ความรักสีคราม นิยาย บท 1057

ฮันน่าตอบโต้สิ่งที่ฟาเบียนพูดไม่ได้ เขาพูดถูก ฉันก็แค่ยื่นมือเข้าไปสอดเรื่องของคนอื่น อีกอย่างเรจินาก็เอาแต่หาเรื่องฉันตลอดในที่ทำงาน หล่อนร้ายกาจจนถึงกับใส่ร้ายฉันอย่างไร้ยางอาย ถ้าไม่ใช่เพราะเขาฉันก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันจะต้องเผชิญกับอะไร

เมื่อเห็นสีหน้าของเธอค่อนข้างเศร้าหมอง ฟาเบียนยกแขนขึ้นรั้งเธอเข้ามาในอ้อมกอด “ไม่เป็นไรหรอก นี่คือกรรมที่หล่อนทำตัวไร้ความเมตตา” เขาปลอบโยนเธออย่างอ่อนโยน

ขณะเดียวกันลูก้าตบไหล่อิโซเบลเบาๆ พลางกระซิบ “อย่ารุนแรงเกินไปนักเลย ฉันยังมีเรื่องต้องถามเวสลีย์ เซนาคิส”

อิโซเบลก่นด่าเรจินาเสียงดังอีกครั้งก่อนจะหยุดเมื่อเหงื่อไหลย้อยบนหน้าผาก

“ฮึ่ม! นังแพศยาอย่างหล่อนควรไปเดินตามถนน! หล่อนทำตัวอย่างนี้มันต่างกับผู้หญิงขายตัวตรงไหน?”

ขณะพูดใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นเย็นชา จากนั้นเธอหันขวับมาตะคอกใส่เวสลีย์ผู้ที่มีสีหน้าสำนึกผิด “เข้าไปในวิลล่า! พี่ชายของฉันมีเรื่องจะพูดกับคุณ”

หลังจากพูดจบเธอก็ถลึงตามองเรจินาซึ่งนอนฟุบอยู่กับพื้นอีกครั้ง ก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าไปในวิลล่า

เมื่อเวสลีย์เห็นคนทั้งหมดเดินไปแล้ว เขารีบโผเข้าไปพยุงเรจินาลุกขึ้น “ผมขอโทษด้วยนะ เรจินา” เขาพึมพำด้วยความอับอาย

เวสลีย์ดีกับเรจินามาตลอดสองสามปีที่เธอเป็นเมียน้อยของเขา เขาไม่มีความรู้สึกใดๆ กับอิโซเบลด้วยนิสัยใจคอที่แข็งกระด้างรวมถึงรูปลักษณ์ไม่น่ามองของเธอ อีกอย่างเขาแต่งงานกับเธอก็เพราะลูก้าเท่านั้น

เมื่อเขาพบเรจินา เขารู้สึกราวกับว่าเขาพบโอกาสที่จะมีความรัก เขาปฏิบัติกับเธออย่างที่คู่เดทควรจะเป็น เขามอบทุกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับเธอและไปช็อปปิ้งกับเธอเป็นครั้งคราวด้วยซ้ำ

แม้จะถูกทารุณแต่เรจินายังพอมีสติ เธอร้องไห้โฮออกมาเมื่อได้ยินคำพูดของเขา

“ลูก้าเรียกให้ผมไปพบ และผมรู้สึกว่าเขาต้องไล่ผมออกแน่ ต่อไปผมอาจต้องกลายเป็นขอทานและดูแลคุณไม่ได้อีกแล้ว” เวสลีย์ยอมรับอย่างสิ้นหวัง