ความรักสีคราม นิยาย บท 1114

“ฮันน่า! พ่อเป็นพ่อของลูก! พ่อตามหาลูกไปทั่วเลย! ขอบคุณสวรรค์ที่พาพ่อมาเจอ…” ชายวัยกลางคนพยายามบีบน้ำตาขณะพูด แต่ดวงตาของเขากลับแห้งผาก

สายตาของฟาเบียนเย็นชาขณะมองอีกฝ่ายอย่างดูถูก โธ่ ลีโอ แบล็กวูด ช่างแสดงเก่งจริงนะ? แกทำเรื่องชั่วร้ายถึงขนาดทอดทิ้งเด็กคนหนึ่ง ไม่แปลกใจเลยที่ใครต่อใครเรียกแกว่าจิ้งจอกเฒ่า

ฮันน่าพิจารณาชายที่อยู่ตรงหน้าเธออย่างถี่ถ้วน อีกฝ่ายสวมแบรนด์เนมทั้งตัว มีนาฬิกาข้อมือราคาสูงลิ่ว แถมวิธีพูดจายังบอกชัดว่าเป็นนักธุรกิจมือเก๋าคนหนึ่ง

ฮันน่าไม่มีทางเชื่อคำกล่าวอ้างของเขา “อ้อ คุณตามหาฉันหรือคะ? สำหรับคนระดับคุณ ฉันแน่ใจว่าไม่น่ายาก ทำไมถึงใช้เวลานานนักล่ะ?” เธอโต้ด้วยความรู้สึกรำคาญ

เธอไม่เคยรู้สึกดีกับชายคนนี้ เพราะเขาคือเหตุผลที่ทำให้เธอต้องกลายเป็นเด็กที่มีผู้รับไปเลี้ยง แถมเธอยังต้องเรียกคนแปลกหน้าว่าพ่อ

“พ่อ…พ่อ…พ่อส่งคนไปตามหาลูก แต่สองสามปีนี้ธุรกิจของพ่อไม่ค่อยราบรื่น พ่อมัวยุ่งกับการดูแลมัน แต่แน่นอนว่าการสร้างธุรกิจให้มั่นคงคือหนทางที่ทำให้พ่อมีอำนาจและตามลูกเจอได้เร็วขึ้น” อีกฝ่ายอธิบายอย่างไม่สบายใจหลังจากได้ฟังข้อสงสัยของฮันน่า

โอ้โห เป็นคำอธิบายที่ห่วยสิ้นดี คุณคิดว่าฉันยังเป็นเด็กที่คุณหลอกได้หรือไง! ฮันน่าไม่เคยชอบคนพรรค์นี้ คนชนิดที่ไม่ยอมรับความผิดของตัวเองและหาข้ออ้างตลอดเวลา ทำไปเพื่ออะไร?

“พูดความจริงเถอะว่าคุณไม่เคยตามหาฉัน” ฮันน่าไม่อ้อมค้อม “สร้างภาพไปก็ไม่ได้อะไรหรอกนะ บอกฉันมาว่าตอนนี้คุณมีปัญหาอะไร?”

ชายวัยกลางคนหน้าซีดเมื่อได้ฟัง เขาพูดไม่ออกเพราะนี่คือความผิดของเขาตั้งแต่ต้น

ถึงกิลเลียนจะไม่สบายใจกับเรื่องนี้ แต่ก็คิดว่าอย่างไรอีกฝ่ายก็เป็นพ่อของฮันน่า เธอจึงเดินเข้ามา เมื่อเห็นบรรยากาศกำลังกระอักกระอ่วนก็พยายามไกล่เกลี่ย “ฮันน่า คุณแบล็กวูดคนนี้น่ะตามหาลูกมาตลอดจริงๆ เพียงแต่เขาเพิ่งพบร่องรอย”