ความรักสีคราม นิยาย บท 1033

ฮันน่าเขินอายและรีบหลบสายตา “เปล่า...ไม่มีอะไร”

ฟาเบียนหัวเราะเล็กน้อย มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มชั่วร้าย “คุณคิดอะไรแผลงๆ อยู่ เพราะหลงในความหล่อของผมใช่ไหม?”

“ว่าไงนะ…จะบ้าหรอ! คุณนี่มันหน้าไม่อายจริงๆ ” ฮันน่าโพล่งออกมาก่อนจะเม้มริมฝีปาก

“ฮะ?” ฟาเบียนมองเธออย่างสงสัยเพราะไม่ได้ยิน

“ไม่มีอะไร แล้วเราจะไปกินข้าวเย็นที่ไหนกันล่ะคะ?” ฮันน่ารีบเปลี่ยนเรื่อง

“นี่คุณชวนผมออกเดทหรอ?” ฟาเบียนถามพลางโน้มตัวเข้าไปใกล้หูของฮันน่า ลมหายใจอุ่นๆ ของเขาทำให้เธอรู้สึกจั๊กจี้ตรงหูขึ้นมา

ฮันน่าพลันถอยห่างเอนหลังไปพิงเบาะรถแล้วหลับตาลงทันที คิ้วของเธอขมวดเป็นปม ร่างกายสั่นสะท้าน ให้ตาย ทำไมเขาถึงทำแบบนั้น? ฉันบ้าจี้นะ โดยเฉพาะตรงหู

“อะไรกัน? ผมน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ?” ฟาเบียนขมวดคิ้วไม่พอใจกับการตอบสนองของเธอ

ฮันน่าไม่ตอบแต่ยังคงผลักเขาให้ห่างตัว หวังว่าเขาจะเข้าใจความหมายและถอยออกไป

ทว่าฟาเบียนไม่ใช่คนประเภทที่จะทำตัวดีๆ เมื่อเห็นว่าฮันน่าต่อต้าน เขาก็ยิ่งขยับเข้าไปใกล้และยื่นหน้าเข้าไปหาเธอจนจมูกแตะกัน “ผมว่าผมควรจะได้รับ “คำขอบคุณ” ที่ช่วยเป็นธุระจัดการกับปัญหาใหญ่ให้คุณนะ” เขาพูดหยอกล้อ

เพราะงี้เขาก็เลยดูแลฉัน! ที่มาช่วยเพราะรู้ว่าฉันต้องเจอกับอะไร ว่าแต่ฉันควรจะตอบแทนเขายังไงดี? ฉันก็จดทะเบียนเป็นภรรยาเขาแล้ว ยังต้องการอะไรจากฉันอีก?

ผ่านไปสักพัก เธอก็ตอบกลับไปอย่างตะกุกตะกัก “ก็…ขอบคุณที่ช่วยฉันในวันนี้นะคะ”

“ไม่คิดว่าค่าตอบแทนของคุณมันธรรมดาไปหน่อยหรอ?” ฟาเบียนถามอย่างตรงไปตรงมา

“งั้นคุณต้องการอะไร?” ฮันน่ารู้สึกสับสน

“ผมต้องการคุณ” สายตาของเขาเป็นประกายพลางหรี่ตาลงอย่างชั่วร้าย