ความรักสีคราม นิยาย บท 1046

ฮะ? เขารู้ได้ยังไง? “คุณเทอร์รี่ เกิดอะไรขึ้นหรือครับ? บอกผมมาตรงๆ ได้เลย” ฟาเบียนพูดอย่างใจเย็น

“คุณเวสลีย์เพิ่งโทรหาผม เขาต้องการจะขึ้นราคาที่ดินที่คุณเป็นหุ้นส่วนอยู่เพื่อซื้อขายต่อ เพื่อที่เขาจะได้ฉ้อโกงเงินของคุณ เขายังพูดถึงการแบ่งกำไรครึ่งหนึ่งให้กับผมอีกด้วย แต่ผมไม่เห็นด้วย ผมไม่อยากทำลายความสัมพันธ์ของเราแบบนี้”

หึ! นี่แกถึงกับรอจุดจบของแกไม่ไหวเลยเหรอ? ในเมื่อขอมา ฉันก็จะให้ความปรารถนาของแกสมหวัง

ฟาเบียนยิ้มกว้างแล้วพูดว่า “ทำไมคุณถึงได้ปฏิเสธข้อเสนอดีๆ แบบนั้นไปล่ะครับคุณเทอร์รี่?”

เทอร์รี่ค่อนข้างงุนงงกับสิ่งที่ได้ยิน "ว่ายังไงนะครับ?"

“คุณเทอร์รี่ โทรกลับไปหาเขา บอกเขาว่าคุณต้องการส่วนแบ่งแปดสิบเปอร์เซ็นต์ แล้วก็...”

หลังจากได้ฟังแผนของฟาเบียนทั้งหมดแล้ว เทอร์รี่ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ "ตกลง ตกลง ผมจะทำตามที่คุณบอก คุณนอร์ตัน การต่อสู้กับคนที่ฉลาดอย่างคุณอาจทำให้เสียหายได้ โชคดีที่ผมฉลาดพอที่จะผูกมิตรกับคุณ”

“คุณเทอร์รี่ การที่คุณมีส่วนร่วมในเรื่องนี้ทำให้ผมซาบซึ้งใจมากเลยทีเดียว”

ทั้งสองสนทนากันอีกเล็กน้อยก่อนจะวางสายไป

หลายชั่วโมงต่อมา เวสลีย์พบว่าตัวเองกำลังหรี่ตาดูโทรศัพท์ตลอดเวลา “เฮอะ.. นายซิกเลอร์คนนี้โลภกว่าที่ฉันคาดเอาไว้ ปรากฎว่าที่เขาปฏิเสธฉันในครั้งแรกก็เพราะเงินที่เสนอไปไม่มากพอสินะ” เขาพูดกับตัวเอง

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เรจิน่าก็หันมามองเขาอย่างกระตือรือร้น “แล้วตกลงเขาได้ทำตามแผนของเราไหม?”

เวสลีย์พยักหน้าด้วยท่าทางค่อนข้างไม่พอใจ “เขาเห็นด้วย... แต่เขาอยากได้เงินเพิ่มเป็นแปดสิบเปอร์เซ็นต์”

ฟาเบียนวางสายลงและมองอย่างดูถูก จากการสนทนาสั้นๆ กับเวสลีย์ เขาสัมผัสได้ว่าเวสลีย์ดีใจแค่ไหน เหอะ แกนี่มันเป็นแค่คนโง่ที่แทบจะปกปิดอารมณ์ของตัวเองไม่มิดเอาซะเลย ฉันนึกไม่ออกจริงๆ ว่าแกจะอยู่รอดในธุรกิจนี้ได้ยังไงหากไม่มีภรรยาช่วย วันๆ ก็เอาแต่กกอีหนูและดูเหมือนจะไม่เคยสำนึกในบุญคุณของภรรยาเลยสักนิด