ความรักสีคราม นิยาย บท 1062

เขาไม่รู้เลยว่าฮันน่าทรมานแค่ไหนที่ต้องดื่มซุปไก่จนหมดเหยือก ทำให้เธอจึงเกลียดมันมากจนไม่สามารถหยุดบ่นเรื่องนี้ได้เลย

คนชั่วเหรอ? ที่ผ่านมาคุณคิดกับผมแบบนี้เหรอ! ช่างน่าเศร้า! ผมอุตส่าห์ยืนหยัดเพื่อคุณและพยายามอย่างหนักเพื่อแก้แค้นแทนคุณ มันไม่มีความหมายกับคุณแม้สักนิดเลยหรือ? ดูเหมือนผมเสียแรงและเสียเวลาที่ล้ำค่าไปเปล่าๆ !

เขาถอนหายใจอย่างผิดหวังและลุกขึ้นยืนอีกครั้ง

ขณะที่เขากำลังจะเดินออกไปจากห้อง ฮันน่าก็ตะโกนขึ้นอีกครั้ง “ฟาเบียน อย่าไป! อย่าทิ้งฉันไว้ที่นี่คนเดียว ฉันกลัวเหลือเกิน!”

ฟาเบียนหันกลับไปหาเธอ ส่ายหน้าพลางเดินเข้าไปที่เตียงและพึมพำ “คุณเป็นคนอ้อนวอนผมไม่ให้ไปเองนะ หวังว่าพรุ่งนี้คุณคงไม่ลืมและตำหนิผมอีกล่ะ”

โดยไม่ลังเล เขาถอดเสื้อผ้าและขึ้นไปนอนบนเตียงกับฮันน่า

เขาโน้มตัวเข้าไปใกล้และกระซิบข้างหูเธอ “นี่เป็นครั้งแรกที่คุณขอให้ผมค้างคืนกับคุณ”

ไหล่ของฮันน่าสะท้านโดยไม่รู้ตัวเมื่อสัมผัสลมหายใจอุ่นๆ ของเขาข้างใบหูที่ไวต่อความรู้สึก เธอพึมพำฟังไม่ได้ศัพท์ หันมาประจันหน้ากับฟาเบียนและหลับต่อไปโดยไม่รู้ตัว

ฟาเบียนทอดสายตามองเธออย่างรักใคร่ เขาพบว่าเธอดูมีเสน่ห์เป็นพิเศษขณะที่หลับ ราวกับว่าเธอคือเจ้าหญิงนิทราที่ถูกบดบังด้วยม่านลี้ลับที่เรืองแสงจางๆ เขายื่นมือออกไป นิ้วเรียวยาวไล้ไปบนแก้มเนียนของเธออย่างนุ่มนวลขณะที่เขากระซิบอย่างอ่อนโยน “ผมเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าผิวของคุณนุ่มเนียนไร้ที่ติ”

เขาเฝ้ามองเธอต่อไปอย่างเงียบๆ ในไม่ช้าความง่วงก็เข้ามาครอบงำและเขาผล็อยหลับไปในที่สุด

ทั้งสองใช้เวลาค่ำคืนที่แสนสงบบนเตียงเดียวกัน

เช้าวันรุ่งขึ้นฮันน่ารู้สึกตัวเมื่อแสงแดดอุ่นส่องผ่านหน้าต่างมาที่ร่างของเธอ เธอเหยียดตัวตามสัญชาติญาณและต้องตกใจเมื่อพบว่ายกแขนซ้ายไม่ขึ้น เธอหันไปมองอย่างงุนงงและพบแผ่นอกเปลือยเปล่าของผู้ชายคนหนึ่งเบียดแนบชิดแขนของเธอ เธอชักแขนออกห่างทันทีและกระโดดลงจากเตียงพร้อมกับร้องตะโกน “ช่วยด้วย! คนบ้ากาม! มีคนบ้ากามอยู่ในห้องของฉัน!”

เธอใช้ผ้าห่มคลุมศีรษะของฟาเบียนไว้และฟาดด้วยหมอนอย่างแรง

เสียงแหลมของฮันน่าปลุกฟาเบียนให้ตื่นในทันที ทันใดนั้นความโกรธเคืองปะทุขึ้นในใจของเขาอย่างคุมไม่อยู่ เขากำลังจะดีดตัวออกไปด้วยความโมโหแต่กลับพบว่าศีรษะของเขาถูกผ้าห่มคลุมไว้ ดังนั้นเขากระชากผ้าห่มออกและเหวี่ยงไปด้านข้างอย่างฉุนเฉียว สองตาของเขาเบิกกว้างเมื่อฮันน่ายังฟาดเขาด้วยหมอนไม่หยุด เขายกมือขึ้นคว้าไว้และคำรามใส่เธอ “เป็นอะไรของคุณ บ้าไปแล้วเหรอ?”

เขาพยายามล่วงเกินฉันตอนที่ฉันหลับอยู่ได้ยังไง!

หืม ฉันอ้อนวอนคุณเหรอ? คนโกหก! คุณไม่รู้หรือยังไงว่าฉันหลับสบายจะตายตอนที่คุณไม่อยู่?