ความรักสีคราม นิยาย บท 1008

ฟาเบียนมีรอยยิ้มที่สุภาพแต่เย็นชา ขณะจัดเสื้อเชิร์ตสีขาวและมองดูฝูงชนรอบๆ ตัว

ฮันน่าถอยหลังไปสองสามก้าวเพราะกลัวถูกพบ ฟาเบียนดูเย็นชามาก

ฮันน่าเห็นอีเวตต์วิ่งไปหาและอ่อยฟาเบียนตอนที่เธอกำลังจะเดินออกไป

เมื่อถอดแว่นตาออก ดวงตาอันงดงามและฟิวขาวเนียนของอีเวตต์ดูสวยขึ้นไปอีกเมื่ออยู่ท่ามกลางแสงแดด

ฮันน่ายืนนิ่งอยู่กับที่ ขณะมองดูสามีของตัวเองกอดกับผู้หญิงอื่นด้วยรอยยิ้มอันสดใส

แต่งมากันมาหนึ่งปี ฉันไม่เคยเห็นเขายิ้มเลย ฉันนึกว่าธรรมชาติของเขาเป็นคนเย็นชาอยู่แล้วซะอีก ฉันคงคิดผิดไป เขาแค่เย็นชากับเฉพาะฉันเท่านั้น นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเหมือนไม่รู้จักเขาเลย

เมื่อนึกได้อย่างนั้นเธอก็หายใจเข้าลึกๆ และกำหมัดแน่น ฮันน่ากำลังจะเดินออกไปอยู่แล้ว ตอนที่นักข่าวอีกคนชนเธอจนล้มจากทางด้านหลัง

“โอ้ย!” ฮันน่าร้องด้วยความเจ็บปวด เพราะได้แผลที่มือจากการล้มลงไปแบบนั้น

นั่นดึงดูดความสนใจจากผู้คนรอบข้างรวมถึงฟาเบียนด้วย

พวกเขาสบตากัน แต่สายตาของฟาเบียนกลับเย็นชาราวกับว่าเขากำลังจ้องมองคนแปลกหน้า

อีเวตต์โอบแขนไปรอบคอของฟาเบียนและพูดว่า “ฟาเบียน ฉันเมื่อยไปทั้งตัว เพราะเที่ยวบินนี้มันยาวนานมาก ฉันอยากพักผ่อนแล้วล่ะค่ะ”

ฟาเบียนหันกลับมามองอีเวตต์และบีบมือเธอเบาๆ แล้วพูดว่า “ผมให้คนจัดการเรื่องโรงแรมให้คุณแล้ว เราไปกันเถอะ”

เกิดอะไรขึ้น? ฉันไม่เข้าใจฟาเบียนเลย แต่ไม่มีทางที่เขาจะชอบคนอย่างอีเวตต์แน่นอน!

เขาจะตอบว่าอะไร?