ความรักสีคราม นิยาย บท 111

วิเวียนเบ้ปาก “เราจะมาพูดถึงเรื่องนี้อีกทำไม ตอนนี้มันเป็นอดีตไปแล้ว เราไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องคุยกันอีก”

เธอลุกขึ้นยืนและพร้อมจะไปเพราะเธอไม่อยากคุยกับฟาเบียนอีกแล้ว

แต่ฟาเบียนยังไม่ยอมปล่อยให้เธอไป เขาเดินไปคว้าข้อมือเธอไว้

“คุณกับผมยังมีเรื่องต้องคุยกันอีกมาก” ฟาเบียนจ้องไปที่เธอ และคราวนี้เขาไม่ได้เมินหน้าหนี “คุณเข้ามาช่วยผมจากการถูกทำร้าย นี่ก็แสดงว่าคุณยังรู้สึกดีกับผมอยู่”

วิเวียนอดตัวสั่นเล็กน้อยไม่ได้ แต่เธอก็สงบสติอารมณ์ลงได้อย่างรวดเร็ว

เธอมองไปที่ฟาเบียนซึ่งยืนอยู่ข้างเธอ เธอเห็นความสำนึกผิดและความโหยหาอาทรจากดวงตาที่สวยงามของเขา ความรู้สึกนั้นรุนแรงมากจนทำให้วิเวียนไม่กล้าสบตาเขาตรงๆ

“ฉันว่าคุณคิดผิด” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ที่ฉันทำไปทั้งหมดก็คือดึงผู้ชายคนนั้นออกไปให้ห่างตัวคุณ ก็แค่นั้นเอง”

“แล้วมันต่างกันตรงไหนล่ะ คุณยังเป็นห่วงผมอยู่ใช่ไหม” ฟาเบียนตะคอกใส่

“ฉันช่วยคุณเพราะฉัน…” วิเวียนกะพริบตา เธอพยายามอธิบายด้วยน้ำเสียงที่มั่นคง “เพราะว่าฉันต้องการตอบแทนบุญคุณของคุณ”

ฟาเบียนชะงักไปชั่วขณะ "คุณหมายถึงอะไร"

“คุณเป็นคนที่ช่วยให้ฉันได้รับทุนการศึกษาและโอกาสในการทำงาน ถูกไหมคะ” วิเวียนพูดเสียงนุ่ม เมื่อเห็นท่าทีของฟาเบียนที่เปลี่ยนไปกะทันหัน เธอรู้ว่าเธอคาดเดาได้ถูก “นี่คือเหตุผลที่ว่าทำไมฉันถึงทำดีกับคุณ แม้ว่าคุณจะไม่เชื่อใจฉันหรือแม้แต่โกหกฉัน แต่ถ้าไม่มีคุณฉันก็ไม่สามารถเรียนจนจบมหาวิทยาลัยได้”

หากเธอไม่สำเร็จการศึกษาระดับมหาวิทยาลัย มันคงเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะหางานทำในบริษัทนิตยสารที่ใดที่หนึ่งได้ เธอจะไม่มีเงินมาจ่ายค่ารักษาพยาบาลแม่

แม้ว่าจะเกิดเรื่องทั้งหมดนี้ขึ้น วิเวียนก็ยังสำนึกในบุญคุณของฟาเบียนอย่างจริงใจ

"คุณหมายความว่ายังไง" ใบหน้าของฟาเบียนเริ่มซีดเผือดขึ้นมาในตอนนี้ “คุณช่วยชีวิตผมเพราะว่าผมเคยช่วยคุณในอดีตอย่างงั้นเหรอ”

วิเวียนรู้สึกเจ็บปวดเมื่อเห็นความผิดหวังในสายตาของฟาเบียน

เธอพูดถูก ฉันเป็นใครที่จะมาถามเธอแบบนี้