ตอน ตอนที่ 1049 คนเสแสร้ง จาก ความรักสีคราม – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
ตอนที่ 1049 คนเสแสร้ง คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายนิยาย ประวัติศาสตร์ ความรักสีคราม ที่เขียนโดย Mongkhon เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
ฮันน่าที่ได้ยินอย่างนั้นก็เกิดกลัวขึ้นมา เธอรีบกระโดดลงจากเตียง สวมรองเท้าอย่างเร่งรีบและหนีไปตั้งหลัก
ฟาเบียนเองก็มองตามด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ “เป็นอะไร? ผมน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?” เขาเริ่มจะไม่พอใจขึ้นมานิดๆ แล้ว
ฮันน่าเริ่มเถียงกับตัวเองโดยสัญชาตญาณ "ก็แหงล่ะ คุณไม่รู้เหรอไง? คุณน่ะมันตัวร้าย นึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไป คุณไม่รู้เรื่องอะไรเลย? ใช่มั้ย? ใจร้ายชะมัด!”
ในตอนนี้เธอเริ่มตัวสั่นเล็กน้อย เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นว่าเขาเองก็กำลังมองมาที่เธอด้วยสายตาที่ชวนยะเยือก
ตายแล้ว! ฉันแค่บ่นๆ ออกไปแบบไม่คิดว่าเขาจะได้ยิน แต่เขาดันได้ยินนี่สิ! ทำยังไงต่อดีล่ะ? หวังว่าเขาคงไม่โกรธฉันหรอกนะ
"ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้นนะ คุณไม่น่ากลัวเลยสักนิด คุณอ่อนโยนมากและดูแลฉันเป็นอย่างดี ฉันชอบมาก ชอบมากจริงๆ!" เธออธิบายอย่างลนลาน
ตามจริงแล้ว ฟาเบียนรู้ดีว่าเธอกำลังพูดเพื่อปลอบใจเขา เขาก็ควรจะดีใจที่ได้ยินอย่างนั้น เพราะถึงยังไงเธอก็พยามยามที่จะพูดให้เขารู้สึกดีขึ้น แต่เพราะเขาไปติดใจอยู่กับคำพูดบางคำทำให้เขาชะงักไปเพียงครู่ก่อนจะสั่งฮันน่าอย่างเฉยชาว่า “มานั่งกินดีๆ เถอะ”
ฮันน่ารู้สึกราวกับยกภูเขาออกจากอก เธอกลัวว่าจะทำให้เขาเสียน้ำใจอีกหากเธอยังชักช้า ในขณะที่เธอใกล้เขาเข้ามาทีละนิด กลิ่นแอลกอฮอล์ก็คลุ้งไปทั่ว “คะ-คุณดื่มมาเหรอ?” เธอถามอย่างระมัดระวังขณะที่มองไปที่เขา
ฟาเบียนไม่ได้ตอบ ตอนนี้ฝาชามอาหารทั้งหมดถูกเปิดออกแล้ว เขารินซุปไก่ลงในชามใบเล็ก หลังจากนั้นเขาก็วางช้อนตรงหน้าเธอ "ดื่มซะสิ"
ฮันน่าจ้องมองซุปไก่ในขวดเก็บความร้อน เธอถามขึ้นว่า “คุณต้องให้ใครทำต้มซุปไก่นี้แน่ๆ ใช่มั้ยคะ?”
สีหน้าของฟาเบียนไร้อาราณ์ราวกับใส่หน้ากากก่อนจะตอบกลับไปอย่างฉุนเฉียว “แค่นั่งกินเงียบๆ และหยุดพูดจาไร้สาระจะเป็นอะไรมากมั้ย”
ฮันน่าจ้องเขาอย่างไม่พอใจ ทำไมจะต้องดุขนาดนั้น? เห็นได้ชัดว่าคุณก็ห่วงฉัน ยังจะมาทำเป็นเก๊ก โตๆ กันแล้วยังต้องมาปั้นหน้าใส่กันอีกเหรอ! ฮึ ทำเป็นโกรธไปเถอะ!
"หัวเราะอะไรอยู่คนเดียว?” ฟาเบียนถามด้วยความฉงน
ฮันน่ายังจมอยู่ในห้วงความคิดของเธอจนไม่ได้ยินที่ฟาเบียนถาม เธอยังคงยิ้มค้าง นั่งลงตรงหน้าโต๊ะ
“ฮันน่า ยัง!” ฟาเบียนเรียกเธออีกครั้งด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์
"ฮะ? อะไรนะ?" ฮันน่าหันไปถามด้วยสีหน้างุนงง แทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีอะไร ถึงตอนนี้เธอก็ยังมีรอยยิ้มค้างอยู่บนหน้า
ฟาเบียนเอามือมาทาบลงบนหน้าผากของเธอราวกับต้องการคำอธิบายกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า เขาพึมพำกับตัวเอง “ก็ไม่มีไข้นี่ แล้วเป็นอะไรถึงยิ้มอยู่ได้คนเดียว?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ความรักสีคราม
สนุกมาก...