ความรักของท่านประธานกับสาวต่างถิ่น นิยาย บท 29

นารินและมีนาเดินทางมาถึงบ้านตระกูลจิ้น นารินดีใจมากในมือถือใบผลตรวจจะเอาไปให้จิ้นเสี่ยวเยี่ยนดู

แต่เมื่อเดินเข้าประตูกับเจอจิ้นเสี่ยวเยี่ยนนั่งอยู่กับหมิงเซียง หมิงเซียงซบไหล่จิ้นเสี่ยวเยี่ยนอย่างสนิทสนม นารินรู้สึกไม่พอใจทันที รีบเก็บใบผลตรวจในมือ

"หนูรินกับมาแล้วหรอ" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนลุกขึ้นเดินเข้าหานารินทันทีโดนไม่สนใจหมิงเซียงที่ซบไหล่อยู่ ทำให้หมิงเซียงล้มลงอย่างกระทันหัน

อ๊าย!!! หมิงเซียงกรี๊ดอย่างไม่พอใจ

"พี่เสี่ยวเยี่ยน หล่อนเป็นใคร ทำไมพี่ต้องรีบลุกขึ้นมาโดยไม่สนใจชั้ล"หมิงเซียงเดินตามเข้ามากอดแขนต่อว่าจิ้นเสี่ยงเยี่ยน นารินมองจิ้นเสี่ยวเยี่ยนเชาส่งสัยตา เป็นการบอกอะไรบ้างอย่างแล้วมองหมิงเซียงที่เข้ามากอดแขน นารินเป็นคนอ่านสายตาไม่เก่งแต่ก็พอจะเดาออก ว่าหมิงเซียงอาจจะเป็นใครสักคนที่จิ้นเสี่ยวเยี่ยนไม่อาจปฏิเสธการกระทำของเธอได้

"เดี๋ยวเราค่อยคุยกัน" นารินหันไปบอกจิ้นเสี่ยวเยี่ยน เขาได้แค่พยักหน้ารับ

"อ๋อ.. สวัสดีค่ะ ชั้ลชื่อนาริน เป็นพยาบาลพิเศษของคุณปู่" นารินแนะนำตัวไปแบบนั้น จิ้นเสี่ยวเยี่ยนพร้อมทั้งทุกคนที่ได้ยิน ได้แต่นิ่งเงียบ

"อ๋อเหรอ... ดูดีนี้...น่าตาดีใช้ได้ แต่ขอเตือนไว้อย่างนะ อย่ามายุ่งกับพี่เสี่ยวเยี่ยนของชั้ล" หมิงเซียงกอดแขนเสี่ยวเยี่ยนแน่น

"หรอคะ ติดป้ายไว้ตรงไหนคะว่าห้ามยุ่ง" นารินเอามือสองข้างจับที่หน้าของจิ้นเสี่ยวเยี่ยน หันซ้ายหันขวา มีนายหัวเราะอยู่ข้างหลังนาริน

"นี่เธอหัวเราะอะไร" หมิงเซียงถลึงตาใช่มีนา

"เฮ้..อย่าพาลสิ" มีนาสวนกลับ

"ชั้ลบอกว่าอย่างยุ่งกับพี่เสี่ยวเยี่ยนไง หล่อนมาแตะต้องทำไม" หมิงเซียงหันมาต่อว่านาริน

"อย่าว่าแต่แตะเลย มากกว่านี้ชั้ลก็จะทำ" นารินพูดด้วยน้ำเสียงยั่วยวน ทำให้จิ้นเสี่ยวเยี่ยนต้องกลืนน้ำลาย

อ๊าย!!!! หมิงเซียงกรีดร้องไม่พอใจมาก

"ขอตัวก่อนนะคะ บายๆ ค่ะที่รัก" นารินโบกมือให้กับจิ้นเสี่ยวเยี่ยน เป็นการยั่วโมโหหมิงเซียงอย่างมาก

"แก.. แก..นังนาริน!!!" หมิงเซียงโกรธกระทืบเท้าเหมือนเด็กๆ นารินได้แต่หัวเราะแล้วขึ้นห้องไป ตามด้วยมีนา ที่ส่งสายตาเหยียดหมิงเซียง

"เอาหล่ะหมิงเซียง เธอกลับไปก่อนนะ" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนบอกให้หมิงเซียงกลับไปเพราะตอนนี้เขาปวดหัวและเครียดมาก

"ไม่ชั้ลไม่กลับ ชั้ลจะพักที่นี่ ชั้นจะอยู่กับพี่เสี่ยงเยี่ยน ชั้ลคิดถึงพี่นะ พี่ไม่คิดถึงชั้ลเลยหรอ พี่ดูสิ ชั้ลโตเป็นสาวแล้วนะ สวยด้วย ชั้ลกลับมาแต่งงานกับพี่ ตามสัญญาไง" หมิงเซียงพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

"พี่แต่งงานกับหมิงเซียงไม่ได้หรอก พี่ไม่ได้รักหมิงเซียง" จิ้นเสี่ยงเยี่ยนแกะมือหมิงเซียนที่กอดแขนออก

"ไม่จริงพี่โกหก พี่รักชั้ล พี่ต้องแต่งงานกับชั้ล"

"พี่เสี่ยวเยี่ยนเขาไม่แต่งงานกับเธอหรอก เพราะ..." จิ้นหยางซือทนฟังไม่ได้จึงพูดขึ้น

"ทำไม..ห๊า.. ทำไม" หมิงเซียงถามด้วยความไม่พอใจ

"พี่แต่งงานแล้ว พี่มีภรรยาแล้ว" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนบอกด้วยตัวเอง

"นังผู้หญิงคนนั้นมันเป็นใคร มันดีกว่าชั้ลตรงไหน ทำไมพี่เลือกมัน" หมิงเซียงพูดด้วยน้ำตาที่ล้นเอ่อ

"หมิงเซียงเป็นอะไรหรอลูก" คุณนายหลินลงจากห้องมาเห็นหมิงเซียงยืนคุยอยู่กับลูกชายตนทั้งสอง แต่หมิงเซียงกับร้องไห้ เมื่อได้ยินเสียงคุณนายหลิน หมิงเซียงรีบวิ่งไปกอดทันที

"คุณน้าหลิน พี่เสี่ยวเยี่ยนบอกหมิงเซียงว่าเขาแต่งงานแล้ว พี่เขาโกหกใช่มั้ยคะ พี่เขาต้องแต่งกับหมิงเซียงสิ พี่เสี่ยวเยี่ยนไม่รักหมิงเซียงแล้ว" หมิงเซียงยิ่งสะอื้น

"พี่เขาแต่งงานแล้วจริงๆ เขาก็ยังรักหมิงเซียง หมิงเซียงเป็นน้องสาวที่น่ารัก" คุณนายหลินจับไหล่ของหมิงเซียงลูบปลอบใจ

"ไม่!!!! หมิงเซียงไม่อยากเป็นแค่น้องสาว ฮือ..ฮือ.."

"โอ๋... ไม่ร้องนะคะ ถึงหมิงเซียงไม่ได้แต่งมาเป็นสะใภ้ เราก็ยังรักเอ็นดูหมิงเซียงนะคะ"

"คุณน้าหลินคะ แล้วภรรยาของพี่เสี่ยวเยี่ยนคือใครหรอคะ" หมิงเซียงตั้งสติเช็ดน้ำตาแล้วถาม

"อ้าว... เจอกันแล้วไม่ใช่หรอ น้าเห็นนารินเพิ่งเดินเข้าห้องไป"

"ผู้หญิงที่ชื่อนารินหรอคะ เจอค่ะ.. แต่เขาบอกว่าเป็นพยาบาลพิเศษของคุณปู่"

"ป่าวหรอกจ้า แค่เคยเป็น ตอนนี้เขาแต่งงานเป็นภรรยาของเสี่ยวเยี่ยนแล้วจ่ะ" หมิงเซียงกำหมัดแน่คิดแค้นอยู่ในใจ 'นังนาริน'

"หมิงเซียงเพิ่งมาเหนื่อยๆ กลับไปพักผ่อนก่อนดีกว่านะ" คุณนายหลินพูดอย่างอ่อนโยน

"แต่คุณน้าหลินคะ หมิงเซียงเคยพูดไว้ก่อนไปว่า หมิงเซียงจะกลับมาแต่งงานกับพี่เสี่ยวเยี่ยน" หมิงเซียงพูดด้วยความเสียใจ

"เฮ้ย...เรื่องแบบนั้นนี้บังคับใจกันไม่ได้ พี่เขาเป็นคนเลือกคู่ชีวิตของเขาเอง และเขาคิดว่าหนูรินเหมาะสม"

"แล้วหมิงเซียงไม่เหมาะสมตรงไหนคะ" หมิงเซียงเสียงดังขึ้น ตะหวาดใส่คุณนายหลิน แต่ด้วยความเอ็นดูจึงไม่ถือสา

"หมิงเซียงทำไมต้องเสียงดังใส่คุณแม่ของพี่" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนทนต่อการกระทำของหมิงเซียงไม่ไหว

"ถ้าเธอกร้าวร้าวแบบนี้ พี่จะยกเลิกการศึกษางานที่บริษัท และเราไม่ต่อมาข้องเกี่ยวกันอีก" หมิงเซียงเมื่อเห็นว่าจิ้นเสี่ยวเยี่ยนโกรธ จึงอ่อนลงทันที

"คุณน้าหลิน หมิงเซียงขอโทษค่ะ หมิงเซียงเสียใจ เลยไม่ได้สติ หมิงเซียงชอบพี่เสี่ยวเยี่ยนจริงๆนะคะ"

"น้าเข้าใจลูก น้าเข้าใจ" คุณนายหลินยิ้มแล้วกอดหมิงเซียงลูบหลังปลอบใจ

"งั้น.. หมิงเซียงกลับก่อนนะคะ ลาค่ะ" หมิงเซียงโค้งตัวให้คุณนายหลิน

"ซือหยวน ไปส่งหมิงเซียงที่คอนโด"

"อะไรนะ ให้ชั้ลไปพักที่คอนโด พี่เสี่ยงเยี่ยนคนใจร้าย จะให้ชั้นไปอยู่คนเดียวได้ยังไง" หมิงเซียงต่อว่าจิ้นเสี่ยวเยี่ยน

"หรือจะให้ไปส่งที่บ้านตระกูลจู"