ความรักสีคราม นิยาย บท 1050

หลังจากที่เช็คดูจนแน่ใจว่าฮันน่าไม่ได้ไข้กลับ ฟาเบียนนั่งเท้าคางมองเธอด้วยความสงสัย อย่าบอกนะว่าเธอมีปัญหาทางจิต?

ตอนนั้นฮันน่าเพิ่งรู้ตัวว่าเธอคงหัวเราะออกมาดังจริงๆ เธอเกาหัวอย่างเก้อๆ และมองท่าทางของฟาเบียนที่ยังทำหน้าสงสัยในตัวเธออยู่ “คือ.. เมื่อกี้ฉันคิดอะไรเพลินไปหน่อยน่ะ ก็เลย...”

หลังจากฟังคำอธิบายของเธอแล้ว ฟาเบียนก็ยังถามด้วยความสงสัยอยู่ “คุณแน่ใจนะว่าคุณไม่ได้ป่วย?”

ฮันน่าไม่รู้จะพูดว่าอะไร ทำไมเขาถึงคิดว่าว่าฉันป่วยกันนะ?

“เอ่อ... แน่ใจสิ”

ถึงอย่างนั้นก็ดูเหมือนว่าฟาเบียนจะยังคงติดใจสงสัยอยู่ “ผมจะดูอาการคุณอีกสักสองสามวันละกัน ถ้ามีปัญหาจริงๆ ผมจะให้นักจิตวิทยามาดูคุณหน่อย”

อะไรเนี่ย? ฉันแค่ตกอยู่ในภวังค์แป๊ปเดียวเท่านั้นเอง! เขาถึงกับต้องทำเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้เลยเหรอ? แต่มาคิดอีกที เขาก็แค่เป็นห่วงฉันสินะ... อืม... ก็ได้ จะยอมให้ครั้งนึงละกัน นี่ก็เพราะคุณดูจริงใจหรอกนะ

เพราะดูจากพฤติกรรมที่ไม่น่าไว้ใจของฮันน่าเมื่อครู่ ฟาเบียนจึงสั่งอย่างเฉยเมยว่า “ไปล้างมือซะ ผมจะพาคุณไปเดินเล่นข้างล่าง”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ฮันน่าแทบไม่อยากจะเชื่อ อะไรนะ? ฉันหูฝาดไปหรือเปล่า? ชายหนุ่มงานยุ่งคนนี้กำลังเสนอตัวไปเดินเล่นกับฉันเหรอ? ล้อเล่นหรือเปล่าเนี่ย?

เธอขยี้หูแบบไม่อยากจะเชื่ออีกทีก่อนจะถามออกไปเพื่อความมั่นใจ “เมื่อกี๊คุณพูดว่าไงนะ? ขออีกทีซิ”

เฮ้อ... คิ้วที่เริ่มผ่อนคลายของฟาเบียนขมวดเข้าหากันอีกครั้ง เขาเดินลากเท้าไปหาเธออย่างเอื่อยเฉื่อยแม้ในดวงตาของเขาจะไม่ได้ฉายแววแบบนั้นเลย

ฮันน่าเห็นอย่างนั้นก็อดไม่ได้ที่จะถอยห่างออกมาบ้าง สายตาที่มองกันแบบนี้มันคุ้นมาก! ทุกครั้งที่เขาคิดจะแกล้งฉัน เขามักจะทำสายตาแบบนี้แหละ อย่าบอกนะว่า...เขาวางแผนจะแกล้งฉันอีก?

ชั่วพริบตาเธอก็ถอยกรูดไปที่ข้างเตียง มองมาที่ฟาเบียนซึ่งมีเจตนามุ่งมั่นไม่เปลี่ยนแปลง เธอเริ่มห้ามปรามด้วยเสียงตะกุกตะกัก “ไม่ คุณจะทำอย่างนี้ไม่ได้นะ! นี่มันโรงพยาบาล มันไม่เหมาะสม!”