริน"

"ให้ผมเตรียมรถเลยมั้ยคับ" ซือหยวนถามขึ้นทันที

"อืม.. ไปเตรียมรอก่อนได้เลย"

นาริน!!!! นาริน!!!!