ความรักสีคราม นิยาย บท 1016

เธอกุมมือเขาเอาไว้แน่นจนเล็บจิกลึกที่หลังมือเขา

ฟาเบียนขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่หยุดที่จะเอื้อมมือไปปลดกระดุมเสื้อเธอ

ฮันน่าพยายามต่อต้านตามสัญชาตญาณ แต่เธอก็ดึงมือกลับหลังจากที่ลังเลอยู่สักพัก

ฟาเบียนหัวเราะในลำคออย่างหงุดหงิด “คุณไม่ชอบผมขนาดนั้นเลยเหรอฮันน่า?”

ฮันน่าโก่งคิ้วแล้วพูดอย่างสุภาพ “ฉันคิดว่าสิ่งนี้ไม่เกี่ยวกับการสัมภาษณ์ของเรานะ คุณนอร์ตัน”

ฟาเบียนเม้มปากแล้วจ้องมองเธอสักพักก่อนที่จะยิ้มบางๆ “งั้น เรามาทําอะไรสักอย่างกันเถอะ!”

ฟาเบียนเชยคางเธอขึ้นมา แตะลิ้นลงบนริมฝีปากเธอแล้วสอดเข้าไปประสานกับลิ้นอขงเธอในปาก

ฮาน่าวางมือบนไหล่ของเขาไม่กี่วินาทีอย่างลืมตัวก่อนที่จะดึงมือกลับ

ดวงตาฟาเบียนเป็นประกายขึ้นเมื่อจูบเขาเริ่มเร้าร้อนขณะกุมมือเธอเอาไว้

หลังจากเวลาผ่านไปนานเหมือนชั่วนิรันดร์ ฟาเบียนยอมปล่อยเธอแล้วลูบหน้าผากเธออย่างอ่อนโยน ในขณะมองเธอด้วยสายตาแห่งความรักใคร่ “ต้องแบบนี้สิเด็กดี”

ฮันน่าผลักเขาออกด้วยความโกรธและจัดระเบียบตัวเองขณะที่เธอถามอย่างใจเย็น

“ตอนนี้สัมภาษณ์ได้รึยังคะ คุณนอร์ตัน?”

ฟาเบียนแกล้งยิ้มโน้มตัวเข้าไปจิ้มที่แก้มเธอ

ฟาเบียนเป็นคนที่น่ารำคาญจริงๆ! เธอทำหน้าบึ้ง

"เกิดอะไรขึ้น? คุณไม่อยากทำงานของคุณต่อแล้วเหรอ?" เขาพูดเยาะเย้ย เมื่อเขาเห็นว่าเธอไม่ตอบโต้

คำถามพวกนี้...ทําไมมันถึงไม่เหมือนกับที่ฉันมีก่อนนี้ล่ะ?