ความรักสีคราม นิยาย บท 102

ฟินนิคชะงักก่อนจะหันหลังกลับ “มีอะไรเหรอ”

“ฉัน...ไม่อยากอยู่ในโรงพยาบาล” วิเวียนมองเขา เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย “ฉันเกลียดการที่ต้องอยู่ในโรงพยาบาลมาตลอด คุณเห็นมั๊ยว่าฉันแค่บาดเจ็บเล็กน้อยเอง ไม่จำเป็นต้องให้ฉันอยู่ที่นี่ ขอฉันกลับบ้านเถอะนะ”

ฟินนิคขมวดคิ้ว “คุณอยู่ในโรงพยาบาลมันปลอดภัยกว่า ถ้าเกิดว่าแผลของคุณติดเชื้อขึ้นมา หรือกริชของผู้ชายคนนั้นมีเชื้อไวรัสหรือแบคทีเรียติดอยู่ล่ะ มันจะเป็นเรื่องขึ้นมานะ”

วิเวียนพูดไม่ออก

เขาเป็นแค่คนใช้แรงงาน เขาคงไม่นึกถึงเรื่องนี้มากนัก

เมื่อวิเวียนรู้อยู่แก่ใจว่าเธอไม่สามารถบังคับฟินนิคได้ เธอจึงพยายามแสร้งทำตัวน่าสงสาร “ฟินนิค ฉันสบายดีจริงๆ ยิ่งไปกว่านั้น คุณก็อยู่กับฉันด้วย ถ้าแผลของฉันติดเชื้อ คุณก็โทรเรียกหมอให้ฉันได้นี่ จริงมั๊ยล่ะ”

ได้ผลจริงๆ คิ้วที่ขมวดของฟินนิคคลายลง เธอรีบพูดเสริมอย่างรวดเร็วว่า “อีกอย่างนึงนะ ตอนนี้โรงพยาบาลกำลังขาดแคลนเตียง ฉันว่ามันไม่ถูกต้องที่ฉันจะใช้ห้องในเมื่อฉันสบายดีทุกอย่าง ใช่ไหม”

ฟินนิคใจอ่อนลงเล็กน้อยเมื่อเห็นวิธีที่เธอพยายามโน้มน้าวเขา "ก็ได้ ผมจะไปส่งคุณที่บ้านก่อนที่ผมจะไปที่สำนักงาน”

วิเวียนรู้สึกเบิกบานใจขณะมองดูฟินนิคเตรียมเรื่องให้เธอออกจากโรงพยาบาล ในไม่ช้าเธอก็นั่งอยู่ในรถเบนท์ลีย์สีดำของฟินนิค

ระหว่างทางกลับบ้าน วิเวียนคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ "เอ้อ ฟินนิค เกิดอะไรขึ้นกับคนที่ทำร้ายฉัน”

“ผมได้นัดทนายมารับมอบคดีนี้แล้ว” เมื่อเขาคิดถึงชายผู้นั้น สีหน้าของฟิคนิคก็ยิ่งเย็นชามากขึ้น "ไม่ต้องกังวล ผมไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆหรอก”

ถ้าไม่ใช่ความงี่เง่าของฟาเบียนที่เอาตำรวจเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้ ฉันคงทำให้ชีวิตของมันเหมือนตกนรกทั้งเป็นไปแล้ว

วิเวียนขมวดคิ้ว “ฟินนิค อย่าทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ไปเลย แค่ทำให้เขากลัวก็มากพอแล้ว”

ฟินนิคหันกลับไปมองวิเวียน “เขาทำร้ายคุณ คุณไม่โกรธเลยเหรอ”

“ก็นิดหน่อย” วิเวียนพึมพำ “แต่เมื่อมาคิดๆดูแล้ว พวกเขาเป็นคนที่น่าสงสาร พวกเขายอมทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลังเพื่อเข้าไปทำงานในเมือง แต่สุดท้ายพวกเขาไม่เหลืออะไรเลย นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้พวกเขาพยายามแก้แค้นเรา พวกเขารู้สึกสิ้นหวัง แน่นอนว่าพวกเขากำลังเดินทางผิด แต่คนที่ชั่วร้ายจริงๆ คือผู้จัดการอาวุโสคนนั้น ฉันแค่ต้องการสอนบทเรียนให้เขารู้ว่าเขาทำอะไรผิด”

ฟินนิคแอบมองไปที่วิเวียน แต่เขาก็ไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธเธอ เขาพูดแค่ว่า “ผมรู้ เรามาถึงบ้านแล้ว คุณไปพักก่อนเถอะ”

ตอนนั้นเองที่วิเวียนเพิ่งรู้ตัวว่าพวกเขามาถึงคฤหาสน์แล้ว เธอก้าวลงจากรถ