ความรักสีคราม นิยาย บท 112

ไม่มีใครทำร้ายความรู้สึกของวิเวียนเหมือนที่ฟาเบียนทำ เธอปฏิเสธที่จะยกโทษให้เขาและไม่ต้องการเกี่ยวข้องกับเขาอีกต่อไป

เธอแค่ต้องการให้เขาอยู่ห่างเธอ

ฟาเบียนตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น

ในเวลาเดียวกัน วิเวียนก็เดินออกจากสำนักงานไปทันที

...

ที่ห้างสรรพสินค้าริงส์บี้ ซึ่งเป็นห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในเมือง แชนนอนถือกระเป๋าเงินและเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงด้วยความโกรธราวกับพายุบุแคมผ่านบรรดาร้านขายสินค้าแบรนด์จากโรงงาน

นังบ้า วิเวียน ทุกคนพากันเชื่อและเห็นอกเห็นใจแกได้ยังไง พวกเขาตาบอดกันหมดหรือไง นังสารเลว

เธอโกรธมากเพราะเธออยากจะซื้อกระเป๋าถือสุดหรูเพื่ออวดรวย แต่ลำพังแค่เงินเดือนของเธอ เธอไม่มีเงินพอที่จะซื้อ

นั่นทำให้เธอยิ่งโกรธเกรี้ยวมากขึ้น

มันไม่ยุติธรรม

ฉันต้องเก็บเงินอยู่หลายเดือนกว่าจะซื้อกระเป๋าถือแพงๆ ให้ตัวเองได้สักใบ แต่วิเวียนแค่ขยิบตาให้พวกคนรวยสารเลวพวกนั้น เธอก็ได้ในสิ่งที่เธอต้องการ

ในขณะที่ความขุ่นเคืองใจของแชนนอนยังคงคุกรุ่นอยู่ในความคิดของเธอ จู่ๆ เธอก็ได้ยินหญิงสาวสองสามคนหัวเราะคิกคักอยู่ข้างหลัง

“เธอใส่ชุดนั้นแล้วดูดีมาก แอชลีย์ ฟาเบียนโชคดีมากที่ได้แต่งงานกับคนสวยอย่างเธอ”

ฟาเบียนเหรอ

แชนนอนอึ้งไปเล็กน้อย เธอค่อยๆ หันกลับมาและเห็นหญิงสาวงามสง่าคนหนึ่งกำลังลองชุดราคาแพง มีผู้หญิงกลุ่มหนึ่งรายล้อมเธอและเอ่ยปากชื่นชมรูปร่างหน้าตาของเธอ

ด้วยรูปลักษณ์ที่สะดุดตาของเธอ แชนนอนจำได้ทันทีว่าเธอเป็นคู่หมั้นของฟาเบียนเพราะเธอเคยไปหาเขาที่ห้องทำงานมาก่อน เธอชื่อแอชลีย์มั้ง

เมื่อเห็นเครื่องประดับหรูหราบนตัวแอชลีย์ แชนนอนรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย แทนที่จะปล่อยให้ความอิจฉาริษยาเข้าครอบงำเธอ แชนนอนกลับมีความคิดที่ดีกว่านั้น

เพราะว่าฉันไม่สามารถเอาชนะวิเวียนได้ บางทีแอชลีย์อาจจะทำได้

ผู้หญิงเหล่านี้เป็นคณะผู้ติดตามของแอชลีย์ พวกเขาพยักหน้าและเดินออกไปทันที

เมื่อพวกเขาเดินจากไปแล้ว แอชลีย์แสดงสีหน้าเรียบเฉยและมองไปที่แชนนอน "คุณต้องการจะบอกอะไรฉันเหรอ"

...

ในที่สุดวิเวียนก็บันทึกเวลาเลิกงานหลังจากอยู่ในสำนักงานมาทั้งวัน ที่สถานีรถไฟใต้ดิน เธอขึ้นรถไฟไปยังที่พักของนอร์ตันตามสัญชาตญาณ แต่เมื่อเดินทางมาได้ครึ่งทาง เธอจำได้ว่าเธอควรจะไปรับแม่ของเธอจากโรงพยาบาล เธอจึงเปลี่ยนสายรถไฟและไปโรงพยาบาลทันที

เมื่อพวกเขากลับถึงบ้าน วิเวียนจัดการเก็บกวาดบ้านให้เรียบร้อยอย่างเก้ๆกังๆและสั่งอาหารง่ายๆจากร้านอาหารชั้นล่างมากิน ตอนนี้สามทุ่มและเธอจัดการทุกอย่างลงตัวแล้ว พอมาถึงตอนนี้เธอเพิ่งนึกได้ว่าเธอลืมบอกฟินนิคว่าคืนนี้เธอจะค้างกับแม่

เธอตัดสินใจส่งข้อความหาเขา ถึงแม้ว่าฟินนิคอาจจะไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเธออยู่ที่ไหน

หลังจากนั้น วิเวียนก็ช่วยพยุงแม่ขึ้นนั่งเก้าอี้ที่โต๊ะกินข้าว

วิเวียนไม่รู้เลยว่าข้อความของเธอมีผลกับฟินนิคที่กำลังเข้าร่วมการประชุม เมื่อเขาได้รับข้อความของเธอ เขาอารมณ์เสียขึ้นมาทันที

ผู้อำนวยการฝ่ายการเงินซึ่งกำลังบรรยายสรุปเกี่ยวกับผลประกอบการทุกสามเดือนของบริษัทมีอาการกลัวจนเหงื่อแตกหลังจากเห็นใบหน้าของฟินนิคที่เปลี่ยนแปลงไป