ความรักสีคราม นิยาย บท 1113

“คุณไม่เป็นไรจริงๆใช่ไหม?” ฟาเบียนยังกังวลเมื่อเห็นท่าทีของฮันน่า

แต่เธอก็ผงกหัวโดยไม่พูดต่อ

ฟาเบียนถอนหายใจแต่ไม่พูดอะไร เขาเดินออกจากห้องน้ำ

ทั้งคู่รีบเตรียมตัวให้พร้อมและมุ่งหน้าสู่บ้านของฮันน่า

เมื่ออยู่ในรถ ฮันน่าจินตนาการซ้ำแล้วซ้ำเล่าถึงการได้พบกับพ่อแม่แท้ๆ ของเธอ พวกคุณรู้สึกผิดบ้างไหมที่ทอดทิ้งฉัน? หรือมันเป็นอุบัติเหตุ? ถ้าเป็นแบบนั้น ทำไมถึงมาเอาป่านนี้? หรือถ้าเป็นความจงใจ จะกลับมาหาฉันทำไม?

ฮันน่าเป็นคนมองโลกในแง่ร้ายเสมอ เธอมักเตรียมใจรับสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด นั่นคือเหตุผลที่ทำให้เธอคงความสุขุมไว้ได้

สำหรับสถานการณ์ตอนนี้ กรณีที่เลวร้ายที่สุดก็คือพวกเขาจงใจทิ้งเรา แต่ที่ตอนนี้มาตามหาเราก็เพราะครอบครัวกำลังประสบปัญหาและอยากให้เราช่วยเหลือ ถ้างั้นปัญหาที่ว่าคืออะไร?

ฮันน่าส่ายหัว เดี๋ยวก็ได้รู้กัน มันอาจไม่แย่อย่างที่เราคิดก็ได้

ส่วนฟาเบียนก็จับโทรศัพท์ตลอดเวลา รัวนิ้วส่งข้อความออกไปประโยคแล้วประโยคเล่า

เขาลอบมองฮันน่าที่ยังนิ่งงัน นึกกังวลว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ฟาเบียนรู้เรื่องราวทั้งหมดดีและคิดว่าพ่อแม่แท้ๆ ของฮันน่าใจไม้ไส้ระกำเกินไป ถึงเธอจะเป็นผู้หญิง แต่ถึงอย่างไรก็เป็นลูกสาวของพวกคุณ

แต่ในท้ายที่สุดก็ต้องปล่อยให้ฮันน่าตัดสินใจ เขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นและไม่อาจยอมรับมันได้ แต่ก็ไม่มีสิทธิ์ห้ามฮันน่า และไม่อยากทำด้วย

รถเร่งความเร็วไปตามถนน ทิวทัศน์สองข้างทางเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ไม่ต่างกับสภาพจิตใจในเวลานี้ของฮันน่าที่ทั้งกระวนกระวายและขัดแย้ง