ความรักสีคราม นิยาย บท 1117

“คุณไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นเลย” ฟาเบียนพูดอย่างมั่นใจ “ทั้งหมดที่คุณต้องทำคือย้ายน้องชายของคุณไปที่นั่น ที่เหลือผมจัดการเอง”

คำยืนยันของเขาทำให้ฮันน่าโล่งใจ เพราะเท่าที่ฟังจากฟาเบียนก็ไม่มีอะไรต้องกังวล

“ถ้างั้นผมจะไปทำเรื่องออกจากโรงพยาบาล” ลีโอพูดอย่างรีบร้อนและผลุนผลันออกไป ไม่อยากเสียเวลาอีกแม้หนึ่งวินาที

ฟาเบียนเดินตามอีกฝ่ายออกไปข้างนอกเพื่อโทรศัพท์ “ฮัลโหล? คุณเลคใช่ไหม? ใช่ นี่ผมเอง…จะมีคนไข้ลูคีเมียถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาลของคุณ เป็นในนามผมนะ เพราะฉะนั้นช่วยจัดการเรื่องการเข้ารักษาตัวด้วย ขอบคุณ”

ฟาเบียนวางสายและมองผ่านประตูเข้าไป เห็นฮันน่ากำลังคุยกับแม่ของเธอ ทั้งคู่น้ำตาคลอ จะว่าไป ปัญหาก็มาเยือนพวกเธอไม่ได้หยุดหย่อน

ไม่ช้าฮันน่าก็ออกมา เธอเป็นห่วงน้องชายที่ยังไม่เคยเห็นหน้าค่าตา จึงกล่าวอำลากิลเลียนและลากฟาเบียนไปโรงพยาบาล

สายตาว่างเปล่าของเธอไม่คลาดจากหน้าต่างเลยตลอดทาง ตัวแข็งทื่อเหมือนรูปปั้น

“ถ้าคุณอยากพูดอะไรก็พูดออกมาเถอะ จะได้รู้สึกดีขึ้น” ฟาเบียนเป็นห่วงฮันน่า

สุดท้ายฮันน่าก็หลุดจากภวังค์และเริ่มฟูมฟาย “เฮอะ! เขาเป็นพ่อชนิดไหนกัน? ไอ้ความรักแบบพ่อที่เขาเพิ่งแสดงออกมาน่ะ ฉันไม่ต้องการสักนิด! ฉันทำทั้งหมดนี่เพื่อน้องชายของฉันเท่านั้น!”

ฟาเบียนใช้แขนข้างหนึ่งรั้งตัวฮันน่าเข้ามาใกล้กว่าเดิม ส่วนมืออีกข้างลูบผมเธอเบาๆ

ฮันน่าไม่ขัดขืนและระบายความหงุดหงิดใส่ฟาเบียนต่อไป

“ชีวิตของฉันดีอยู่แล้วจนเขาเข้ามาและทำลายทุกอย่าง พ่อแท้ๆ กับผีอะไร! ตอนนั้นเขาทิ้งฉันให้เน่าตายแล้วก็กลับมาหลังจากผ่านไปยี่สิบปี! ฉันคิดว่าเขาอยากไถ่บาป แต่กลับกลายเป็นว่าเขามาที่นี่เพียงเพราะลูกชาย! แค่ต้องการให้ฉันช่วยชีวิตลูกชายของเขาที่เป็นลูคีเมีย! ถึงกับใช้เงินดูถูกฉันด้วย! หน้าตาฉันดูเหมือนคนหิวเงินหรือไง! ทำไมหมอนั่นถึงห่วยแตกได้ขนาดนี้!”

การได้เห็นฮันน่าพรั่งพรูคำพูดแบบนั้นทำให้ฟาเบียนนึกอยากหัวเราะ เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเธอแสดงกิริยาแบบนี้