ความรักสีคราม นิยาย บท 1005

วิเวียนเบิกตากว้างและรอคำอธิบายต่อจากราเชล แทนที่จะรัวคำถามใส่เธอ

“แลร์รี่เคยมาเยี่ยมฉันสองครั้ง ฉันฆ่าเขาไม่ลงหรอก” ราเชลอธิบาย วิเวียนดูสดใสขึ้นทันที หมายความว่าฟักทองน้อยของฉันยังไม่ตายใช่ไหม? ราเชลจะบอกไหมว่าแลร์รี่อยู่ที่ไหน?

วิเวียนตั้งใจฟังเพื่อไม่ให้พลาดข้อมูลอะไรไป ฟินนิคใจเต้นแรงขณะรอฟังคำสารภาพของราเชล ฟินนิคยังไม่ลืมที่จะสังเกตราเชลว่ากำลังโกหกอยู่หรือไม่ และเขาก็ยังไม่เห็นท่าทีว่าราเชลจะโกหกแต่อย่างใด

“ฉันฝากแลร์รี่ไว้กับเพื่อนที่นอกเมือง ฉันจะเขียนที่อยู่ให้พวกเธอไปพบแลร์รี่ที่นั่นนะ” ราเชลสรุปพร้อมยื่นเศษกระดาษจดบันทึกให้วิเวียน

หลังจากนั้น วิเวียนจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเธอออกมาจากโรงพยาบาลยังไง อารมณ์ของวิเวียนผสมปนเปกันไปหมด เพราะก่อนหน้านี้วิเวียนก็มีความหวังแบบนี้ ซึ่งจบลงด้วยความผิดหวัง ฉันจะเชื่อคำพูดของราเชลได้ไหม?

วิเวียนยืนอยู่หน้าโรงพยาบาลด้วยความงุนงง ฟินนิคเดินเข้ามาหาและลูบผมของวิเวียน “ที่จริงผมตาสืบเรื่องแลร์รี่อยู่นะ เขายังมีชีวิตอยู่จริงๆ”

วิเวียนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เขาพูดว่าอะไรนะ? ฟักทองน้อยของฉันยังไม่ตายเหรอ? ถ้าอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้พูดเพื่อปลอบใจฉันเฉยๆ สินะ

ฟินนิคพยักหน้าอย่างหนักแน่น “ตอนคุณเห็นร่างนั้น ผมก็บอกคุณไปแล้ว แต่คุณไม่เชื่อผม ผมเลยตั้งใจว่าจะหาลูกให้เจอก่อนถึงจะบอกเรื่องทั้งหมดให้คุณฟัง”

หลังจากวิเวียนได้ยินคำอธิบายของฟินนิค เธอก็น้ำตาคลอขณะพุ่งเข้าไปสวมกอดฟินนิค

วิเวียนเฝ้ารอช่วงเวลานี้มาตลอด เธอดิ้นรนอยู่เป็นเวลานานกว่าจะทำใจได้ว่าแลร์รี่นั้นจากไปแล้ว แต่ตอนนี้เมื่อรู้ว่าลูกชายของเธอยังไม่ตาย ความรู้สึกอันหนักอึ้งในใจก็จางหายไป

“ฟินนิค ฟักทองน้อยของเรายังไม่ตาย เขายังมีชีวิตอยู่! เขายังไม่ตาย” วิเวียนพูด ขณะที่น้ำตาแห่งความสุขไหลอาบแก้ม ปกเสื้อของฟินิคเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา แต่วิเวียนตื่นเต้นเกินจะสังเกตเห็น

ฟินนิคแอบเช็คน้ำตาและจึงหลับตาลงขณะสวมกอดวิเวียน ในที่สุดพวกก็เราจะได้อยู่กันพร้อมหน้าเยที และฉันก็ไม่ต้องแบกความรู้สึกผิดนี้ไว้อีกต่อไปแล้ว

วิเวียนคงอยากเจอแลร์รี่แล้ว ฉันจะขับรถไปเลยดีไหม? เพราะพอวิเวียนตื่น เธอจะได้เจอแลร์รี่ทันที เธอต้องดีใจมากแน่ๆ

เสียงอันคุ้นเคยทำให้วิเวียนใจเต้นผิดจังหวะ ฟักทองน้อยของฉันกลับมาแล้วเหรอ? ฉันจำไม่ได้ว่าไปรับเขามาตอนไหน ทำไมเขาถึงมาอยู่ตรงหน้าฉันได้ล่ะ?